Βασικά καλησπέρα σας, καλημέρα σας αν ξυπνήσατε τώρα, καλό σας μεσημέρι μανάρια, είστε καλά; Καλα να είστε να σας βλέπω να σας χαίρομαι. Εγώ για να'μαι εδώ προφανώς δεν αισθάνομαι πολύ καλά. Έχασα τη φωνή μου σήμερα. Ίσως να είμαι επηρεασμένη απο This Is Past, ίσως να βράχνιασα, ίσως να κουράστηκε το στόμα μου να ανοίγει και να κλείνει βγάζοντας φωνή που πολλοί ακούνε μα κανείς δε της δίνει σημασία. Wow, είμαι μια attention whore μωρό μου, πόσο τέλειο παίζει να είναι αυτό; Κοινότυπη και όχι κοινότοπη και στο μουνάκι μου αν δεν υπάρχει τέτοια λέξη στο λεξικό. Σήμερα γαμάω τα λεξικά, ρωσσοελληνικά και ελληνορωσικά, γαμάτα σκηνικά, κυνικά σκατά, ωραία φάση δε νομίζεις; Δεν ξέρω ρε συ αν όντως μιλάω σε σένα ή σε μένα. Η και στους δυο. Μάλλον σε κανέναν. Ούτε 'γω δε μ'ακούω, μην πολυμασάς, δε τρέχει prob, στρίβω τσιγάρο, περίμενε.
Θέλω να δουλέψω και να γίνω αποδοτική. Δεν με ενδιαφέρει αν θα πληρώνομαι σε ρευστό ή σε ανασφάλειες. Αρκεί να παράγω έργο, αναγνωρισμένα και όχι άτακτα και χωρίς σκοπό. Μα αν αποκτήσω σκοπό, θα αρχίσω να στοχεύω αλλού και ο σκοπός θα χάσει το στοχοποιημένο του νόημα, μπερδεύομαι, δεν έχω πιει το ορκίζομαι, δεν πίνω γιατί δεν οδηγώ, αν οδηγούσα θα έπινα για να με βρουν νεκρή πιωμένη αντίθετα της Τσιμισκή μια Παρασκευή νωρίς το πρωί, αφου θα χω γυρίσει απο το κωλόμπαρο που συχνά βρίσκομαι εκεί, μόνη μου ή μη, με φίλους ή μοναχική, οι πουτάνες είναι παντού και νιώθω μία απο αυτές, τι κι αν δε νιώθω γυναίκα, η πουτάνα δεν έχει φύλο ούτε φίλους, έχει μόνο ανασφάλειες και κόκκινο κραγιόν. Τα κουνούπια είναι παντου και τα μισώ ρε φίλε και θέλω να τα βλέπω νεκρά στο σπίτι μου, σε εικόνες, σε ζωγραφιές, σε τραγούδια, σε διαφημίσεις και σε σπαμμινγκ μέχρι αηδίας στον σαπισμένο μου φορητό υπολογιστή.
Στρίβω ξανά γιατί τα τσιγάρα πια δεν τα καπνίζω, απλά ρουφάω την ψυχή από μέσα τους, αν έχουν ψυχή δηλαδή, και τι είναι η ψυχή, ξέρει κανείς να μου πει; Θέλω να αγοράσω ταμπλέτες για τα κουνούπια και μαύρες σακούλες σκουπιδιών, αν υπάρχει η ψυχή τα κουνούπια μου την παίρνουν όλη, δεν έχω πια υπομονή, οι ταμπλέτες είναι εκεί, στο διπλανό ταμπ υπάρχει το soundtrack του βδελύγματος στο γρανάζι του φρανκ η κατι τέτχοιο τέλος πάντων, θέλω να το ξανακούσω όλο γιατί δεν το κατανοώ κι είμαι πολύ επίμονη για να παρατήσω ό,τι δεν κατανοώ, το λέγανε κι οι Νέβμα παλιά "είναι ντροπή να παραμένεις εκεί που σβήνει η δικιά σου η φωνή", δεν ξέρω γιατί το σκέφτηκα αυτό, μάλλον συνειρμικά, πλέον δεν χωρίζω προτάσεις, ολα τα αποξενώνω με κόμμα, ακόμα αποξενωμένη από όλους και από όλα, ξαναγίνομαι κοινότυπη, μπορεί ποτέ να μην ξέφυγα απ'το κοινότυπο μα δε με νοιάζει, ο φρανκ γαμάει και νομίζω ότι δεν έχει άμεση αναγνώριση γιατί δεν λέει αυτά που νιώθει με λόγια. Τα λόγια δεν είναι μόνο φωνές, τα λόγια είναι πολλά περισσότερα πράγματα, λόγια είναι αυτά κι ας μη μ'ακούς, λόγια είναι τα σκίτσα του φρανκ, λόγια είναι οι χίλιοι δυο τρόποι που στρίβω και πίνω, τα λόγια τα αντιλαμβανόμαστε ανάλογα τα ερεθίσματα κι εγώ με τον φρανκ ερεθίζομαι, όχι θετικά, ούτε αρνητικά, μα έντονα και σωστά, όπως πρέπει, έτσι πρέπει, θα κάψω όλα τα πρέπει και θα ρίξω την στάχτη τους στην μπύρα μου το βράδυ.
Το βράδυ δεν πίνω γάλα, πίνω μπύρα γιατί το γάλα μου θυμίζει σπέρμα και το σπέρμα το βαρέθηκα, είναι πικρό και μου χαλάει το λαιμό χειρότερα από τα προιόντα του γιώργου του καρέλια, οι Νέβμα λέγανε πως δεν αλλάζουν, μα άλλαξαν έτσι δεν είναι; Αυτό θα κάνω κι εγώ, ελπίζω αυτό να το διαβάζεις γρήγορα επειδή αργά δεν πολυλέει, αργά η γρήγορα δεν έχει σήμασία, τα πάντα αλλάζουν, τα πάντα ρει και τίποτα δεν μένει, το "τι μένει;", αλλο πάλι κι αυτό, δε ξέρω τι σημαίνει, δεν μου αρέσουν τα αρχαία, δεν τα έμαθα ποτέ κι ας τα διδάχτηκα, το μόνο που ξέρω είναι πως δεν ξέρω τίποτα, ο Σωκράτης δεν το'πε αυτό; Και τι μας νοιάζει, με νοιάζει μόνο ο Αλκιβιάδης που ήταν δηλωμένος bisexual, κι ας μην ξέρω τίποτε από όσα έχει πει, σταματάω να μιλάω για αρχαία μη με περάσεις για χρυσαυγίτισσα αρχαιολάγνα, η φωτο προφίλ στο φουμπού μου με τρομάζει μα δεν την αλλάζω, γιατί μπορεί να'σαι τρομολάγνος και να με ερωτευτείς, ισως να με παντρευτείς και να κάνουμε έρωτα κάποτε, καπότα free, θα το'θελα πολύ, ξέρεις που μένω, ξέρεις πως γενικά ξεμένω, πολύ ομοιοκαταληξία πέφτει σήμερα, μήπως να γίνω κι εγώ ραππερ; πολλά δε ρωτάω ρε γαμώτο; μην απαντάς ρε γιατι μετά θα πρέπει να ξανασκεφτώ για να σου απαντήσω πίσω, μπρος στον φόβο δε χωράει η δειλία κι ας είναι έννοιες αλληλοσυμπληρωματικές ή αλληλοσυμπληρωμένες, στο είπα πως δεν ξέρω τίποτα, τι ακούς τώρα; Εγώ ακούω τον Πινόκιο με τον Σώφρων στους γείτονες, ο Πινόκιο μπορεί να'ναι ταυτόχρονα και Τζεπέτο, ποιος να ξέρει, θέατρο Δρόμου λέει, σοκολάτα κι ονειρώξεις. Ονειρώξεις δεν έχω γιατί δεν έχω το απαραίτητο μόριο, σοκολάτες δεν τρώω γιατί μετά η γεύση της μπύρας αλλοιώνεται, Θέατρο Δρόμου δεν έχω καταλάβει τι είναι, μα μου γαμάει το μυαλό κι αυτό μου φτάνει για να αναπολώ τις νύχτες που δεν το γνώριζα, τα γαμήσια του μυαλού είναι τα καλύτερα, να το ξέρεις κι ας μην το ξέρω εγώ, κάνε πως δεν στο'πα ποτέ, όλα γύρω μας μπορούν να παρομοιαστούν με το sex, είτε είναι καλό είτε κακό είτε ανύπαρκτο, θέλω το αιδοίο μου να το μετονομάσω σε καρδιά για να'ναι χυμένο απο αγάπη χρώματος λευκού, μ'αρέσει το λευκό, μου θυμίζει χιόνι και σεντόνι και ένα άσπρο μπαλόνι που χω απέναντι μου/προχθές το λέρωσα με μαύρο posca μαρκαδόρο μεσαίου μεγέθους γιατί ήθελα σε κάποιον να μιλήσω, δεν είπα τίποτα εν τέλει, μόνο έγραψα λόγια που δεν είναι δικά μου, σε ένα ξέσπασμα οργής και σφαλμάτων, το σφάλμα, το λάθος, το βδέλυγμα και 4 λέξεις πάνω στο μπαλόνι μου που θέλω να το χαρίσω στον Πινόκιο: ΣΑΠΙΛΑ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ & ΑΝΙΑ, η Dioanea είναι ένα φυτό που ισχυρίζεται πως τρώει τα κουνούπια και τις μύγες, "οι αλογόμυγες παραμένουν ενοχλητικές ακόμα κι όταν έχουν ψυχολογικά προβλήματα;"
