24/06/2010. Happy Drug User.




Yes I do believe I am sick.

I really do, dear only reader of my burnt blasted blog.
I suffer from a disease called Megadethaholism... Its like alcoholism.
Even Worse!
Doctors said that there is no cure for my case.
No cure at all...
You know sometimes I feel like I've got some kind of cancer.
Or a heart disease -my heart beats and aches every time I take my drug, thats why.
And then... then the world becomes beautiful and magical...
and hah, even more romantic.
They make me dream of other worlds where I can safely travel..
They force me to love every little part in my life with no suspensions..
They make me creative, enhance my will to give, to gift and to hope;
to hope that someday I will attend one of their concerts again..
And feel the same shot straight into my heart..
Maybe I could go backstage, who knows..
I am so filled with memories from that One Night In Athens.
I think I was in heaven for an hour.
You know, when Dave said: "Thank you all guys, you were great"
and started raining,
I lied down to the ground
And begged God to take me with him
by his side...
Cuz I felt so happy that I wanted to die that way.
Then was the time I wondered:
"Will He ever know that I exist?
Will he ever know that somebody in this universe 
wakes up (dead) and sleeps
just because of HIS existence?"
I never got the answer of course.
And I probably never will.
But we live for hopes dreams and memories...
And I hope for him, dream of him, remember him.
The 24th of June 2010
will be forever etched in my heart's book
with a rusty pen
and a perpetual ink
as that one day we live
only once towards our path to heaven..
And as a Nevermore song says:
"Memory lives in a shadow
nevermore will I blame
and I swear till the end of my days
I will not forget that one moment.."

They certainly are the most powerful drug.
And I am strongly addicted.

Άγγελοι χωρίς φτερά

Πού να γυρίζεις? Πού να'σαι άραγε μικρέ μου άσπλαχνε έρωτα,
 καθώς εγώ φτύνω τα λόγια μου σε ένα άψυχο παλιοκούτι...?
Το μυαλό μου θολώνει κι εσύ δεν χάνεις ευκαιρία να το κυριαρχείς...
Ξεγλιστράς μέσα στην νύχτα σαν τον κλέφτη και έρχεσαι να μου πάρεις το όνειρο
να μου πηδήξεις την χαρά, χίλια κομμάτια να την κάνεις...
Σ'αρέσει... Το ξέρω σ'αρέσει να μ'αφήνεις μόνη κ έρημη με μόνη συντροφιά
ένα ποτήρι με αλκοόλ και ένα τσιγάρο μάγκικο ,στριφτό να κρέμεται στο χέρι..
Χάθηκα μες στους καπνούς μικρέ μου έρωτα και ψάχνω δρόμο να γυρίσω..
Μα νά'σαι πάλι, πετάγεσαι στα μάτια μου μπροστά και με τρομάζεις...
Παίζεις... Παίζεις όπως κρυβόμασταν , παιδιά θυμάμαι, αργά στην γειτονιά μου...
Μα μεγαλώσαμε, δεν θα'πρεπε καν να παίζουμε σαν τότε...
Ποτέ δε με κατάλαβες.. Ποτέ δεν ακουσες τα λόγια μου 
κι έψαχνες πράματα σύνθετα, περίπλοκα και βάλε..
Μ'αφησες στη βροχή να περιμένω και ξεπάγιασα
ναι ξεπάγιασα -εγώ- για όνειρα γκρεμισμένα....
Και μένα μου φτανε μα κουβέντα μοναχά 
να πάρω την απόφαση να ζήσω....


Τώρα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια. Ηδη έχω παγωσει.
Μάθε λοιπον πως ένα σου σαγαπάω μόνο ήθελα
να παψω πια λοιπον κι εγω -ναι εγω- 
να ζω στα ξεχασμένα...

Dream Come True?

Και ο "εφιάλτης" όπως τον αποκάλεσαν όλοι οι συμμαθητές μου, έλαβε τέλος..
O εφιάλτης ρε ,όχι το παληκάρι που πήδαγε την Έφη, ούτε ο ρουφιάνος της αρχαιότητας..
Για να σε βοηθήσω.. Ξεκινάει από Π και τελειώνει σε ανελλήνιες.
Τελείωσε και μαζί του τελείωσαν όλα. Πήγαμε και στο σχολείο και αντιγράφαμε κάτι νούμερα που
"καθορίζουν το μέλλον μας" και άλλα τέτοια γνωστά αποφθέγματα των ψευτομορφωμένων που μας "έδιναν συμβουλές" σε όλο το φετινό μας ταξίδι. Καθόμασταν και ακούγαμε έναν ολάκερο χρόνο ό,τι μας σέρβιραν. Φύτευαν στο μυαλό μας ιδέες ψυχοφθόρες, του τύπου "Αμα δεν περάσεις είσαι αποτυχημένος, άχρηστος".. Και μη μου πείς πως δεν το κάνανε, γιατι δε θα σε πιστέψω αγαπητε μοναδικέ αναγνώστη. 
Στοιχηματίζω πως πιστεύεις ότι ήμουν από τους αποτυχόντες και για αυτό ξεσπάω μέσα από δω.
Πολύ φοβάμαι όμως οτι θα σε διαψεύσω.. Πέρασα. Τον νίκησα τον εφιάλτη..
Αυτο δεν σημαίνει οτι εξασφαλίστηκα.. Το μόνο που σιγούρεψα για το μέλλον μου είναι το γεγονός 
ότι θα μένω μόνη, θα με πληρώνουν τα έξοδα κι εγώ αραχτή και λάιτ θα ζω μια φοιτητική ζωή,
το όνειρο κάθε 18χρονου παιδιού σαν εμένα..
Και μετά τι? Το μετά θα πρέπει να μας φοβίζει.. Ολους.
Κ εμάς που περάσαμε και εσάς που δεν περάσατε.
Το μόνο που ξέρω είναι πως αν πραγματικά θέλεις να γίνεις κατι, δεν χρειάζεσαι τις πανελλήνιες.
Εντάξει, βοηθάνε αλλά δεν είναι το παν!
Πάλεψε το, ψάξου... Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα αμα πιστεψεις σε αυτά. Μην τα αφήσεις να μείνουνε όνειρα ρε φίλε... Ζούμε σε μαύρη εποχή.. Εσύ κάντην κόκκινη ;)