thoughts

Και έχω άγχος.. Πιο πολύ άγχος

 από τότε που δίναμε πανελλήνιες.

Και ναι θα κατέβω να τον δω,

 ναι αυτόν σου λέω, έναν αγνωστο,

 που ξαφνικά έγινε

πολύ γνωστός και μπήκε στην ζωή μου 

πριν καν προλάβω να του ανοίξω την πόρτα.

Και η αγωνια υπάρχει σε κάθε κύτταρο 

του κορμιού μου

 περιμένοντας να ξεσπάσει κάπου

να εκραγεί γιατί δεν αντέχω..

 Δεν το αντέχω να ξέρω ότι μπορεί

 κάτι να πάει στραβά

και να μην γίνουνε όλα όπως τα θέλω!!

 Και ναι είμαι εγωίστρια

ΠΟΛΥ εγωίστρια για να δεχτώ ότι

 μπορεί και να μην γίνει τίποτα μαζί του..

Γιατί τον θέλω ρε γαμώτο...

 Για αυτό και το άγχος..

Για αυτό και όλα... Η μάλλον όχι για αυτό...

 αλλά για αυτόΝ...

Άρα μέχρι τώρα έχουμε και λέμε:

Αγωνία και αγχος..

Μπορω να προσθεσω και τον φοβο?

Τον φοβο μηπως δεν ειμαι αυτο που περιμένει

και μηπως ενδομυχα απογοητευτει

και δεν μου το πει...

Πω και μετα σου λενε γίνε 18...

τουλάχιστον παλιά λέγαμε

οτι ειναι ολα εφηβικές ανασφάλειες

τωρα τι στο διάολο είναι?

Αμ την αστατη ψυχολογία που την πάς?

Ε?????

Την μια ειμαι καλά... Την άλλη δεν είμαι

την άλλη πάλι δεν ξέρω

Απο την μια θέλω τους πάντες 

απο την άλλη κλείνομαι σπίτι

κι όλα αυτά γιατι?

Γιατι? Γιατι θα πάω να βρω κάποιον γνωστό-άγνωστο

που στην τελική

μπορεί και αυτός να νιώθει το ίδιο

και να μην το ξερω!!!

Και το κεφάλι μου τελικά

θα εκραγει. ΤΕΛΟΣ.