Κάποτε όταν ημουν λίγο πιο μικρή, είχα νιώσει έναν πόνο που νόμιζα οτι δεν θα περάσει ποτέ. Εναν πόνο αβάσταχτο.. Μιλούσα και πονούσα. Πονούσα για αυτό
μιλούσα. Ηταν απο κεινους τους πονους που σε χτυπάνε στην καρδια και για καποιο περίεργο λόγο νομίζεις οτι θα σκασεις. Οτι δεν θα φυγει ποτε. Οτι η μονη
αιτια που υπαρχει ειναι για να βασανιζει αυτην την ματαια υπαρξη σου στο συμπαν.
Πονουσα κι εκλαιγα. Εκλαιγα και πονουσα.. Πέρασε ο χρόνος. Η μαλλον τα χρονια. Και αρχισε να μην ποναει τοσο. Αρχιζα να τον ζοριζω για να πονεσει. Αρχισα
να τον αναζητω. Αλλα στην ουσια, δεν υπηρχε πια. Ηταν εκει ναι, αλλα δεν με πληγωνε πια. Ηταν εκει για να μου θυμιζει το παρελθον μου. Τις στιγμες μου.
Αλλα εγω ημουν εκει και τον σκαλιζα. Μια ζωη πεισματαρα. Σκαλιζα κομματια απο το παρελθον απλα για να πονεσω. Ισως να μου αρεσε.. Τι ισως, μεταξυ μας
ειμαστε. Μου αρεσε. Μου αρεσε να ποναω. Ηθελα να βλεπω την μυστηριωδη μορφη μου. Παντα αινιγματικη. Παντα με εναν πόνο που στην τελικη δεν ηταν τιποτε
περα απο σπασμενα γυαλια. Εφτασε μια μερα λοιπον που αποφασισα να μην ζω μονο μεσα απο τις αναμνησεις του παρελθοντος. Να κανω κατι νεο. Να
ξεκινησω χαρουμενη απο την αρχη, χωρις να κουβαλαω πανω μου ασχημα πραματα. Και το εκανα ρε φιλε. Η μαλλον προσπαθησα. Εκανα νεες σχεσεις, νεους
φιλους, νεα ζωη. Αλλα οι αναμνησεις μου ηταν παντα εκει. Εκει για να με βασανιζουν τις νυχτες. Εκει οι ατιμες. Φταιω, δε σου λεω πως δεν εφταιξα. Θα ηταν
ενα ακομη ψεμα...
Αλλα οι καταστασεις μου εδειξαν οτι ειναι ματαιο, πάντα ηταν. Και το αποτέλεσμα; Επεσα πανω στον μοναδικο ανθρωπο που εξιτάρει την υπαρξη μου. Σε
σενα. Αγκιστρωθηκα πανω σου. Δημιουργησα μονη μου ελπιδες εκει που δεν υπηρχαν, που δεν υπηρξαν ποτε. Ετσι ειμαι εγω, τι να κανω. Δημιουργω διαφορα με
την φαντασια μου γιατι με βολευουν μωρο μου.. Γιατι είναι τα μονα πραματα που δεν με αφηνουν να πεσω στο κενο. Με κρατανε δεμενη στην ζωη που παντα
ονειρευομουν.. Με καταλαβαινεις; Δεν μπορω να στο εξηγησω αλλιως. Και στην τελικη, ισως να μη χρειαζεται να το εξηγησω κι αλλιως...
Σημερα λοιπον, ο πονος που λεγαμε επεστρεψε. Χωρις να τον αναζητησω αυτη τη φορα. Τσααααακ έτσι απλα. Με πονεσε. Πολυ, για να λεμε και την αληθεια.
Με πονεσε για πολλους λογους που δεν εχω την αναγκη να τους γραψω. Γιατι μωρο μου, δικο μου ειναι το μπλογκ κι οτι μου γουσταρει λεω.
Ξερω οτι θα το διαβασεις καποια στιγμη. Ισως οχι τωρα, αλλα καποια στιγμη. Θα το δεις και θα χαμογελας. Γιατι καποιος απλα εγραψε κατι για σενα. Θα την
παρω την καρδουλα μου, που ελεγες κι εσυ.
Δεν πιστεψα ποτε οτι θα πονεσει κατι τοσο φαινομενικα ασημαντο, τοσο πολυ. Ξαφνιαστηκα η αληθεια ειναι. Αλλα ειχα παρεα.. ειχα το κρασι μου. Και τα
τσιγαρα μου. Εμπιστευομαι τα πραγματα που με καταστρεφουν. Γιατι αυτα ειναι πολυ ενταξει.. Το λενε στο πακετο τους στην τελικη οτι σκοτωνουν. Ενω εσυ δεν
το ειπες. Ησουν στα υπουλα και δεκαρα δεν εδινες. Με αφηνες μονη να φανταζομαι. Και γενικα, με αφηνες μονη..
Δυο μεγαλοι πονοι στην ιστορια της ζωης μου. Κι αλλοι πολλοι, ισως μεγαλυτεροι που δεν τους εδωσα την σημασια που τους αξιζε, για αυτο δεν πονεσαν
τοσο. Δε βαριεσαι ομως ρε αδερφε. Θα κλαψω, θα πονεσω, θα φωναξω, θα πιω και θα ξεσπασω.
Μετα απο ολα αυτα ομως, θα μου εχει μεινει η μουσικη μου. Η μουσικη που με κανει να νιωθω ελευθερη.
Εγω μωρο μου μια ζωη θα ειμαι MEGADETH. Θα το λεω και θα ξεπερναω οτι εχω. Οτι ειχα. Οτι θα αποκτησω.
Θα το φωναζω κλαιγοντας μεσα σε παρκα, σε σπιτια, σε μαγαζια. Θα πινω στην υγεια του και θα καραγουσταρω.
Μ'ακους μωρο μου;
Δεν θα αλλαζα για κανεναν. Για κανεναν ομως. Ισως να ηθελα να αλλαξω λιγακι για σενα, αλλα το ειπες κι εσυ, θα ημουν βλαμμενη αν το εκανα.
Η αληθεια ειναι οτι ειμαι πιωμενη. Αλλα δε γαμιεται, τοτε τα λες ολα στη μαπα του αλλου χωρις να σε νοιαζει.
Δεν ησουν ενταξει μαζι μου, δε με πειραζει, δε με πειραξε ποτε. Θα σε σκεφτομαι. Που και που, όταν θα χαλαω το συκωτι μου.
Να θυμασαι... Εγω θελω μεταλλα. Και βαλε τον τονο οπου θελεις.
Θα μου λειψεις.
Αλλα εγω ειμαι megadeth μωρο μου.
Ειμαι και φαινομαι.
Φευγω. Παω να μαζεψω τα κομματια μου.. τα βλεπω στο πατωμα.
Να'τα εκει ειναι. Με φωναζουν
Γειααααααα...
