failed attempts vol1

Περπατάω ψυχαναγκαστικά πάνω κάτω στο κελί μου.

Με σφιγμένα χέρια και ολόιδια βήματα, μη τυχόν και σπάσω την αρμονία.

Αν τύχει και χαλάσω τον βηματισμό τιμωρώ τον εαυτό μου

τον δικάζω

και αποφαίνομαι "άρση μονοτονίας".

Άλλες φορές τυλίγω τα χέρια στον λαιμό μου και κάνω πως με πνίγω

για να μπορώ να χορτάσω την βαθιά μου ανάσα μετά

κι ας είναι χωρίς πολύ οξυγόνο

κι ας γεύομαι τη θανατίλα που ξεχειλίζει από τους σάπιους τοίχους.

Αναρωτιέμαι πότε θα πάψω να 'μαι 

ένα αναγκαστικά κινούμενο σώμα 
καθηλωμένο στην αδράνεια

μια σύριγγα πεταμένη στο έδαφος

ο επιθανάτιος ρόγχος μιας μέλισσας

κι αν ποτέ θα γίνω εκκωφαντικός θόρυβος στ' αυτιά σας

δίνη χρωμάτων που βιάζει τα οπτικά σας νεύρα

ενεργός χρήστης παραισθησιογόνων

που τριππάρει σε όνειρα ξένων

και κλέβει λίγες στιγμές από τις αναμνήσεις μιας μητέρας

που θήλαζε το παιδί της

κι αυτό τις ξέσκισε τις ρώγες 

για να γευθεί την ελευθερία.

Πίνω μα δεν μπορώ να ξεχάσω τι με κάνει να θυμάμαι

να πονάω

να αναπνέω υγρασία 

και να εκπνέω τις αναθυμιάσεις από το στομάχι στον εγκέφαλο.

Άραγε ζήσαμε ποτέ μαζί

ή απλά μετρούσαμε στιγμές μέχρι τον θάνατο μας;