you may win, but you maylose as well.

(χτυπημα στην πόρτα)
-Σε περίμενα. Αργησες.
-Εμπλεξα στον δρόμο. Είχε κίνηση.
-Μα αφου με τα πόδια ήρθες.
-Το ξέρω. Απλα το είπα για να πω κάτι.
Δεν εχω τι να πω. Δε μιλαμε πια..

Ξεκίνησε και η σημερινη μέρα. Ας αρχίσω κι εγω με την μικρη εισαγωγουλα που λεγαμε; Ανα γεια σου. Ο καιρος. Λιακαδα με μια πρέζα κρύου. Αυτη η δροσια η ωραια, που σου αγγιζει το εκτεθειμένο δέρμα όσο περπατας, ειτε μιλωντας στο τηλεφωνο, είτε καπνίζοντας, γιατι εχεις τα μαλλια σου πισω, μηπως καεις με τον αναπτηρα (στην καλύτερη) η τα σπίρτα (οταν δεν εχεις λεφτα); Ε αυτη.
Να'μαι πάλι εδώ λοιπόν αγαπητοι μου αναγνωστες. Οσοι είστε. Πέντε; Δέκα; Κανένας; 
Οσοι είστε τελοσπάντων. Ενα γραφειάκι, ενα λαπιτόπι, ο καφες μου τα τσιγάρα μου κι εγω. Πολλά πράγματα. Ισως να μην είμαι τοσο μονη τελικα.
Η ψυχούλα μου σήμερα είναι σαν ζωηρό παιδί που το εχουν βάλει τιμωρία. Θελει να βγει να παίξει με τα παιχνίδια της στην αυλή, αλλα εκανε πολλες αταξίες και θα μείνει μεσα για να μαθει. Να επανορθώσει. Να σκεφτεί. Κι αφού την φιλοξενώ στο σώμα μου -όπως όπως- θα μεινω κι εγω μεσα μαζί της. Οταν μένουμε μόνες μας μου μιλάει. Τα περισσότερα δεν τα καταλαβαινω, για αυτο και κουνώ το κεφάλι καταφατικά συμφωνόντας σε απειρης φύσεως μαλακίες. Οπως οταν ειμαστε μεσα σε ενα απο αυτα τα κλαμπς με τον πολυ κοσμο και ντεμέκ μιλαμε; Αυτο ρε, που σε μιλαει ο διπλανος κι εσυ λες ναι και χαμογελας. Ε, καπως ετσι πανω κατω ας πουμε ξερωγω. Μικρή παυση για τσιγαρο. 
Που ειχα μεινει; Α ναι. Πολυλογου ατιμη η ψυχη μου ωρες ωρες. Και τωρα τελευταια το εχει παρακάνει. Με κουραζει λίγο αλλα τι να την κανω. Να την διώξω; Αφου την χρειάζομαι. Και στο'χω πει ειμαι εγωίστρια. Οτι με συμφερει δεν το διώχνω κι όταν εχω αναγκη κατι γαντζώνομαι πανω του με τα νυχια μου για να μην βουτηχτώ μονάχη στο κενο. Τετοια είμαι. Τετοια ημουν. Τετοια κανω.
Χθες το βραδυ ηθελα να μεινω γυμνη. Ημουν μονη, το ηξερα πως κανεις δεν με εβλεπε, αλλα δεν το εκανα. Δεν ενιωθα ωραια να στεκομαι γυμνη. Κι αυτο φιλαράκι μου είναι σημαδι κακο. Οιωνος σκοτεινος οτι κατι δεν δουλευει σωστα. Τρέμω να μείνω μονη με την γυμνια μου για αυτο και ντύνομαι σαν κρομμυδι μεσα στο σπιτι. Γιατι αν μεινω μονη μου γυμνη, θα με κοιταω. Θα με κοιταω και φοβαμαι μηπως καταλαθος, δω την ψυχη μου. Βαζω πολλα ρουχα πανω μου γιατι ετσι δεν την ακουω που φωναζει. Και σημερα φωναζει πολυ η ατιμη και την αγνοω, μηπως τολμησω και την καταλαβω. 
Ετσι εχουν τα πραγματα. 
Τωρα μου μιλαει παλι. Αυτη μου μιλαει και εγω σου γραφω φίλτατε αναγνώστη. 
Θα σου μεταφερω τα λογια της ως εχουν, γιατι μου ψιθυρισε στο αυτι και μου ειπε να στα πω. Αν δεν το κανω θα γκρινιαζει παλι.
"Αραξε καπου με παρεα. Οχι οπουδήποτε ομως. Να χει δεντρα και θαμνους και γρασίδια, να χει δροσουλα και να μην εχει τσιμεντα να καλυπτουν το τοπιo. Ασε τα τσιμεντα πισω σου και κοιτα μπροστα. Δεν βλεπεις τον ουρανο; Δεν το ευχαριστιεσαι; 
Μοιρασου παντα το τσιγαρο σου, χωρις να χει απαραιτητα κατι στον καπνο. Μοιρασου το γιατι η κινηση μετραει. Ειναι ενας τροπος να ενωνεσαι οταν δινεις σ'αλλα χειλη να ακουμπανε το τσιγαρο σου και να ρουφανε τον καπνο που ρουφας κι εσυ. Η κινηση μετραει, να το θυμασαι. Και μιλα. Μιλα μεχρι να ματωσουν τα χειλη σου.
Και οταν πονας να φωναζεις. Μην τα θαβεις ολα μεσα σου. Μη γινεις πρασινος ασχημος καδος σκουπιδιων. Να φωναζεις για να ξυπνας οτι εχει κοιμηθει."
Η ψυχουλα μου φωναζει τοσο δυνατα σημερα, που ειμαι σιγουρη οτι θα την ακουσεις αν ανοιξεις το παραθυρο σου φιλε. Κοιμηθηκε για λιγο και δεν με ενοχλει αλλο.
Θα μεινει τιμωρημενη εξαλλου. 
Τωρα ισως εγραφα και κατι αλλο αλλα δεν θελω, για αυτο θα πηδηξω ξαφνικα στο ερώτημα που βασανιζει καθε τελειωμένη μου αναρτηση.
Τι είναι η ζωη τελικα ρε φίλε;
Δεν ξερω. Στο χω πει πολλες φορες. 
Ζωη oμως δεν είναι να κουμπώνεσαι. Με καθε εννοια. 
Ξεγυμνωσου και μεινε μονος με τον εαυτο σου για λιγο.
Σε χρειαζεται.
Μπορει κι η δικια σου ψυχη να φωναζει. 
Ατιμο πραγμα η γυμνια ομως. Αλλα ωμο. Αληθινο.
Και η αληθεια ειναι καλο πραμα οπως ξερουμε.
Αλλα πονάει. Σε ποναει. Αυτη ερχεται κυρια, σου φανερωνεται, σε πηδαει 
και μετα φευγει και σ'αφηνει, παλι κυρία. Με το κεφαλι ψηλά.
Σημερα δεν κοιταξα το ημερολογιο.
30 λεει. 30 Οκτώβρη.
Την ωρα δεν στην λεω. Τι σημασια εχει;
Ας αποκοιμηθω κι εγω με την ψυχη μου αγκαλια.

-Φευγεις;
-Ναι, εμπλεξα με μια δουλεια.
-Αφου δεν δουλευεις..
-Το ξερω. Απλα το ειπα γιατι δεν ειχα τι να πω.
-Να, παρε κατι για τον δρόμο.

Εφυγε. Και μου εχει χαλασει την κουβέρτα στο κρεβάτι μου. 
Και πρεπει να την σιάξω ρε φιλε.
Γαμω την ψυχαναγκαστικη αισθητικη μας γαμω.
Θα αφησω το κρεβάτι με ζαρωμενη την κουβερτα σημερα.
Κι ας παραπονιέται.

Παρε με και μενα μαζι σου μια φορα ρε διάολε..


third.letter.from.m.to.m

Είναι αργάμιση πάλι. Η Σαλονίκη θύμωσε ρε φίλε απόψε, λυσσομανάει ο αέρας εδώ εξω στο μπαλκόνι. Τρίζουν τα πάντα. Παλια σπιτια με τα παλια τους παντζούρια. Παρατημένα, τι να πεις.
Οχι μωρέ πως σε νοιαζει εσενα ο καιρος στην συμπρωτεύουσα, αλλα να, χρειάζεται παντα μια μικρη εισαγωγούλα, μη σε βάλω στις σκεψεις μου απότομα.
Κατεβασα σημερα ενα δισκακι που με τραβηξε απο το ονομα. Misanthrope-Εισαγωγη στον μισανθρωπισμό. Λεω δε μπορεί, καμια ελληνικη μπλακμεταλλιά θα ναι, ψήθηκα. Αλλα ουτε καν. Χιπ χοπ λεει. Darkίλα το κόβω, έχει ήδη μπει το τρίτο κομμάτι. Με κορόιδεψε ο τίτλος.
Και δεν κατεβαίνει ξεροσφύρι. Θα κανω ένα τσιγάρο. Η μηπως εναν καφε;
Βασικα και τα δυο. Μαζι. Αν ειναι να καεις, καψου σωστα ρε παιδι μου. Ομως παλι μου τελειωνουν τα χαρτακια ρε γαμωγα, τι εχω παθει και δεν τα υπολογιζω καλα; 

Κοντεύει τρεις κι εγω ψαχνω οπως καθε φορα την εμπνευση. Σημερα την παρακαλάω να'ρθει αλλα δεν την βλέπω πρόθυμη. Και μου'το χα πει ρε συ, να μην παρακαλαω. Δε μ'ακουω ώρες ώρες.
Θα ηθελα να ερθεις αποψε. Ναι εσυ, οποιος και να εισαι. Θα ηθελα να ερθεις να μου κρατησεις συντροφια εδω εξω, στο μπαλκόνι μου. Με τα τσιγαρα μας και τους καφεδες μας. Με τις μουσικες μας. Μεχρι και την κουβερτα θα μοιραζομουν μαζι σου. Κανε λιγο την εικόνα με το μυαλο σου. Αλλα σαν χαρη στο ζηταω, δε θελω να μιλας. Η μαλλον δεν με πειραζει να μιλας, αρκει να μην μου βιάζεις την ψυχή με τις κουβέντες σου. Δεν θελω να με ρωτας αν ειμαι καλα και να στραβομουτσουνιαζεις με την απαντηση. Αποψε γουσταρω να βουτήξουμε στα βαθια, και οταν πεφτεις στα βαθια δεν χωρανε λογια φιλε. Θα θελα να μοιραστουμε κομμάτι απο το είναι μου σου λεω. Και στο δίνω απλόχερα, ν'αλαφρώσει λίγο το βάρος. Κι ας μη μου δωσεις τιποτα. Ετσι ειμαι εγω, δεν πιεζω για φτηνα ανταλλαγματα. Αρκει να το δεχτεις. Να συνδεθεις με μενα. Δεν την μπορω την μοναξια, στο'χω πει. Στο φώναζα μια νυχτα που δεν ειχε αστέρια ο ουρανός. Οι μοναξιές διαφέρουν μεταξύ τους. Στο φώναζα, ναι. Μην κοιτάς που δεν με ακουσες. 
Ο καφες μου μου ζεσταινει τα λαιμά. Οι σκέψεις πολλές. Μα δε βγαίνουν εύκολα σήμερα. Είναι πούστικο το χαρτί. Θελει να το φλερτάρεις, αλλιως δε σ'ερωτεύεται. Και είναι ο μόνος έρωτας που χρειάζομαι -απελπισμένα- αυτες τις ώρες.
Κοιτάζω το ραφάκι μου. Εχει κατι ξεχασμένα βιβλία πανω. Κιτρινισμένα, γερασμένα κι άσχημα. Δε θα τ'αγόραζες αν τα βλεπες σε τέτοιο χάλι. Αλλα εγω παθιάζομαι με καθε τι άσχημο. Βουλιάζω μέσα στην ασχήμια του και χάνομαι στον έρωτα που μου δίνει. Μου δίνουν πολλά αυτα τα βιβλία. Παραβιάζουν το μέρος του μυαλου που ειναι αποθηκευμένες σαν αρχεία οι αναμνήσεις. Και τις διεγείρουν. Με κάθε τρόπο. Θα'θελα να σουν εδώ απόψε να διαβάζαμε λιγάκι μαζί. Οι τοίχοι δεν είναι καλή παρέα οταν απαγγέλω ποιήματα. 
Κι εχω και ενα φαναράκι εδω έξω. Ζωντανό, δεν κατάφερε να το σβήσει ο αέρας. Και μ'αρέσει που δε σβήνει, και μ'αρέσει που τρεμοπαίζει. Αλλα επιμονή ρε φιλε. Δεν το τρομάζει τιποτα. Κι ο καφες δεν κρυώνει. Δεν υποκύπτει. Κι ο καφές και το κερί μου, πιο δυνατά απο εμένανε απόψε.
Θα'θελα να σουν εδω. Να σου λεγα "κανε λιγο πιο εκει" κι εσυ να θυμωνες γιατι δεν εχεις χωρο.
Θα'θελα να διάβαζα τα μάτια σου αντί να μιλάμε. Κι οταν θα νιωθες αμηχανία, να πιανες την κούπα του καφέ κοιτώντας την απέναντι πολυκατοικία αντι για μενα. Πολλα είναι τα θέλω μου απόψε αδερφέ.
Και φοραω μαυρα ως συνηθως. Αλλα οι καλτσες μου ειναι χρωματιστές. Και διαφορετικές. Θα γέλαγες, το ξέρω. Θα χορευα λίγο για να με δεις. Κι εσυ θα κοίταζες τις κάλτσες μου πανω στα πλακακια. Γιατι θα σ'αρεζαν, κι αυτο το ξέρω. 
Και η ουσια χάθηκε κάπου ανάμεσα σ'εκατοντάδες γράμματα τούτη την ώρα. Και δεν θα ψάξω να την βρω. Μην το κάνεις ούτε κι εσύ.
Τι είναι η ζωή τελικά; Δεν έμαθα ακόμα. Είναι νωρις εξαλλου για να ξέρω.
Ζωη όμως δεν είναι να καπνίζεις σαν φουγάρο εργοστασίου.
Θα τσακωθώ με την ανυπαρξία απόψε, να το ξέρεις.
Και η φάση είναι οτι μάλλον θα με νικήσει.
Θα'θελα να ρθεις, για να με δεις να χάνω.
3:36. Ειπα πριν οτι είναι νωρίς για να ξέρω.
Η μήπως είναι αργά;

Ο αερας μου βαράει χαστουκια στο μάγουλο.
Κι εγω γουστάρω, διάολε, γουστάρω πολυ

another.letter.from.m

Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω. Ξανά.
Αλλα σου είπα, έτσι θα το παμε απο δω και περα φιλαράκι.
Χωρις αρχη και χωρις μέση. Για το τέλος δεν μπορω να ξέρω απο τωρα, να με συχωρας.
Κοιτάζω απο το μικρό μου μπαλκόνι και βλέπω την μουντιλα σε ολο της το μεγαλειο.
Πολεις φιλε. Πολεις. Μου κρυβουνε τον ουρανο. Και αν θελω να τον βλεπω, πρεπει να πληρωσω λένε.
Τα μπητς αργα και μουντα. Ιδια με τον καιρο. Οχι, μην μπερδευτεις, και ήλιο να είχε παλι έτσι θα ημουν. Μην τα βαλω τωρα και με τη φύση, τι μου φταιει. 
Εξαλλου εγω παρακαλουσα για χειμωνα. Καλα να παθω τωρα.
Ο χειμωνας ειναι ομορφος οταν χουχουλιαζουν δυο ζευγαρια ποδια κατω απο κοκκινες κουβερτες.
Οταν μοιραζεσαι τον καφε σου, ένα στριφτό τσιγαρο κι αντι για ναρκωτικα, σνιφαρεις την ψυχη σας.
Υπηρξαν αυτα. Οταν τα είχα ομως, δεν τα'θελα ρε διάολε..
Εχω αρρωστημενα περιεργες σχέσεις με τα εκει και τα εδώ μου. Καλύτερα να τα αποκαλω αιδώ.
Τα εκει ειναι αυτα που θελω. Και οταν ερθουν, αμεσως γίνονται αιδω, για αυτο τα διωχνω κακην κακως. Με καταλαβαινεις; Αν οχι δεν πειραζει. Αν ναι μπραβο σου. Εγω δυσκολευομαι πολλες φορες. 
Κολλησα τωρα. Κατι ηθελα να πω. Αλλα παντα κατι θελω να λεω, δεν παιζει θεμα.
Μου αρέσει να ανατριχιάζω. Με μυρωδιες και αγγίγματα. Με πραγματα ή ανθρώπους. 
Μερικες φορες μάλιστα, θελω πολυ να ανατριχιασω. Ετσι, γιατι είναι ωραιο αίσθημα στα άκρα μου και στο στομάχι μου. Κι αυτο μου ξεγελάει τον πόνο ρε αδερφέ. Και τωρα θα γίνω λιγο κλαψιαρα και κοινοτυπη.
Μου λειπεις. Οχι γιατι σ'αγαπω, ουτε γιατι σ'αγάπησα. Αυτη τη φορα ξέρω πολυ καλα γιατι μου λειπεις.
Επειδη με αγαπησες εσυ. Και επειδη με αφησες οταν δεν με αγαπουσα. Και τωρα αυτοματως έγινες "εκει".
Για αυτο μου λείπεις. Μην το πάρεις πανω σου, κι ουτε να παρεξηγηθεις θελω. Αλλα όλα γύρω μου γυρνάνε. Εγωίστρια απο τις μεγαλες. Περιεργο ομως που το αναγνωριζω. Καπου ειχα διαβασει οτι δεν το καταλαβαινεις αν εισαι εγωιστης, γιατι πολυ απλα εισαι πολυ εγωιστης για να το καταλαβεις.
Καπου ειχα το βιβλιο κατσε να δω..
Μπα γάμα το, βαριεμαι.
Καφες. Ο καφες είναι αρρωστια. Κι εγω ειμαι βαρια αρρωστη. Ποναω. Καθε φορα που παιρνω μια ανασα, μαζι με καπνο συνηθως, ποναει. Ολα είναι διαφορετικα εδω κατω φιλαράκι μου..
Δεν θα χω ποτε ζεστο πρωινο και δυο ματια να με περιμενουν σαν γυρναω σπιτι. Ουτε κι οι φιλοι θα με αντεξουν για πολυ. Εχουν συνηθισει να κανω πλακες, κι οταν δεν χαμογελαω φευγουν μακρια. Καθε νοτα απο τις μουσικες που ακουω με μαχαιρωνει λιγο λιγο. Κι ετσι ειναι. Ετσι θα ναι.
"Πληγωμενη ψυχη, η καημενουλα" ισως να σκεφτεις.
Οχι. Πορνη ψυχη εχω. Δεν μου δικαιολογω τιποτα. Τιποτα, ακους; Ουτε συ να μη το κανεις. Δεν εχω αναγκη απο λυπηση. Εδω εγω δε με λυπαμαι.
Κατι εχει αλλαξει μεσα μου. Γραφω για μενα πλεον. Ξερω οτι θα διαβαστω απο σενα ας πουμε, αλλα πως να το πω ρε παιδακι μου, γραφω για να τα βλεπω εγω. Να τα διαβαζω και να με καταλαβαινω. Σαν τριτο προσωπο. Θελω ομως και να με διαβαζεις. Να γινεσαι ενα με την σαπιλα μεσα μου. Να βλεπεις τα σκατα για να μαθεις να τα αποφευγεις. Δε στο παιζω καλη, μην νομιζεις. Κι αυτο για μενα το κανω. Για να κοιμαμαι πιο ησυχη τα βραδια, με την ψευδαισθηση οτι κατι προσφερω, εστω και κατι τοσο λιγο. Για σενα μπορει να'μαι πολυ. Θελω να με χρειαζεσαι. Εχω αναγκη να με χρειαζεσαι.
Κανεις δεν ειναι μονος του. Οτι και να λεει, ετσι στο λεω, στα ισα. Κανενας. 
Τι κι αν εχει χαθει καθε εμπνευση; Τι κι αν η λογοτεχνια προσπαθει με την βια να μπει σ'αυτο το κειμενο κι εγω την αποθαρρυνω θρασυτατα; Μη σε νοιαζει εσενα.
Αυτα ειναι πραγματα για μας τους μεγαλους συγγραφεις. Γελαω.
Με ειρωνευομαι και μ'αρεσω, διάολε..
Τι είναι ζωη τελικα ρε συ;
Στο'πα. Αν με διαβαζεις, ξερεις πως δεν ξερω.
Ξερω ομως οτι ζωη δεν ειναι να αρνεισαι να σηκωθεις απο το κρεβατι.
Αυτα για σημερα.. αγαπημενο μου ημερολογιο. 
16 λες σημερα. Δεκάξι Οκτώβρη.
Προχωρα λιγο πιο γρηγορα βρε αναθεματισμενο..
Η προχωρα, η μεινε εδω μαζι μου.
Δικια σου η αποφαση.
Η μηπως οχι;

a.letter.from.m

15 Οκτωβρίου λέει το ημερολόγιο. 8 το πρωί το ρολόι. Κι εγω κλασσικά ξεκινάω να γράψω κάτι χωρις αρχη, μέση και τέλος. Είτε σε αυτό το ηλεκτρονικό χαρτί, είτε στο πατροπαράδοτο αγαπημένο ημερολόγιο μου, κάτι λείπει πια. Η έμπνευση ίσως. Αυτή που είχα κάποτε. Η αυτή που νόμιζα ότι είχα τουλάχιστον. 
Εχω βάλει να ακούσω τις Ιστορίες της πτώσης του Αυλου. Και ξεκινάει το ίντρο με απόσπασμα απο τα φτηνά τσιγάρα. Δεν το'χα ξαναπροσέξει ρε γαμώτο. Και ξέρεις γιατί; Πού να ξέρω ρε Μαιρητζέην, να λες.. Επειδή δεν μπηκα ποτέ στον κόπο να ακούσω το ίντρο. Δεν μ'αρέσει αδερφέ να ακουω δίσκους με την σειρά. Διαλέγω ανάλογα με τον τίτλο των κομματιών. Και έτσι χάνω κάποια πράγματα. Πολλά πράγματα. 
Σκέφτομαι πολύ τον τελευταίο καιρό. Οχι απαραίτητα δημιουργικά όμως. Μου πιπιλάνε το μυαλό πολλα ερωτήματα γενικού (ή γενικευμένου;) περιεχομένου. Που είμαστε, που παμε, τι ειναι η ζωη, τι ειναι ο ανθρωπος, ενα τιποτα είμαστε.. και άλλα τέτοια βαρετά κοινότυπα πράγματα. Η ανάρτηση αυτή ξεκίνησε ανιαρά, και πιθανότατα έτσι θα τελειώσει. Μπορείς να φύγεις αν το θέλεις. Ισως να σε διώχνω, ναι, αλλα δε ξέρω πια τι φάση παίζεται (ορίστε, γράφω κι όπως μιλάω πια).
Ηδη μπήκε το τέταρτο κομμάτι. Αυτή τη φορά το χω πάρει απόφαση, δεν κοιμάμαι αν δεν ακούσω τον δίσκο ως έχει. Κάτι παραπάνω ήξερε ο ανθρωπος και τα βαλε έτσι τα τραγουδια ρε παιδί μου. Ποια είμαι εγώ που θα του χαλάσω την σειρά; Ε, νευριάζω μαζί μου συχνά. Και μου μιλάω. Πολύ. Απλα δεν μου γράφω. Με ξέχασα. Και δεν μου αρέσω μωρέ ετσι όπως έχω γίνει. Θέλω να με αλλάξω. Δεν κοιμάμαι τα βραδια ρε φίλε. Χάνω όλη την μέρα και την ομορφιά της. Ισως να ναι οι αλλαγες που ήρθαν στην ζωή μου τον τελευταίο καιρό, ίσως να ναι μια μανία να κλαψομουνιάζω όλη την ώρα, ίσως τίποτα απο τα δυο.
Ωπα! Ακούω Σιδηρόπουλο. Ωραίος, Αυλε. Οχι, μπράβο. Και φτηνά τσιγάρα και Παυλος; Για αυτό μ'αρέσεις. Καλά το πας. Μου κρατάς παρέα καλή. Κι ας μη το μάθεις ποτέ. Τί σημασία έχει εξαλλου; Εσυ μπορείς να μου προσφέρεις πολλά. Εγω δεν ξέρω καν αν μπορώ να τα δεχτώ, πόσο μάλλον να στο ανταποδώσω. 
Θα στρίψω ένα τσιγαράκι τωρα. Οχι γιατι το΄χω αναγκη, αλλα επειδη θελω να κρατήσει συντροφια στον καφέ μου. (Παύση πρώτη) Ετοιμο. Με ροζ χαρτάκι γιατι καταβάθος είμαι και πολύ γκόμενα. Που ειχα μείνει; Α ναι. Στον καφέ μου.
Τον αγαπώ τον καφέ μου, το΄χω τονίσει και παλιότερα. Οχι τον συγκεκριμένο. Την έννοια του αγαπώ. Οταν πίνω καφέ, νυστάζω πιο πολυ απο το κανονικό. Τώρα βέβαια δεν ξέρω, μπορεί να χασμουριέμαι γιατι με βαριέμαι και βαριέμαι αυτά που σκέφτομαι και γράφω. Εγώ όμως τον πίνω για να με ξυπνήσει. Ετσι δεν λένε; Δεν σε ξυπνάει; Τι να πεις. Μπορει να με κορόιδεψαν. Η μπορεί να κοιμάμαι τόσο ασχημα που να χρειάζομαι κάτι λίγο, ένα τσικ(ι) πιο δυνατό. Ποιος να ξέρει.
Θέλω πολλά. Μερικά απο αυτά τα χρειάζομαι κιολας. Να, ας πουμε, θα ήθελα να φάω ένα γερο χαστουκι και να αρχίσουν και πάλι να με συγκινούν πράγματα.
Μια φορά, χρόνια πριν, ήτανε λεει μια νύχτα δύσκολη. Ανάμεσα σε πολλά λόγια εκείνη την νύχτα κάποιος μου ειχε κανει μια συνηθισμενη ερώτηση: "Τι φοβάσαι πιο πολυ απο ολα;" Ε εκει φιλαράκι μου τα ειχα χασει. Δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω. Μετα απο καναν χρόνο το ξανασκέφτηκα, και αποφάσισα οτι πιο πολυ, φοβάμαι εμένα.
Αν με ρωταγες (αθηναια κρυφη) τώρα, που εχω αλλάξει παλι γνώμη, θα σου ελεγα οτι φοβαμαι αυτο που μου συμβαίνει. Σταματάω να νιώθω. Αργα, βασανιστικά και σταθερά. Δεν μου αρέσει.
Μια συμβουλη να δώσω; Θα δώσω.
Να φοβάσαι. Θελω να φοβάσαι και κατα συνεπεια να νιωθεις, εστω και φοβο.
Δεν θα πω ότι θελω το καλό σου, χωρις παρεξήγηση. Αυτο που δεν θελω ομως, ειναι να γίνεις σαν κι εμενα.
Θα ηθελα να μην είχα στόχο σε αυτη τη ζωη. Γιατι τώρα είμαι σαν να καθομαι μπροστα σε μια οθόνη 6 φορες πιο μεγαλη απο αυτην που βλεπεις τωρα εσυ, και να βλεπω ταινια. Η μαλλον να προσπαθω να δω ταινια. Γιατι βλεπω μονο ενα κομμάτι της. Και χανω τα υπόλοιπα ρε γαμώ. Αυτο θα θελα. Να μην εχω στοχο που με τυφλωνει και δε μ'αφηνει να βλέπω. Πολλά θελω ομως, δεν μπορουμε να τα χουμε ολα, θα σκεφτεις. Και δικιο εχεις.
Ακομα και τωρα που δεν ειχα τιποτε ουσιαστικο να πω, δεν το μετανιωνω που εγραψα. Θα γράφω μέχρι να μου ξαναβγεί κάτι καλό. Γιατι νιώθω καλύτερα, στα ισα.
Και τί είναι η ζωη τελικα ρε συ; Μακαρι να μπορουσα να στο απαντήσω.
Ξέρω όμως τι δεν είναι. 
Ζωή δεν είναι να πίνεις. Αυτό το τελευταίο στο χαρίζω.
Δε θα σε μαθω ποτέ, αλλα ακουσε με. Εχω πολλες σαπιες στιγμες στις πλατες μου.
Και απο σήμερα εγω θα προσπαθω να αποκλείω κάθε φορα κατι απο το τι "δεν ειναι ζωη". Αν θελεις κάνε μου παρέα. Εξαλλου, δε μου αρέσει να μαι τοσο μονη..
15ο κομμάτι. Η ώρα περασμένη.
Στην υγεια σου το καφεδάκι μου..
Αγγιζε μου την ψυχη που και που, παιξε μαζι της, ακόμα κι αν μου την τσαλακώσεις ανεπανόρθωτα.
Ενταξει;
Ενταξει να λες.
Και μη ψαξεις πουθενα για τα γιατί.
15 λεει το ημερολόγιο.
Ακομα 15;