Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω. Ξανά.
Αλλα σου είπα, έτσι θα το παμε απο δω και περα φιλαράκι.
Χωρις αρχη και χωρις μέση. Για το τέλος δεν μπορω να ξέρω απο τωρα, να με συχωρας.
Κοιτάζω απο το μικρό μου μπαλκόνι και βλέπω την μουντιλα σε ολο της το μεγαλειο.
Πολεις φιλε. Πολεις. Μου κρυβουνε τον ουρανο. Και αν θελω να τον βλεπω, πρεπει να πληρωσω λένε.
Τα μπητς αργα και μουντα. Ιδια με τον καιρο. Οχι, μην μπερδευτεις, και ήλιο να είχε παλι έτσι θα ημουν. Μην τα βαλω τωρα και με τη φύση, τι μου φταιει.
Εξαλλου εγω παρακαλουσα για χειμωνα. Καλα να παθω τωρα.
Ο χειμωνας ειναι ομορφος οταν χουχουλιαζουν δυο ζευγαρια ποδια κατω απο κοκκινες κουβερτες.
Οταν μοιραζεσαι τον καφε σου, ένα στριφτό τσιγαρο κι αντι για ναρκωτικα, σνιφαρεις την ψυχη σας.
Υπηρξαν αυτα. Οταν τα είχα ομως, δεν τα'θελα ρε διάολε..
Εχω αρρωστημενα περιεργες σχέσεις με τα εκει και τα εδώ μου. Καλύτερα να τα αποκαλω αιδώ.
Τα εκει ειναι αυτα που θελω. Και οταν ερθουν, αμεσως γίνονται αιδω, για αυτο τα διωχνω κακην κακως. Με καταλαβαινεις; Αν οχι δεν πειραζει. Αν ναι μπραβο σου. Εγω δυσκολευομαι πολλες φορες.
Κολλησα τωρα. Κατι ηθελα να πω. Αλλα παντα κατι θελω να λεω, δεν παιζει θεμα.
Μου αρέσει να ανατριχιάζω. Με μυρωδιες και αγγίγματα. Με πραγματα ή ανθρώπους.
Μερικες φορες μάλιστα, θελω πολυ να ανατριχιασω. Ετσι, γιατι είναι ωραιο αίσθημα στα άκρα μου και στο στομάχι μου. Κι αυτο μου ξεγελάει τον πόνο ρε αδερφέ. Και τωρα θα γίνω λιγο κλαψιαρα και κοινοτυπη.
Μου λειπεις. Οχι γιατι σ'αγαπω, ουτε γιατι σ'αγάπησα. Αυτη τη φορα ξέρω πολυ καλα γιατι μου λειπεις.
Επειδη με αγαπησες εσυ. Και επειδη με αφησες οταν δεν με αγαπουσα. Και τωρα αυτοματως έγινες "εκει".
Για αυτο μου λείπεις. Μην το πάρεις πανω σου, κι ουτε να παρεξηγηθεις θελω. Αλλα όλα γύρω μου γυρνάνε. Εγωίστρια απο τις μεγαλες. Περιεργο ομως που το αναγνωριζω. Καπου ειχα διαβασει οτι δεν το καταλαβαινεις αν εισαι εγωιστης, γιατι πολυ απλα εισαι πολυ εγωιστης για να το καταλαβεις.
Καπου ειχα το βιβλιο κατσε να δω..
Μπα γάμα το, βαριεμαι.
Καφες. Ο καφες είναι αρρωστια. Κι εγω ειμαι βαρια αρρωστη. Ποναω. Καθε φορα που παιρνω μια ανασα, μαζι με καπνο συνηθως, ποναει. Ολα είναι διαφορετικα εδω κατω φιλαράκι μου..
Δεν θα χω ποτε ζεστο πρωινο και δυο ματια να με περιμενουν σαν γυρναω σπιτι. Ουτε κι οι φιλοι θα με αντεξουν για πολυ. Εχουν συνηθισει να κανω πλακες, κι οταν δεν χαμογελαω φευγουν μακρια. Καθε νοτα απο τις μουσικες που ακουω με μαχαιρωνει λιγο λιγο. Κι ετσι ειναι. Ετσι θα ναι.
"Πληγωμενη ψυχη, η καημενουλα" ισως να σκεφτεις.
Οχι. Πορνη ψυχη εχω. Δεν μου δικαιολογω τιποτα. Τιποτα, ακους; Ουτε συ να μη το κανεις. Δεν εχω αναγκη απο λυπηση. Εδω εγω δε με λυπαμαι.
Κατι εχει αλλαξει μεσα μου. Γραφω για μενα πλεον. Ξερω οτι θα διαβαστω απο σενα ας πουμε, αλλα πως να το πω ρε παιδακι μου, γραφω για να τα βλεπω εγω. Να τα διαβαζω και να με καταλαβαινω. Σαν τριτο προσωπο. Θελω ομως και να με διαβαζεις. Να γινεσαι ενα με την σαπιλα μεσα μου. Να βλεπεις τα σκατα για να μαθεις να τα αποφευγεις. Δε στο παιζω καλη, μην νομιζεις. Κι αυτο για μενα το κανω. Για να κοιμαμαι πιο ησυχη τα βραδια, με την ψευδαισθηση οτι κατι προσφερω, εστω και κατι τοσο λιγο. Για σενα μπορει να'μαι πολυ. Θελω να με χρειαζεσαι. Εχω αναγκη να με χρειαζεσαι.
Κανεις δεν ειναι μονος του. Οτι και να λεει, ετσι στο λεω, στα ισα. Κανενας.
Τι κι αν εχει χαθει καθε εμπνευση; Τι κι αν η λογοτεχνια προσπαθει με την βια να μπει σ'αυτο το κειμενο κι εγω την αποθαρρυνω θρασυτατα; Μη σε νοιαζει εσενα.
Αυτα ειναι πραγματα για μας τους μεγαλους συγγραφεις. Γελαω.
Με ειρωνευομαι και μ'αρεσω, διάολε..
Τι είναι ζωη τελικα ρε συ;
Στο'πα. Αν με διαβαζεις, ξερεις πως δεν ξερω.
Ξερω ομως οτι ζωη δεν ειναι να αρνεισαι να σηκωθεις απο το κρεβατι.
Αυτα για σημερα.. αγαπημενο μου ημερολογιο.
16 λες σημερα. Δεκάξι Οκτώβρη.
Προχωρα λιγο πιο γρηγορα βρε αναθεματισμενο..
Προχωρα λιγο πιο γρηγορα βρε αναθεματισμενο..
Η προχωρα, η μεινε εδω μαζι μου.
Δικια σου η αποφαση.
Η μηπως οχι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου