Είναι αργάμιση πάλι. Η Σαλονίκη θύμωσε ρε φίλε απόψε, λυσσομανάει ο αέρας εδώ εξω στο μπαλκόνι. Τρίζουν τα πάντα. Παλια σπιτια με τα παλια τους παντζούρια. Παρατημένα, τι να πεις.
Οχι μωρέ πως σε νοιαζει εσενα ο καιρος στην συμπρωτεύουσα, αλλα να, χρειάζεται παντα μια μικρη εισαγωγούλα, μη σε βάλω στις σκεψεις μου απότομα.
Κατεβασα σημερα ενα δισκακι που με τραβηξε απο το ονομα. Misanthrope-Εισαγωγη στον μισανθρωπισμό. Λεω δε μπορεί, καμια ελληνικη μπλακμεταλλιά θα ναι, ψήθηκα. Αλλα ουτε καν. Χιπ χοπ λεει. Darkίλα το κόβω, έχει ήδη μπει το τρίτο κομμάτι. Με κορόιδεψε ο τίτλος.
Και δεν κατεβαίνει ξεροσφύρι. Θα κανω ένα τσιγάρο. Η μηπως εναν καφε;
Βασικα και τα δυο. Μαζι. Αν ειναι να καεις, καψου σωστα ρε παιδι μου. Ομως παλι μου τελειωνουν τα χαρτακια ρε γαμωγα, τι εχω παθει και δεν τα υπολογιζω καλα;
Ο καφες μου μου ζεσταινει τα λαιμά. Οι σκέψεις πολλές. Μα δε βγαίνουν εύκολα σήμερα. Είναι πούστικο το χαρτί. Θελει να το φλερτάρεις, αλλιως δε σ'ερωτεύεται. Και είναι ο μόνος έρωτας που χρειάζομαι -απελπισμένα- αυτες τις ώρες.
Κοιτάζω το ραφάκι μου. Εχει κατι ξεχασμένα βιβλία πανω. Κιτρινισμένα, γερασμένα κι άσχημα. Δε θα τ'αγόραζες αν τα βλεπες σε τέτοιο χάλι. Αλλα εγω παθιάζομαι με καθε τι άσχημο. Βουλιάζω μέσα στην ασχήμια του και χάνομαι στον έρωτα που μου δίνει. Μου δίνουν πολλά αυτα τα βιβλία. Παραβιάζουν το μέρος του μυαλου που ειναι αποθηκευμένες σαν αρχεία οι αναμνήσεις. Και τις διεγείρουν. Με κάθε τρόπο. Θα'θελα να σουν εδώ απόψε να διαβάζαμε λιγάκι μαζί. Οι τοίχοι δεν είναι καλή παρέα οταν απαγγέλω ποιήματα.
Κι εχω και ενα φαναράκι εδω έξω. Ζωντανό, δεν κατάφερε να το σβήσει ο αέρας. Και μ'αρέσει που δε σβήνει, και μ'αρέσει που τρεμοπαίζει. Αλλα επιμονή ρε φιλε. Δεν το τρομάζει τιποτα. Κι ο καφες δεν κρυώνει. Δεν υποκύπτει. Κι ο καφές και το κερί μου, πιο δυνατά απο εμένανε απόψε.
Θα'θελα να σουν εδω. Να σου λεγα "κανε λιγο πιο εκει" κι εσυ να θυμωνες γιατι δεν εχεις χωρο.
Θα'θελα να διάβαζα τα μάτια σου αντί να μιλάμε. Κι οταν θα νιωθες αμηχανία, να πιανες την κούπα του καφέ κοιτώντας την απέναντι πολυκατοικία αντι για μενα. Πολλα είναι τα θέλω μου απόψε αδερφέ.
Και φοραω μαυρα ως συνηθως. Αλλα οι καλτσες μου ειναι χρωματιστές. Και διαφορετικές. Θα γέλαγες, το ξέρω. Θα χορευα λίγο για να με δεις. Κι εσυ θα κοίταζες τις κάλτσες μου πανω στα πλακακια. Γιατι θα σ'αρεζαν, κι αυτο το ξέρω.
Και η ουσια χάθηκε κάπου ανάμεσα σ'εκατοντάδες γράμματα τούτη την ώρα. Και δεν θα ψάξω να την βρω. Μην το κάνεις ούτε κι εσύ.
Τι είναι η ζωή τελικά; Δεν έμαθα ακόμα. Είναι νωρις εξαλλου για να ξέρω.
Ζωη όμως δεν είναι να καπνίζεις σαν φουγάρο εργοστασίου.
Θα τσακωθώ με την ανυπαρξία απόψε, να το ξέρεις.
Και η φάση είναι οτι μάλλον θα με νικήσει.
Θα'θελα να ρθεις, για να με δεις να χάνω.
3:36. Ειπα πριν οτι είναι νωρίς για να ξέρω.
Η μήπως είναι αργά;
Ο αερας μου βαράει χαστουκια στο μάγουλο.
Κι εγω γουστάρω, διάολε, γουστάρω πολυ
Οχι μωρέ πως σε νοιαζει εσενα ο καιρος στην συμπρωτεύουσα, αλλα να, χρειάζεται παντα μια μικρη εισαγωγούλα, μη σε βάλω στις σκεψεις μου απότομα.
Κατεβασα σημερα ενα δισκακι που με τραβηξε απο το ονομα. Misanthrope-Εισαγωγη στον μισανθρωπισμό. Λεω δε μπορεί, καμια ελληνικη μπλακμεταλλιά θα ναι, ψήθηκα. Αλλα ουτε καν. Χιπ χοπ λεει. Darkίλα το κόβω, έχει ήδη μπει το τρίτο κομμάτι. Με κορόιδεψε ο τίτλος.
Και δεν κατεβαίνει ξεροσφύρι. Θα κανω ένα τσιγάρο. Η μηπως εναν καφε;
Βασικα και τα δυο. Μαζι. Αν ειναι να καεις, καψου σωστα ρε παιδι μου. Ομως παλι μου τελειωνουν τα χαρτακια ρε γαμωγα, τι εχω παθει και δεν τα υπολογιζω καλα;
Κοντεύει τρεις κι εγω ψαχνω οπως καθε φορα την εμπνευση. Σημερα την παρακαλάω να'ρθει αλλα δεν την βλέπω πρόθυμη. Και μου'το χα πει ρε συ, να μην παρακαλαω. Δε μ'ακουω ώρες ώρες.
Θα ηθελα να ερθεις αποψε. Ναι εσυ, οποιος και να εισαι. Θα ηθελα να ερθεις να μου κρατησεις συντροφια εδω εξω, στο μπαλκόνι μου. Με τα τσιγαρα μας και τους καφεδες μας. Με τις μουσικες μας. Μεχρι και την κουβερτα θα μοιραζομουν μαζι σου. Κανε λιγο την εικόνα με το μυαλο σου. Αλλα σαν χαρη στο ζηταω, δε θελω να μιλας. Η μαλλον δεν με πειραζει να μιλας, αρκει να μην μου βιάζεις την ψυχή με τις κουβέντες σου. Δεν θελω να με ρωτας αν ειμαι καλα και να στραβομουτσουνιαζεις με την απαντηση. Αποψε γουσταρω να βουτήξουμε στα βαθια, και οταν πεφτεις στα βαθια δεν χωρανε λογια φιλε. Θα θελα να μοιραστουμε κομμάτι απο το είναι μου σου λεω. Και στο δίνω απλόχερα, ν'αλαφρώσει λίγο το βάρος. Κι ας μη μου δωσεις τιποτα. Ετσι ειμαι εγω, δεν πιεζω για φτηνα ανταλλαγματα. Αρκει να το δεχτεις. Να συνδεθεις με μενα. Δεν την μπορω την μοναξια, στο'χω πει. Στο φώναζα μια νυχτα που δεν ειχε αστέρια ο ουρανός. Οι μοναξιές διαφέρουν μεταξύ τους. Στο φώναζα, ναι. Μην κοιτάς που δεν με ακουσες. Ο καφες μου μου ζεσταινει τα λαιμά. Οι σκέψεις πολλές. Μα δε βγαίνουν εύκολα σήμερα. Είναι πούστικο το χαρτί. Θελει να το φλερτάρεις, αλλιως δε σ'ερωτεύεται. Και είναι ο μόνος έρωτας που χρειάζομαι -απελπισμένα- αυτες τις ώρες.
Κοιτάζω το ραφάκι μου. Εχει κατι ξεχασμένα βιβλία πανω. Κιτρινισμένα, γερασμένα κι άσχημα. Δε θα τ'αγόραζες αν τα βλεπες σε τέτοιο χάλι. Αλλα εγω παθιάζομαι με καθε τι άσχημο. Βουλιάζω μέσα στην ασχήμια του και χάνομαι στον έρωτα που μου δίνει. Μου δίνουν πολλά αυτα τα βιβλία. Παραβιάζουν το μέρος του μυαλου που ειναι αποθηκευμένες σαν αρχεία οι αναμνήσεις. Και τις διεγείρουν. Με κάθε τρόπο. Θα'θελα να σουν εδώ απόψε να διαβάζαμε λιγάκι μαζί. Οι τοίχοι δεν είναι καλή παρέα οταν απαγγέλω ποιήματα.
Κι εχω και ενα φαναράκι εδω έξω. Ζωντανό, δεν κατάφερε να το σβήσει ο αέρας. Και μ'αρέσει που δε σβήνει, και μ'αρέσει που τρεμοπαίζει. Αλλα επιμονή ρε φιλε. Δεν το τρομάζει τιποτα. Κι ο καφες δεν κρυώνει. Δεν υποκύπτει. Κι ο καφές και το κερί μου, πιο δυνατά απο εμένανε απόψε.
Θα'θελα να σουν εδω. Να σου λεγα "κανε λιγο πιο εκει" κι εσυ να θυμωνες γιατι δεν εχεις χωρο.
Θα'θελα να διάβαζα τα μάτια σου αντί να μιλάμε. Κι οταν θα νιωθες αμηχανία, να πιανες την κούπα του καφέ κοιτώντας την απέναντι πολυκατοικία αντι για μενα. Πολλα είναι τα θέλω μου απόψε αδερφέ.
Και φοραω μαυρα ως συνηθως. Αλλα οι καλτσες μου ειναι χρωματιστές. Και διαφορετικές. Θα γέλαγες, το ξέρω. Θα χορευα λίγο για να με δεις. Κι εσυ θα κοίταζες τις κάλτσες μου πανω στα πλακακια. Γιατι θα σ'αρεζαν, κι αυτο το ξέρω.
Και η ουσια χάθηκε κάπου ανάμεσα σ'εκατοντάδες γράμματα τούτη την ώρα. Και δεν θα ψάξω να την βρω. Μην το κάνεις ούτε κι εσύ.
Τι είναι η ζωή τελικά; Δεν έμαθα ακόμα. Είναι νωρις εξαλλου για να ξέρω.
Ζωη όμως δεν είναι να καπνίζεις σαν φουγάρο εργοστασίου.
Θα τσακωθώ με την ανυπαρξία απόψε, να το ξέρεις.
Και η φάση είναι οτι μάλλον θα με νικήσει.
Θα'θελα να ρθεις, για να με δεις να χάνω.
3:36. Ειπα πριν οτι είναι νωρίς για να ξέρω.
Η μήπως είναι αργά;
Ο αερας μου βαράει χαστουκια στο μάγουλο.
Κι εγω γουστάρω, διάολε, γουστάρω πολυ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου