Train station blues

3 Μαίου.

Ξεκινας ένα μεσημέρι, με έναν σάκο στον ώμο και κανα ψιλό στην τσέπη για ένα μικρό ταξίδι προς τον νότο. Στην πίσω τσέπη λίγος καπνός, το τσακμάκι στο τσεπάκι ενός καρό πουκάμισου, τα ακουστικά σφηνωμένα στα αυτιά σου και το βλέμμα μπροστά. Περπατάς αργά, ο σάκος είναι σχετικά βαρύς κι ας μην πήρες πολλά ρούχα μαζί. Βαρύς ο σάκος, βαριά και τα βήματα. Πάντα ξεκινάς πιο νωρίς, γιατί φοβάσαι μη χάσεις το τρένο. Αν αφαιρέσουμε τις αναμονές σε σταθμούς τρένων, σε στάσεις αστικών και κτελ, στοιχηματίζω πως άνετα κερδίζουμε ένα δίμηνο ζωής παραπάνω.
Ανάβω τσιγάρο παρακολουθώντας τους περαστικούς. Βγάζω μπλοκάκι να καταγράψω ότι βλεπω σαν γνήσιος κοινωνικός ανθρωπολόγος. Αρχίδια, δεν βγαίνει τίποτα σήμερα και ενας τριαντάρης καλοντυμένος με κοιτάει με νόημα. Άλλη φορά.

11 Μαίου.

Οι σταθμοί των τρένων είναι πολύ στενάχωροι. Τους φαντάζομαι κάλλιστα σαν κακη απομίμηση αιθουσών αναμονής ιατρίου. Μόνο που αντί για οινόπνευμα και αποστειρωμένη βελόνα, βρωμάνε εγκατάλειψη και αποσύνθεση. Κανείς δε νοιάζεται για τη μούχλα στα τσιμέντα, κανείς για τις γόπες στο πάτωμα. Η βρωμιά είναι παντού γιατί πολύ απλά, ο σταθμός είναι απλά ένα μέρος που περιμένεις καπνίζοντας ή ακούγοντας μουσική. Και ξεφορτώνεσαι σκουπίδια απο γκουντυς και ποτήρια με καφέ 3 ωρών.
Τα χειμωνιάτικα βράδια στο σταθμό είναι μελαγχολικά, τα καλοκαιρινά αποπνικτικά και πάει λέγοντας. Εχω γίνει φίλη με αυτό το παγκάκι. Χειμώνα καλοκαίρι, περιμένω εδώ. Μπλοκάκι.
Γυρίζω τις σελίδες ψάχνοντας μια κενή για να γράψω για μια ενδιαφέρουσα τύπισσα που καπνίζει απέναντι μου. Πέφτω πάνω σε παλιά γραπτά από τον σταθμό τρένων του Βόλου. Χαμογελάω και τα σκέφτομαι. Η ανθρωπολογία μπορεί να περιμένει.

17 Μαίου.

Κατεβαίνω από το σπίτι στην Ιασωνίδου για να πάρω το 14 προς σταθμό. Αναμονή και τσιγάρα, υπάρχει συγκέντρωση παραδίπλα που έχει κλείσει τον δρόμο. Συναντώ έναν παλιό γνωστό. Γεια τι κάνεις, καλά να σαι, να πάμε για κανα καφέ, φυσικά κι έχω χρόνο. Επιβεβαιώνουμε τις υποσχέσεις για καφέ με μια θολή χειραψία χωρίς καμιά δύναμη ανάμεσα σε κιτρινισμένα απο τσιγάρα δάχτυλα. Το ξέρουμε κι οι δυο, πως δε πρόκειται να πιουμε τον καφέ. Στανταράκι.
Έρχεται το αστικό, μπαίνω, σκοντάφτω σε μια τσάντα, πέφτω, δεν με ενδιαφέρει, χτυπάω εισιτήριο, είμαι νομοταγής πολίτης εγώ. Μέχρι να βάλω τα ακουστικά έχουμε φτάσει Αντιγονιδων. Ανυπομονώ να πάω στη μάνα μου για να μην καπνίζω άλλο. 
Ο σταθμός είναι φωτισμένος όμορφα, είναι ίσως η πρώτη φορά που μου αρέσει, μια όμορφη τύπισσα στέκεται μπροστά μου και μου δίνει δωρεάν χαρτάκια -τι ευτυχία!
Εισιτήριο, σκάλες, "Το τρένο της γραμμής Θεσσαλονίκης-Έδεσσας θα καθυστερήσει τριάντα λεπτά".
Ο τέλειος χρόνος για να περιγράψω οτι βλέπω. Αυτό περίμενα. Μπλοκάκι.
"Απέναντί μου κάθεται κάποιος που με κοιτάζει επίμονα. Αυτή τη στιγμή έχει καρφωθεί στην μπλούζα μου. Βυζιά δεν έχω, άρα προφανώς κοιτάζει το λογότυπο της μπάντας. Θα του μιλήσω, το αποφάσισα"
Αργό σταθερό βήμα, πριν μιλήσω έχει αλλάξει κατεύθυνση. Γυρνάει από το περίπτερο βγάζοντας ένα καρέλια απο την λευκή κασετίνα. Του προσφέρω φωτιά. Την δέχεται χαμογελώντας. Έχει ρυτίδες έκφρασης, είναι κάτι λιγότερο απο 30 ετών και μου αρέσει επικίνδυνα. Φοράει μπλούζα black παγανιστικής metal μπάντας, φοράω μπλούζα VENOM. "Ωραίο μπλουζάκι" η πρώτη κουβέντα του, δειλό "ευχαριστώ" η απάντηση μου. Σιωπηλό κάπνισμα και βλέμματα υπόσχεσης. Δεν έχω χρόνο να γράψω στο μπλοκάκι μου για άλλη μια φορά. Ιδιο βαγόνι, κοντινές θέσεις, καθόμαστε απέναντι, ο ερωτισμός είναι έντονος, το τρένο έχει τουαλέτα αλλά σιχαίνομαι, τα ηλίθια φώτα που βγαίνουν απο παμπάλαιες λάμπες φθορίου δε λένε να σβήσουν και νιώθω άσχημη, εκείνος κοιτάει από το παράθυρο μόνο που δε φαίνεται τίποτα.
Πηγαίνει στην τουαλέτα, δεν ακολουθώ, γυρνάει και με ρωτάει που κατεβαίνω. Η ανάσα του μυρίζει τσιγάρο, όπως και η δικιά μου. Κατεβαίνω Νάουσα, κατεβαίνει 2 στάσεις μετά.
Του γράφω το τηλέφωνο μου σε ένα χαρτάκι. Του το δίνω αγγίζοντας επίτηδες τα δάχτυλα του, όπως κάνουν στις ταινίες. "Θα σε πάρω", η φωνή του.
"Για Νάουσα να ετοιμάζεστε", η φωνή του εισπράκτορα. Βαλίτσα. Πόρτα. Σκοτάδι. Ο αδερφός μου περιμένει με αναμμένη μηχανή. 

20 Μαίου.

Εχω καθαρίσει τα πάντα μέσα στο στενάχωρό μου δωμάτιο. Μόλις έκανα μπάνιο και στεγνώνω απολαμβάνοντας ένα τσιγάρο που έστριψα όπως όπως. Απο τα ηχεία ακούγονται οι Earth. Ο δίσκος που ακούω είναι η καλύτερη παρέα όταν θες να γράψεις οτιδήποτε. Ηρεμώ, αλλά δεν πέφτω. Η πτώση μπορεί να είναι ηρεμιστική, μα τελευταία κάνει εκ-πτώσεις μέχρι και στην ηρεμία. Νιωθω μια έντονη επιθυμία να καταλάβω μαθηματικά και στατιστικές, αλλα οι στατιστικές είναι για τους κοινωνιολόγους και οι συναρτήσεις λένε ασυναρτησίες στο κεφάλι μου. Σταθερές και μεταβλητές υπάρχουν παντού. Για τις μεταβλητές είμαι απόλυτα σίγουρη, οι σταθερές με κάνουν να βαριέμαι κυρίως επειδή είναι ανυπόστατες. 
Το μόνο που έμαθα είναι λίγη αριθμητική. Κυρίως γιατί μετράω μέρες μέχρι να γίνει κάτι και μέρες μέχρι να τελειώσει, αφού έχει γίνει. Και αφαιρώ και προσθέτω, μέρες, λεφτά, ανθρώπους και τσιγάρα. Στους ανθρώπους χρησιμοποιώ διαίρεση, στα τσιγάρα πρόσθεση και πολλαπλασιασμό, στα λεφτά αφαίρεση. Τα λεφτά δε μου φτάνουν για όσα θέλω να κάνω, αλλα είναι υπεραρκετά για να τρώμε κι εγώ κι εσύ παρέα κάθε μέρα με άνεση. Γάμα τα ξύδια και ταξίδια, οι μέρες είναι δύσκολες και το νερό πιωμένο. 

Το μπλοκάκι μου είναι μωβ, χοντρό και τσαλακωμένο. Έχει γεμίσει από αριθμούς τηλεφώνων, αριθμούς διευθυνσεων, ηλεκτρονικές διευθύνσεις. Μερικές φορές του μιλάω, αλλά αυτά που λέμε δεν καταγράφονται. Είναι off the record. Και αυτά είναι τα καλύτερα. Αυτά που δε χρειάστηκαν χρόνο για να γραφτουν, αυτά που σκέφτομαι να πω και δεν τα λέω, αυτά που σκέφτεσαι και φοβάσαι να μου πεις.

Το μπλοκάκι μου είναι σαν έναν σταθμό τρένων. Βρώμικο και μες στη μούχλα. Αν ήταν κατάσταση ήταν η "Αναμονή" κι αν ήταν ήταν τέχνη θα ήτανε η ποίηση. Άλλοτε ρομαντική, άλλοτε καταραμένη, άλλοτε κυνική είτε ασυνάρτητη. Στα μαθηματικά θα ήταν μια εξίσωση με πολλές λύσεις, στην λογοτεχνία ένα κείμενο με πολλές ερμηνείες, στην αρχαιότητα ένας gay παιδοτρίβης που θα πήγαινε το παιδί σου σχολείο. 

Το μπλοκάκι μου είναι η μοναδική διέξ
Τηλέφωνο. Τσιγάρο.
Καληνύχτα.

Σκάσε μωρή πελότα που θέλεις και τίτλο

Πέρασε μια ώρα κοπανώντας τραπέζια, κρεβάτια, μπύρες πάνω σε τραπέζια και κρεβάτια, το κεφάλι μου στον τοίχο, το χέρι μου στο παντζούρι και ξέρω πως μπορεί να μη σε νοιάζει, αλλά ρε γαμώ την πουτάνα μου δεν έχω άλλο τρόπο έκφρασης. Δεν έχω που σκατά να τα πω. Για αυτό θα τα γράψω.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Αν θίγεσαι προσωπικά απο σεξιστικά/ρατσιστικά/ομοφοβικά/φασιστικά σχόλια, συνέχισε με δική σου ευθύνη. Μουνάκι.

Είμαι ανίκανη να συγκροτήσω κάθε σκέψη τη συγκεκριμένη στιγμή, αλλα θα προσπαθήσω όσο μπορώ, υπόσχομαι. 

Θέμα πρώτο, τελευταίο και ασυνάρτητο: Θεσσαλονίκη και αναρχία.

Ωραία πόλη, πουλάκια που κελαηδούν στη Νέα παραλία, μαγαζάρες, μουσικές σκηνές, κάθε λογής κόσμος, παρέες που σε προσκαλούν στο άκυρο να βγείτε, τυχαίες γνωριμίες που οδηγούν σε σεξ ή σε γάμο με άντρες γυναίκες ανήλικα ή εκκολαπτόμενους δολοφόνους. Ναι ρε φίλε. Με αρέσει και μένα εδώ. Γουστάρω να βγαίνω και να βλέπω παντού κόσμο. Γουστάρω μέχρι και το τελευταίο κωλόμπαρο γιατί είναι μέρος μιας κοινωνίας που με καυλώνει. Το παν στη γαμημένη ζωή είναι η ισορροπία. Για να υπάρξει η ισορροπία, που είναι το μέσο, πρέπει να υπάρχουν άκρα. Τα άκρα, αν τα ενώσεις στην γραμμή που ορίζει την δεξιά και την αριστερά, είναι δίπλα δίπλα. Ναι, καλά κατάλαβες, σας βάζω στο ίδιο τσουβάλι με τους χρυσαυγίτες. Μερικοί παλεύετε για το αντίθετο απο αυτούς, μα με τον ίδιο τρόπο. Αν δεν υπήρχε ο φασισμός δεν θα υπήρχαν οι αντίφα και το αντίστροφο. Καλώς η κακώς, τυχαίνει να ελκύομαι από τον αριστεροαναρχικόπωςστονμπουτσοτονλέτε χώρο. Παρόλα αυτά, δεν θεωρούμαι "του χώρου" όπως χαρακτηριστικά θα ακούσεις να λένε οι αναρχιστές που κυκλοφορούν πέρα δώθε στα πανεπιστήμια και δεν χάνουν συνελεύσεις και αυτοοργανωμένα λάηβ και καφενεία και κάθε ειδους "αντίφα" πράξη. Ναι ρε μάγκες. Μαζί σας. Αυτοοργάνωση και αναρχία. Και στέκια σκορπισμένα σε όλη την όμορφη μας πόλη. Εδώ κι εκεί. Στέκια μάυρα, στέκια κοκκινόμαυρα, στέκια σκέτα κόκκινα, στέκια μηδενισμού και στέκια χρωματιστά για τους πιο χαρωπούς. Στέκια χιπχοπ, στέκια πανκ, στέκια μέταλ, στέκια που αργά βάζουν παντελίδη μετά απο stoner live. Χίλια δυο γαμημένα στέκια που αντι να συνεργάζονται, είναι χωρισμένα μεταξύ τους μέχρι δακρύων. Αν είσαι σε ένα στέκι, δεν πας σε άλλο. Κι εγώ αυτά αναγνώστη, δε τα ξερα. Απο πείρα τα έμαθα. Η διάσπαση της διάσπασης την διασπαστική διάσπαση ω ΔΙΑΣΠΑΣΗ. Σας μισώ όλους ρε. Μηδενίζομαι ρε για να μπορώ να σας μηδενίσω. Αλήθεια σας μισώ αλλα σας χρειάζομαι για τα live ρε μουνάκια. Γιατί δεν γουστάρω να πληρώνω για μπάντες που παίζουν τζάμπα ούτως ή άλλως. 

Όταν η αριστερά είναι χίλια δυο κομμάτια κι εσύ που είσαι αναρχικός δεν πας σε πάρτυ της ΕΑΑΚ και η ΕΑΑΚ δεν έρχεται στα δικά σου, σε λυπάμαι. Εσένα αναρχικέ που δεν κατέβασες το αφαζοάλμπουμ γιατί το διακινούσε το 902, σε οικτίρω. Εσένα κομμουνιστή που σε χαλάει η μυρωδιά του μπάφου στο πανεπιστήμιο ενώ σπίτι σου καπνίζεις στα κρυφά από το κόμμα λόγω απαγόρευσης του καταστατικού, σε λυπαμαι και σένα. Λυπάμαι κι εσένα αναρχόπουστρα που πας ντυμένος γκόμενα μόνο σε γκεόμπαρα και αν έρθω εγώ με κοιτάς από πάνω μέχρι κάτω με μίσος επειδή τυχαίνει να έχω αιδοίο. Και ναι. Σε κατονομάζω πούστη. Μπορείς να με πεις ελεύθερα σεξίστρια. Είμαι ρε μουνάκι. Λέω την λέξη μουνάκι διακόσιες φορές τη μέρα. Έλα και κρέμασε μου κουδούνια. Και μένα, και όποιον το κάνει. Σου αρκεί; Χαίρομαι.
Ανοιχτές συνελεύσεις λέει. Ανοιχτές για ποιόν; Που πήγα και με κοιτούσαν σαν ασφαλίτισσα; Γιατί; λόγω εμφάνισης; Δεν είμαι αρκετά πάνκισσα για τα γούστα σας; Δεν είμαι αρκετά λεσβία για σας, επειδή ξυρίζω τη μασχάλη κι αποτριχώνω το μουστάκι μου; Τι θέλετε να κάνω για να με δεχτείτε; Και άντε εμένα γράψτε με στα αρχίδια σας ή στις μουνάρες σας λεσβίες ακτιβίστριες φίλες μου. Κοιτάχτε λίγο να τα βρείτε μεταξύ σας. Όταν δεν μπορείτε να συνυπάρξετε, δεν μπορούμε να σας στηρίζουμε όλους. Μετά κλαίγεστε που δεν είχατε κόσμο και ανταπόκριση. Αυτά να τα σκέφτεστε όταν μας περνάτε απο ιερά εξέταση να δείτε πόσα κιλά μαχητικοί αντιφασιστές είμαστε.
ΜΑΛΑΚΑ μου, η δουλειά του μέλλοντος στη Θεσσαλονίκη, θα είναι ένα γραφείο, που έπειτα απο συνέντευξη με τον εκάστοτε υπεύθυνο, θα σου λένε ποιο χρώμα στεκιού σου ταιριάζει. Κάτι σαν συνοικέσιο αναρχίας. Είσαι μηδενιστής; Θα πας εκεί. Είσαι lgbtgtp? Απο δω παρακαλώ. Ναι ναι, περάστε, ντυθείτε έτσι και δεν θα υπάρξει πρόβλημα.
Επίσης, αναρχικοί, υπάρχει μια λέξη γαμάτη αν γίνεται πράξη. Λέγεται ΣΥΝΕΠΕΙΑ. Ξέρω, είστε κατά της αρχής, κατά του νόμου, κατά της καταστολής και μπλα μπλα μπλα, αλλά ρε γαμώ την πουτάνα. Λέμε να συναντηθουμε στις 8. Μην έρχεσαι στις 10 με τον μπάφο στο χεράκι με ύφος κουλτουροχίπη καλοτεχνίτη αφού τελείωσε σουρεαλιστικό πίνακα, γκέγκε; Είπαμε να κάνουμε συζήτηση. Καλός κι ο μπάφος, δε λέω, σε χαλαρώνει. ΑΛΛΑ ΔΕ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ. Δεν μπορώ να κάνω αίτηση στις 4 για να σου μιλήσω στις 5.
Θίγεσαι; Το παίρνεις προσωπικά; Καλά κάνεις. Τι νομίζεις ότι εγώ είμαι γαμάτη; Οτι το παίζω έξυπνη; Ούτε καν μουνάκι. Σκατα κι απόσκατα είμαι κι εγώ. Νομίζεις ότι όλο αυτό το ξέσπασμα είναι για κακό; Ούτε καν ρε μαλακισμένο. Μα δεν είναι ούτε για καλό. Είναι για να μιλήσουμε λίγο, να απαντήσεις λίγο, να μου δώσεις λίγη γαμημένη σημασία και να μην με κοιτάς σαν εξωγήινο όταν σε πλησιάζω για να πούμε μια ανθρωπινη κουβέντα.

Την επόμενη φορά που θα σας πω γεια και θα μου απαντήσετε με ειρωνία, δεν θα κάνω τίποτα.
Αλλά όταν θα ζητάτε υποστηρικτές δεν θα τρέχω για την πάρτη σας μουνάκια. Καλή η διαφήμιση, μα καλύτερη η δυσφήμιση. Τα λέμε στο δρόμο. Ναι στον ίδιο δρόμο που θα αράζω κι εγώ με άτομα ελεύθερα που δεν καθορίζουν την ζωή τους από ένα γαμημένο χρώμα και όταν σου μιλάνε, χαμογελάνε παλιομαλάκα υποτιθέμενε αριστερέ της Θεσσαλονίκης.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΩ κάθε κλίκα, κάθε ομάδα και κάθε κίνημα που είναι υπόδουλο σε άλλες ομάδες.
Ναι ρε. Καταδικάζω.

Και μετά αναρωτιέμαι γιατί ανθεί ο αναρχομηδενισμός στις μέρες μας. Καλύτερα να γυρίσω στο χωριό μου ρε, που είμαστε 500 χρόνια πίσω αλλα τουλάχιστον ο φασισμός είναι ξεκάθαρος και δεν κρύβεται πίσω απο στέκια και οργανώσεις.
Τα κεκαλυμμένα σκατά με ενοχλούν περισσότερο ρε. Λίγη κατανόηση, λίγο παραπάνω διάβασμα για όλους μας και λίγη αλληλεγγύη ΠΟΥ ΤΗΝ ΓΡΑΦΕΤΕ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΣ
Στα διάλα όλοι σας