15 Οκτωβρίου λέει το ημερολόγιο. 8 το πρωί το ρολόι. Κι εγω κλασσικά ξεκινάω να γράψω κάτι χωρις αρχη, μέση και τέλος. Είτε σε αυτό το ηλεκτρονικό χαρτί, είτε στο πατροπαράδοτο αγαπημένο ημερολόγιο μου, κάτι λείπει πια. Η έμπνευση ίσως. Αυτή που είχα κάποτε. Η αυτή που νόμιζα ότι είχα τουλάχιστον.
Εχω βάλει να ακούσω τις Ιστορίες της πτώσης του Αυλου. Και ξεκινάει το ίντρο με απόσπασμα απο τα φτηνά τσιγάρα. Δεν το'χα ξαναπροσέξει ρε γαμώτο. Και ξέρεις γιατί; Πού να ξέρω ρε Μαιρητζέην, να λες.. Επειδή δεν μπηκα ποτέ στον κόπο να ακούσω το ίντρο. Δεν μ'αρέσει αδερφέ να ακουω δίσκους με την σειρά. Διαλέγω ανάλογα με τον τίτλο των κομματιών. Και έτσι χάνω κάποια πράγματα. Πολλά πράγματα.
Σκέφτομαι πολύ τον τελευταίο καιρό. Οχι απαραίτητα δημιουργικά όμως. Μου πιπιλάνε το μυαλό πολλα ερωτήματα γενικού (ή γενικευμένου;) περιεχομένου. Που είμαστε, που παμε, τι ειναι η ζωη, τι ειναι ο ανθρωπος, ενα τιποτα είμαστε.. και άλλα τέτοια βαρετά κοινότυπα πράγματα. Η ανάρτηση αυτή ξεκίνησε ανιαρά, και πιθανότατα έτσι θα τελειώσει. Μπορείς να φύγεις αν το θέλεις. Ισως να σε διώχνω, ναι, αλλα δε ξέρω πια τι φάση παίζεται (ορίστε, γράφω κι όπως μιλάω πια).
Ηδη μπήκε το τέταρτο κομμάτι. Αυτή τη φορά το χω πάρει απόφαση, δεν κοιμάμαι αν δεν ακούσω τον δίσκο ως έχει. Κάτι παραπάνω ήξερε ο ανθρωπος και τα βαλε έτσι τα τραγουδια ρε παιδί μου. Ποια είμαι εγώ που θα του χαλάσω την σειρά; Ε, νευριάζω μαζί μου συχνά. Και μου μιλάω. Πολύ. Απλα δεν μου γράφω. Με ξέχασα. Και δεν μου αρέσω μωρέ ετσι όπως έχω γίνει. Θέλω να με αλλάξω. Δεν κοιμάμαι τα βραδια ρε φίλε. Χάνω όλη την μέρα και την ομορφιά της. Ισως να ναι οι αλλαγες που ήρθαν στην ζωή μου τον τελευταίο καιρό, ίσως να ναι μια μανία να κλαψομουνιάζω όλη την ώρα, ίσως τίποτα απο τα δυο.
Ωπα! Ακούω Σιδηρόπουλο. Ωραίος, Αυλε. Οχι, μπράβο. Και φτηνά τσιγάρα και Παυλος; Για αυτό μ'αρέσεις. Καλά το πας. Μου κρατάς παρέα καλή. Κι ας μη το μάθεις ποτέ. Τί σημασία έχει εξαλλου; Εσυ μπορείς να μου προσφέρεις πολλά. Εγω δεν ξέρω καν αν μπορώ να τα δεχτώ, πόσο μάλλον να στο ανταποδώσω.
Θα στρίψω ένα τσιγαράκι τωρα. Οχι γιατι το΄χω αναγκη, αλλα επειδη θελω να κρατήσει συντροφια στον καφέ μου. (Παύση πρώτη) Ετοιμο. Με ροζ χαρτάκι γιατι καταβάθος είμαι και πολύ γκόμενα. Που ειχα μείνει; Α ναι. Στον καφέ μου.
Τον αγαπώ τον καφέ μου, το΄χω τονίσει και παλιότερα. Οχι τον συγκεκριμένο. Την έννοια του αγαπώ. Οταν πίνω καφέ, νυστάζω πιο πολυ απο το κανονικό. Τώρα βέβαια δεν ξέρω, μπορεί να χασμουριέμαι γιατι με βαριέμαι και βαριέμαι αυτά που σκέφτομαι και γράφω. Εγώ όμως τον πίνω για να με ξυπνήσει. Ετσι δεν λένε; Δεν σε ξυπνάει; Τι να πεις. Μπορει να με κορόιδεψαν. Η μπορεί να κοιμάμαι τόσο ασχημα που να χρειάζομαι κάτι λίγο, ένα τσικ(ι) πιο δυνατό. Ποιος να ξέρει.
Θέλω πολλά. Μερικά απο αυτά τα χρειάζομαι κιολας. Να, ας πουμε, θα ήθελα να φάω ένα γερο χαστουκι και να αρχίσουν και πάλι να με συγκινούν πράγματα.
Μια φορά, χρόνια πριν, ήτανε λεει μια νύχτα δύσκολη. Ανάμεσα σε πολλά λόγια εκείνη την νύχτα κάποιος μου ειχε κανει μια συνηθισμενη ερώτηση: "Τι φοβάσαι πιο πολυ απο ολα;" Ε εκει φιλαράκι μου τα ειχα χασει. Δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω. Μετα απο καναν χρόνο το ξανασκέφτηκα, και αποφάσισα οτι πιο πολυ, φοβάμαι εμένα.
Αν με ρωταγες (αθηναια κρυφη) τώρα, που εχω αλλάξει παλι γνώμη, θα σου ελεγα οτι φοβαμαι αυτο που μου συμβαίνει. Σταματάω να νιώθω. Αργα, βασανιστικά και σταθερά. Δεν μου αρέσει.
Μια συμβουλη να δώσω; Θα δώσω.
Να φοβάσαι. Θελω να φοβάσαι και κατα συνεπεια να νιωθεις, εστω και φοβο.
Δεν θα πω ότι θελω το καλό σου, χωρις παρεξήγηση. Αυτο που δεν θελω ομως, ειναι να γίνεις σαν κι εμενα.
Θα ηθελα να μην είχα στόχο σε αυτη τη ζωη. Γιατι τώρα είμαι σαν να καθομαι μπροστα σε μια οθόνη 6 φορες πιο μεγαλη απο αυτην που βλεπεις τωρα εσυ, και να βλεπω ταινια. Η μαλλον να προσπαθω να δω ταινια. Γιατι βλεπω μονο ενα κομμάτι της. Και χανω τα υπόλοιπα ρε γαμώ. Αυτο θα θελα. Να μην εχω στοχο που με τυφλωνει και δε μ'αφηνει να βλέπω. Πολλά θελω ομως, δεν μπορουμε να τα χουμε ολα, θα σκεφτεις. Και δικιο εχεις.
Ακομα και τωρα που δεν ειχα τιποτε ουσιαστικο να πω, δεν το μετανιωνω που εγραψα. Θα γράφω μέχρι να μου ξαναβγεί κάτι καλό. Γιατι νιώθω καλύτερα, στα ισα.
Και τί είναι η ζωη τελικα ρε συ; Μακαρι να μπορουσα να στο απαντήσω.
Ξέρω όμως τι δεν είναι.
Ζωή δεν είναι να πίνεις. Αυτό το τελευταίο στο χαρίζω.
Δε θα σε μαθω ποτέ, αλλα ακουσε με. Εχω πολλες σαπιες στιγμες στις πλατες μου.
Και απο σήμερα εγω θα προσπαθω να αποκλείω κάθε φορα κατι απο το τι "δεν ειναι ζωη". Αν θελεις κάνε μου παρέα. Εξαλλου, δε μου αρέσει να μαι τοσο μονη..
15ο κομμάτι. Η ώρα περασμένη.
Στην υγεια σου το καφεδάκι μου..
Αγγιζε μου την ψυχη που και που, παιξε μαζι της, ακόμα κι αν μου την τσαλακώσεις ανεπανόρθωτα.
Ενταξει;
Ενταξει να λες.
Και μη ψαξεις πουθενα για τα γιατί.
15 λεει το ημερολόγιο.
Ακομα 15;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου