Shoot for the moon. Even if you miss, you'll land among the stars.

Όλες οι αλλαγές, είναι -ούτε λίγο ούτε πολύ- ποτισμένες με μια πρέζα μελαγχολία...

Γιατί αφήνουμε πίσω μας κομμάτια του εαυτού μας.

Σκέψεις τριγυρίζουν το μυαλό μου.. 

Σκέψεις που κανείς δεν ξέρει αν πρέπει ή οχι να τις κάνω.

Δεν βαριέσαι... Πρέπει δεν πρέπει, θέλω να τις κάνω..

Εντός λίγων εβδομάδων θα ανοίγω την πόρτα ενός σπιτιού 

με το κλειδί που μόνο εγώ θα έχω,

και θα την κλείνω πίσω μου χωρίς να περιμένω να δω κανέναν.

Θα αφήνω το ζεστό ψωμί μου στο τραπέζι και τα κλειδιά μου παραδίπλα,

θα τριγυρνώ μεσα στην απόλυτη ησυχία...

 Άλλες φορές θα βάζω τέρμα την μουσική 

περιμένοντας κάποιον γείτονα να έρθει να παραπονεθεί 

για να βρω την ευκαιρία να μιλήσω με άνθρωπο..

Θα μαθαίνω συνεχώς καινούρια πράγματα, όντας στο πανεπιστήμιο, και θα αναρωτιέμαι

"πόσα λίγα ξέρουν..."

Και έτσι θα κυλούν οι μέρες και θα κυλάει και η ζωή μου ήσυχα,

χαμένη μέσα στο κρυο και την φύση μιας ορεινής πόλης

που περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά της να πάω να την ζήσω...

Θα περπατάω στους χιονισμένους χειμωνιάτικους δρόμους

και θα τρυπώνω σε μοναχικά καφέ

προσπαθώντας να μπάσω την ζέστή μυρωδιά της καραμέλας

ανακατεμένης με καφέ

στην καρδιά μου, μπας και ζεσταθεί

και σταματήσει να παραπονιέται..

Όσο όλα αυτά παραμένουν κοντινά όνειρα όμως,

ένα είναι το γεγονός.

Φεύγω.

Τα πόδια μου αφήνουνε το πάτωμα

και πάνε σ'άλλα μέρη

μα η ψυχή μου θα μείνει σε αυτό που τόσα χρόνια αποκαλούσα σπίτι.

Κι όμως, εγώ φεύγω...