Σκατά.

Σκατα ολα ρε φιλε. Σκατα κι αποσκατα. Διαβαζεις, ξαναδιαβαζεις, νιωθεις χορτατος απο βιβλια, νιωθεις καλα για λιγο και μετα ξαφνικα πεφτεις παλι στο βουρκο. Τι στο διαολο γινεται δε μπορω να καταλαβω ρε γαμω την αμαρτια μου. Δε μπαινω καν στον κοπο να ντυσω τις λεξεις μου με ομορφες λογοτεχνικες-και καλα-φρασεις σημερα. Οχι. Οχι σημερα παρτες ετσι γυμνες ρε φιλε. Παρτες να πανε στο διαολο. Παρτες να φυγουν απο μενα. Με πνιγουν οι ιδιες μου οι λεξεις. Σα θηλια στο λαιμο μου. Με καταπινουν αργα. Οι σκεψεις μου ειναι κινουμενη αμμος χωρις ξεροκλαδα να πιαστω τριγυρω. Και με ρουφαει μεσα της. Και μενα. Κι εσενα. Κι αλλους μαζι.. και γω το εχω πει ρε γαμωτο, δε θελω να παιρνω κι αλλους μαζι μου..

Αλλα ποιος μ'ακουει? Ε? Ποιος? Κανεις γαμωτο, κανεις. Σε παραμυθι ζουμε. Σ'ενα καλοστημενο παραμυθι. Κι ειμαστε απλα οι χαρακτηρες. Αλλοι τη φτιαχνουν την ιστορια. Δε λεω ρε, καλα τα παραμυθια αλλα ειναι ψεματα. Και βουλιαζω μες στο ψεμα μπας και ζησω. Κι εγω. Κι εσυ. Κι αλλοι μαζι..

Οι σκεψεις μου βιαζουν το μυαλο. Δηλητηριο μεσα στο παραμυθι μας. Αργο, βασανιστικο και οχι ευκολα ανιχνευσιμο. Με δανεικα ζουμε ρε. Κι οχι μονο λεφτα. Δανεικα ονειρα, δανεικες γνωσεις, δανεικους ανθρωπους. Ποσο θα ματωσουν ακομα τα μυαλα μας. Το δικο μου. Το δικο σου. Και των αλλων μαζι..

Αδειο παγωμενο δωματιο. Ενα κερι ειναι η μονη ζεστασια μου. Ενα κερι μου μεινε ρε. Ολο τρεμοπαιζει. Ολο παει να σβησει. Μπαζει απο δω κι απο κει. Η φλογα του ερμαιο στο ελεος του ανεμου. Δε τα γουσταρω τα ναζια του ρε. Κι αυτο με δηλητηριαζει. Κι αυτο με μαστιγωνει. Και με ποναει ρε φιλε. Και μενα. Και σενα. Κι εκεινους μαζι..

Και ολοι μαζι στεκομαστε εδω ρε. Αντιπαλοι στο ιδιο στρατοπεδο. Ξεφτιλιζομαστε ρε. Ντροπη. Οργη. Αιμα. Πονος. Πεινα. Σταχτες. Ολα αυτα μαζι με μας. Ξεψυχανε ρε κι οι λεξεις. Στερεψανε τα χαμογελα των παιδιων ρε. Κι αυτα πεσανε θυματα στον πολεμο τους. Και τα παιδια, η μονη μας ελπιδα. Δηλητηριο. Ατιμο οπλο το δηλητηριο. Μας γαμαει το μυαλο ρε. Και δεν ξυπναμε ρε. Ουτε γω, ουτε συ, ουτε οι αλλοι μαζι..

Μη με ρωτας μωρο μου ποσους χασαμε και ποσους μας τους πηραν. Μη με ρωτησεις καν, πως απο τον ουρανο σβηστηκανε τ'αστερια. Μη με ρωτας γιατι τα ματια μου δακρυζουν. Ασε τη σιωπη μου να μπει μες στην ψυχη σου, και τιποτα αποψε μη ρωτησεις.. Μη με ρωτας αν θα νικησουμε η

αν θα νικηθουμε. Μη σε νοιαζει. Η επανασταση γραφεται στους δρομους μωρο μου. Αυτο μονο να σε νοιαζει. Πολεμα. Χωρις ερωτησεις. Μονο με απαντησεις. Με πραξεις που μιλανε. Με ματια που καινε. Πολεμα. Μαζι με μενα, κι εκεινον και τους αλλους μαζι..

Κι ας γραψουμε επιτελους λιγες σελιδες στην πουτανα ιστορια.

November Rain.

Ο χειμωνας ερχεται. Πλησιαζει. Ειναι βαρυς. Νιωθω τις απειλες του στο πετσι μου.. τον μυριζω στον αερα. Εισβαλλει στις σκεψεις μου βιαια και τις παγωνει. Τις πεθαινει.

 Πρωτη του Νοεμβρη σημερα, και ο μηνας μας καλωσορισε στην αγκαλια του με βροχη. Την βαρια την βροχη. Οχι την μπορα που περναει. Την μπορα την καταλαβαινεις απο την μυρωδια του διψασμενου χωματος που επιτελους δροσιστηκε.. Αλλα οχι, αυτη ειναι βροχη αλλιωτικη, το μονο που μυριζει ειναι καμενη οξια που βγαινει απο τις καμιναδες. Στα μαλλια σου, στα ρουχα σου, στο δερμα σου. Στην ψυχη σου.. 

 Απογευμα. Μικρο δωματιο που μυριζει καραμελα. Καθολου τσιγαρο, σημερα δε θελω να καπνισω. Μονο καφες με αρωμα καραμελα. Καυτος καφες. Τολμηρος. Με κοτσια. Του παει κοντρα του καιρου ρε φιλε.. Σπαει την ψυχρα του Νοεμβρη. Ζεσταινει τα χερια μου. Και μ'αρεσει. Μ'αρεσει που ο καφες μου δε δειλιασε σημερα. Και ετσι δε δειλιασα κι εγω. 

 Σκορπια χαρτια στο γραφειο. Αποκομματα εφημεριδων και σελιδες απο παλια τεφτερια. Ισως να τα κανω ενα λευκωμα! Αλλα οχι. Δεν ειναι εποχες για λευκωματα. Παλι σε ντουλαπια θα σαπισουν.

 Τα κειμενα μου δε με συμπαθουν. Ξεψυχανε γιατι δε τα φροντιζω οπως παλια. Μες στα παραπονα ειναι. Και δεν την αντεχω τη μουρμουρα τους μωρε..

Απογευμα. Μοναχικο. Ησυχο και μουντο. Γεματο μ'αναμνησεις. Χωρις μουσικη. Νεκρο. Κι ομως, με τρελαινει. Μου παιρνει το μυαλο. Μ'αρεσει. Με γοητευει. Ζει μεσα απο μενα. Κι εγω μεσα απο αυτο.  

Χειμωνας ερχεται. Και χιονι.. και παγος. Παντου. Σε σπιτια, σε παιδικες χαρες, σε δρομους και σε παρκα. 

Ανοιχτη διαπλατα η μπαλκονοπορτα. Και ο καφες ακομα μυριζει. Σου το'πα, ο καφες μου εχει κοτσια. Τιποτα δεν τον σταματα. 

Μπαζει μεσα το κρυο. Και κανει ενοχλητικούς ηχους ο αερας. Νομιζω πως ειναι θυμωμενος. Ετοιμος να επιτεθει. 

Και γω η ηλιθια, για αλλη μια φορα, ειμαι ετοιμη να βγω με το κοντομανικο. 

 Κρυωσω δε κρυωσω, δικο μου το φταιξιμο.. 

εγω την αφησα την πορτα μου ανοιχτη.