Ξωτικά και άλλα τέτοια

Ξ.


"Η πόλη νύχτωσε νωρίς απόψε"
"Τί εννοείς Ξ.?"
"Κοίταξε τους ανθρώπους και θα καταλάβεις"
"Εχει σύννεφα και δε μπορώ να δω"
"Κοίτα εμένα τότε"
"Με θυμάσαι?"
"Είναι όμορφα εδώ"
"Ναι αλλα σε ρωτησα αν με θυμάσαι"
"Μ'αρέσει να ταξιδεύω μαζι σου"
"Δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι"
"Θυμάμαι αυτό που ήσουν πριν με γνωρίσεις"
"Εγώ το'χω ξεχάσει..."
"Ωραίες αυτές οι μέρες"
"Βρίσκεις?"
"Τις πιο ωραίες δεν τις ζήσαμε ακόμα όμως"
"Τις κρατάμε για το τέλος?"
"Όχι. Είναι απλά η ομορφιά του αγνώστου."
"Κοίτα, πέφτει ένα αστέρι"
"Κάνε μια ευχή, μικρή"
"Δεν ξέρω τι να ευχηθώ Ξ."
"Βλέπεις εκείνο το βουνό?"
"Αυτό που μόλις κατάπιε το αστέρι?"
"Ναι αυτό. Κρύβει μέσα του χαμένα όνειρα"
"Πως χάνονται τα όνειρα αλήθεια?"
"Όταν τα αφήνεις να πετάξουν"
"Κι εκείνα δεν γυρνάνε Ξ.?"
"Μερικά μεγάλωσαν πολύ και δεν βρήκαν ποτέ τον δρόμο να γυρίσουν"
"Και πώς πεθαίνει ένα όνειρο?"
"Όλο ερωτήσεις είσαι"
"Πάντα ήμουν περιεργη"
"Όταν ένα όνειρο ξεψυχά, γίνεται λαμπυρίδα και περιπλανιέται τα καλοκαίρια"
"Για αυτό υπάρχουν τόσες πολλές?"
"Κοίτα στο χέρι σου"
"Κρατάω ένα όνειρο?!"
"Κρατάς ένα νεκρό όνειρο, γεγονός"
"Μου ξέφυγε"
"Έπρεπε"
"Κρυώνω"
"Αγκάλιασε με"
"Σε συγχωρώ"
Καληνύχτα

φέηλ

4 Απριλίου 2011. Κι εγώ μόνη. Αγκαλιά με ένα μαύρο λάπτοπ
που έχει αποδειχτεί πολύ καλός μου φίλος. Το ρολόι μου λέει 20:48.
Έτσι απλά κυλούν οι μέρες, οι ώρες, τα δευτερόλεπτα.
Έτσι κύλησε και η σημερινή μέρα. Σαν όλες τις άλλες..
Μείον μια μέρα λοιπόν από αυτές που υπάρχουν στο τετράδιο της ζωής μου.
Μεγαλώνουμε. Γεγονός.
Άραγε, όταν θα'χει περάσει ο καιρός, θα θυμάμαι αυτήν την μέρα στις 20:48?
Ισως ναι. Πιθανόν όχι.
Αλλα.. Έχει τόση σημασία?
Σήμερα πίνουμε στην υγειά του Νίκου που ξεπέρασε την Στέλλα.
Να'σαι καλα.
Καμένα πράματα για λίγους