(χτυπημα στην πόρτα)
-Σε περίμενα. Αργησες.
-Εμπλεξα στον δρόμο. Είχε κίνηση.
-Μα αφου με τα πόδια ήρθες.
-Το ξέρω. Απλα το είπα για να πω κάτι.
Δεν εχω τι να πω. Δε μιλαμε πια..
Ξεκίνησε και η σημερινη μέρα. Ας αρχίσω κι εγω με την μικρη εισαγωγουλα που λεγαμε; Ανα γεια σου. Ο καιρος. Λιακαδα με μια πρέζα κρύου. Αυτη η δροσια η ωραια, που σου αγγιζει το εκτεθειμένο δέρμα όσο περπατας, ειτε μιλωντας στο τηλεφωνο, είτε καπνίζοντας, γιατι εχεις τα μαλλια σου πισω, μηπως καεις με τον αναπτηρα (στην καλύτερη) η τα σπίρτα (οταν δεν εχεις λεφτα); Ε αυτη.
Να'μαι πάλι εδώ λοιπόν αγαπητοι μου αναγνωστες. Οσοι είστε. Πέντε; Δέκα; Κανένας;
Οσοι είστε τελοσπάντων. Ενα γραφειάκι, ενα λαπιτόπι, ο καφες μου τα τσιγάρα μου κι εγω. Πολλά πράγματα. Ισως να μην είμαι τοσο μονη τελικα.
Η ψυχούλα μου σήμερα είναι σαν ζωηρό παιδί που το εχουν βάλει τιμωρία. Θελει να βγει να παίξει με τα παιχνίδια της στην αυλή, αλλα εκανε πολλες αταξίες και θα μείνει μεσα για να μαθει. Να επανορθώσει. Να σκεφτεί. Κι αφού την φιλοξενώ στο σώμα μου -όπως όπως- θα μεινω κι εγω μεσα μαζί της. Οταν μένουμε μόνες μας μου μιλάει. Τα περισσότερα δεν τα καταλαβαινω, για αυτο και κουνώ το κεφάλι καταφατικά συμφωνόντας σε απειρης φύσεως μαλακίες. Οπως οταν ειμαστε μεσα σε ενα απο αυτα τα κλαμπς με τον πολυ κοσμο και ντεμέκ μιλαμε; Αυτο ρε, που σε μιλαει ο διπλανος κι εσυ λες ναι και χαμογελας. Ε, καπως ετσι πανω κατω ας πουμε ξερωγω. Μικρή παυση για τσιγαρο.
Που ειχα μεινει; Α ναι. Πολυλογου ατιμη η ψυχη μου ωρες ωρες. Και τωρα τελευταια το εχει παρακάνει. Με κουραζει λίγο αλλα τι να την κανω. Να την διώξω; Αφου την χρειάζομαι. Και στο'χω πει ειμαι εγωίστρια. Οτι με συμφερει δεν το διώχνω κι όταν εχω αναγκη κατι γαντζώνομαι πανω του με τα νυχια μου για να μην βουτηχτώ μονάχη στο κενο. Τετοια είμαι. Τετοια ημουν. Τετοια κανω.
Χθες το βραδυ ηθελα να μεινω γυμνη. Ημουν μονη, το ηξερα πως κανεις δεν με εβλεπε, αλλα δεν το εκανα. Δεν ενιωθα ωραια να στεκομαι γυμνη. Κι αυτο φιλαράκι μου είναι σημαδι κακο. Οιωνος σκοτεινος οτι κατι δεν δουλευει σωστα. Τρέμω να μείνω μονη με την γυμνια μου για αυτο και ντύνομαι σαν κρομμυδι μεσα στο σπιτι. Γιατι αν μεινω μονη μου γυμνη, θα με κοιταω. Θα με κοιταω και φοβαμαι μηπως καταλαθος, δω την ψυχη μου. Βαζω πολλα ρουχα πανω μου γιατι ετσι δεν την ακουω που φωναζει. Και σημερα φωναζει πολυ η ατιμη και την αγνοω, μηπως τολμησω και την καταλαβω.
Ετσι εχουν τα πραγματα.
Τωρα μου μιλαει παλι. Αυτη μου μιλαει και εγω σου γραφω φίλτατε αναγνώστη.
Θα σου μεταφερω τα λογια της ως εχουν, γιατι μου ψιθυρισε στο αυτι και μου ειπε να στα πω. Αν δεν το κανω θα γκρινιαζει παλι.
"Αραξε καπου με παρεα. Οχι οπουδήποτε ομως. Να χει δεντρα και θαμνους και γρασίδια, να χει δροσουλα και να μην εχει τσιμεντα να καλυπτουν το τοπιo. Ασε τα τσιμεντα πισω σου και κοιτα μπροστα. Δεν βλεπεις τον ουρανο; Δεν το ευχαριστιεσαι;
Μοιρασου παντα το τσιγαρο σου, χωρις να χει απαραιτητα κατι στον καπνο. Μοιρασου το γιατι η κινηση μετραει. Ειναι ενας τροπος να ενωνεσαι οταν δινεις σ'αλλα χειλη να ακουμπανε το τσιγαρο σου και να ρουφανε τον καπνο που ρουφας κι εσυ. Η κινηση μετραει, να το θυμασαι. Και μιλα. Μιλα μεχρι να ματωσουν τα χειλη σου.
Και οταν πονας να φωναζεις. Μην τα θαβεις ολα μεσα σου. Μη γινεις πρασινος ασχημος καδος σκουπιδιων. Να φωναζεις για να ξυπνας οτι εχει κοιμηθει."
Η ψυχουλα μου φωναζει τοσο δυνατα σημερα, που ειμαι σιγουρη οτι θα την ακουσεις αν ανοιξεις το παραθυρο σου φιλε. Κοιμηθηκε για λιγο και δεν με ενοχλει αλλο.
Θα μεινει τιμωρημενη εξαλλου.
Τωρα ισως εγραφα και κατι αλλο αλλα δεν θελω, για αυτο θα πηδηξω ξαφνικα στο ερώτημα που βασανιζει καθε τελειωμένη μου αναρτηση.
Τι είναι η ζωη τελικα ρε φίλε;
Δεν ξερω. Στο χω πει πολλες φορες.
Ζωη oμως δεν είναι να κουμπώνεσαι. Με καθε εννοια.
Ξεγυμνωσου και μεινε μονος με τον εαυτο σου για λιγο.
Σε χρειαζεται.
Μπορει κι η δικια σου ψυχη να φωναζει.
Ατιμο πραγμα η γυμνια ομως. Αλλα ωμο. Αληθινο.
Και η αληθεια ειναι καλο πραμα οπως ξερουμε.
Αλλα πονάει. Σε ποναει. Αυτη ερχεται κυρια, σου φανερωνεται, σε πηδαει
και μετα φευγει και σ'αφηνει, παλι κυρία. Με το κεφαλι ψηλά.
Σημερα δεν κοιταξα το ημερολογιο.
30 λεει. 30 Οκτώβρη.
Την ωρα δεν στην λεω. Τι σημασια εχει;
Ας αποκοιμηθω κι εγω με την ψυχη μου αγκαλια.
-Φευγεις;
-Ναι, εμπλεξα με μια δουλεια.
-Αφου δεν δουλευεις..
-Το ξερω. Απλα το ειπα γιατι δεν ειχα τι να πω.
-Να, παρε κατι για τον δρόμο.
Εφυγε. Και μου εχει χαλασει την κουβέρτα στο κρεβάτι μου.
Και πρεπει να την σιάξω ρε φιλε.
Γαμω την ψυχαναγκαστικη αισθητικη μας γαμω.
Θα αφησω το κρεβάτι με ζαρωμενη την κουβερτα σημερα.
Κι ας παραπονιέται.
Παρε με και μενα μαζι σου μια φορα ρε διάολε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου