thoughts

Και έχω άγχος.. Πιο πολύ άγχος

 από τότε που δίναμε πανελλήνιες.

Και ναι θα κατέβω να τον δω,

 ναι αυτόν σου λέω, έναν αγνωστο,

 που ξαφνικά έγινε

πολύ γνωστός και μπήκε στην ζωή μου 

πριν καν προλάβω να του ανοίξω την πόρτα.

Και η αγωνια υπάρχει σε κάθε κύτταρο 

του κορμιού μου

 περιμένοντας να ξεσπάσει κάπου

να εκραγεί γιατί δεν αντέχω..

 Δεν το αντέχω να ξέρω ότι μπορεί

 κάτι να πάει στραβά

και να μην γίνουνε όλα όπως τα θέλω!!

 Και ναι είμαι εγωίστρια

ΠΟΛΥ εγωίστρια για να δεχτώ ότι

 μπορεί και να μην γίνει τίποτα μαζί του..

Γιατί τον θέλω ρε γαμώτο...

 Για αυτό και το άγχος..

Για αυτό και όλα... Η μάλλον όχι για αυτό...

 αλλά για αυτόΝ...

Άρα μέχρι τώρα έχουμε και λέμε:

Αγωνία και αγχος..

Μπορω να προσθεσω και τον φοβο?

Τον φοβο μηπως δεν ειμαι αυτο που περιμένει

και μηπως ενδομυχα απογοητευτει

και δεν μου το πει...

Πω και μετα σου λενε γίνε 18...

τουλάχιστον παλιά λέγαμε

οτι ειναι ολα εφηβικές ανασφάλειες

τωρα τι στο διάολο είναι?

Αμ την αστατη ψυχολογία που την πάς?

Ε?????

Την μια ειμαι καλά... Την άλλη δεν είμαι

την άλλη πάλι δεν ξέρω

Απο την μια θέλω τους πάντες 

απο την άλλη κλείνομαι σπίτι

κι όλα αυτά γιατι?

Γιατι? Γιατι θα πάω να βρω κάποιον γνωστό-άγνωστο

που στην τελική

μπορεί και αυτός να νιώθει το ίδιο

και να μην το ξερω!!!

Και το κεφάλι μου τελικά

θα εκραγει. ΤΕΛΟΣ.

Shoot for the moon. Even if you miss, you'll land among the stars.

Όλες οι αλλαγές, είναι -ούτε λίγο ούτε πολύ- ποτισμένες με μια πρέζα μελαγχολία...

Γιατί αφήνουμε πίσω μας κομμάτια του εαυτού μας.

Σκέψεις τριγυρίζουν το μυαλό μου.. 

Σκέψεις που κανείς δεν ξέρει αν πρέπει ή οχι να τις κάνω.

Δεν βαριέσαι... Πρέπει δεν πρέπει, θέλω να τις κάνω..

Εντός λίγων εβδομάδων θα ανοίγω την πόρτα ενός σπιτιού 

με το κλειδί που μόνο εγώ θα έχω,

και θα την κλείνω πίσω μου χωρίς να περιμένω να δω κανέναν.

Θα αφήνω το ζεστό ψωμί μου στο τραπέζι και τα κλειδιά μου παραδίπλα,

θα τριγυρνώ μεσα στην απόλυτη ησυχία...

 Άλλες φορές θα βάζω τέρμα την μουσική 

περιμένοντας κάποιον γείτονα να έρθει να παραπονεθεί 

για να βρω την ευκαιρία να μιλήσω με άνθρωπο..

Θα μαθαίνω συνεχώς καινούρια πράγματα, όντας στο πανεπιστήμιο, και θα αναρωτιέμαι

"πόσα λίγα ξέρουν..."

Και έτσι θα κυλούν οι μέρες και θα κυλάει και η ζωή μου ήσυχα,

χαμένη μέσα στο κρυο και την φύση μιας ορεινής πόλης

που περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά της να πάω να την ζήσω...

Θα περπατάω στους χιονισμένους χειμωνιάτικους δρόμους

και θα τρυπώνω σε μοναχικά καφέ

προσπαθώντας να μπάσω την ζέστή μυρωδιά της καραμέλας

ανακατεμένης με καφέ

στην καρδιά μου, μπας και ζεσταθεί

και σταματήσει να παραπονιέται..

Όσο όλα αυτά παραμένουν κοντινά όνειρα όμως,

ένα είναι το γεγονός.

Φεύγω.

Τα πόδια μου αφήνουνε το πάτωμα

και πάνε σ'άλλα μέρη

μα η ψυχή μου θα μείνει σε αυτό που τόσα χρόνια αποκαλούσα σπίτι.

Κι όμως, εγώ φεύγω...

I_love_little_elves

Και κάθεσαι και σκέφτεσαι ρε φίλε
και δεν την βρίσκεις την πουτάνα την άκρη
και ούτε θα την βρεις
γιατί κρύβεται
αναπάντητα ερωτήματα
σου το πηδάνε το μυαλό
και δεν σ'αφήνουν να σκεφτείς
και βγάζεις το είναι σου σε μια ιστοσελίδα
και νομίζεις ότι καποιος που θα το διαβάσει
ίσως να σε καταλάβει
ΠΟΣΟ γελασμένος είσαι
και για ΠΟΣΟ βλάκας περνιέσαι
Κανείς δε σε διαβάζει
κανείς δεν σε καταλαβαίνει
γιατί δεν έχει νόημα
και γιατί ο πόνος δεν περνάει έτσι εύκολα
Ασυναρτησίες που φτύνω σε ενα λευκό ηλεκτρονικό χαρτί
καθώς χάνομαι στο σόλο του breakin' up again
καθώς το τελευταίο μου ποτήρι κρασί
περνάει μέσα στις φλέβες μου
και από κει στην καρδιά μου
που δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα αντέχει
να την χτυπάνε
να την πεθαίνουν
να μην την σέβονται
να μην την αγαπούν
θα ξυπνήσω μια μέρα
και θα πετάξω μακριά
να ξεχάσω τι θα πει πόνος
ΒΑΡΕΘΗΚΑ ακούς?
και είμαι μόλις 18
βαρέθηκα φίλε