Οταν αρρωσταινω, παντα εσενα σκεφτομαι. Δε μπορω να καταλαβω γιατι, μα συμβαινει. Ψιλοανωμαλο? Μπορει. Παραλογο? Ισως. Κανεις δε ξερει..
Κι ισως ουτε κι εσυ να μαθεις ποτε. Κοιταξε, η φαση ειναι οτι σε θελω. Μακαρι ομως τα πραγματα να ηταν τοσο απλα. Το μυαλο μου σε αποζηταει σε ακυρες στιγμες. Το σωμα μου σε θελει σε μονιμη βαση κι αντιδρα στην σκεψη σου και μονο. Δεν μπορω να καθορισω το ποσο η για τι η γιατι σε γουσταρω.. Αλλα ας βαλουμε τα πραγματα σε μια σειρα.
Ξεκινωντας απο το ποσο σε θελω, οφειλω να πω οτι ειναι νορμαλ τα πραματα ακομα. Δεν ειναι οτι σε θελω πολυ σε μονιμη βαση. Η ενταση ειναι που κανει ολη τη διαφορα. Σε θελω διασπαρτα,υπερβολικα και παθιασμενα. Μα οχι παντα. Απλα μερικες στιγμες..
Ας πιασουμε τον σκοπο τωρα.. για τι σε θελω. Εκει ειναι το δυσκολο. Αν μπορουσα να δημιουργησω μια σχεση οπως την θελω, θα ηταν καπως ετσι:
Εγω κι εσυ μαζι. Με ολα τα συναισθηματα. Ερωτα, παθος,σεβασμο, κατανοηση και αμοιβαιότητα. Αλλα με μια βασικη προυποθεση. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Οχι απολυτη αλλα ουτε και περιορισμενη. Θα'θελα εκεινη την ελευθερία που σε κανει να νιωθεις ομορφα και ταυτοχρονα δε σε γεμιζει με τυψεις. Ενα τετοιο συμπαν θα δημιουργουσα για παρτη μας.. Αρκει να το ζητουσες.
Και φτανοντας στον λογο, ε, εκει σηκωνω τα χερια μου ψηλα. Δε ξερω γιατι σε θελω γαμω την τυχη μου. Δεν εχω ιδεα. Αντικειμενικα δε μ'αρεσεις.
Ποιος τα γαμαει ομως τα προτυπα...
Οσο κι αν τ'αναλυσω ολα, δεν εχει καμια σημασια πια.
Καμιά. Και νυχτωνει... και κρυωνω. Και πανω απο ολα κουραστηκα. Βαρεθηκα. Ναι, βαρεθηκα. Κουραστηκα να σου μιλαω, να παρακαλαω για μια κουβεντα σου,να ακουω τα ιδια και τα ιδια. Δεν αντεχω αλλο να μαλωνω για ασημαντα πραγματα η για πραματα που απλα εσυ βλεπεις διαφορετικα. Κουραστηκα να στεναχωριεμαι χωρις λογο και αιτια για ενα τιποτα.
Τελειωνω εδω με τις σκεψεις μου. Απο αυριο, ο καθενας τον δρομο του..ψυχακι μου.
