attempt 01, pt2

Ξύλινο πάτωμα, ένα παλιό χαλί και σκόνη πάνω στα λιγοστά έπιπλα. Πριν μερικά χρόνια, η Α. είχε βρει μια ξεχαρβαλωμένη καρέκλα καφενείου δίπλα σε ένα μικρό ποτάμι, την είχε πάρει και την είχε βάψει κόκκινη. Τώρα όμως ξεθώριασε κι αυτή, πάλιωσε και το χρώμα της γδάρθηκε από την πολλή χρήση. Γέμισε σκόνη. Όπως κι η ψυχή της. Εκείνη ξαπλώνει κοιτώντας τους γκριζωπους τοίχους. Το δωμάτιο της μυρίζει εγκατάλειψη και μοναξιά. Δεν καθαρίζει πλέον. Δεν την νοιάζει.

Η παρέα που είχε το ξημέρωμα έχει φύγει εδώ και ώρα. Ήταν σχεδιασμένο πολύ καλά εξάλλου. τον έδιωξε διακριτικά, ξεφουρνίζοντας μια δικαιολογία. Το ψέμα θελει τέχνη και το κόλπο είναι το χρώμα που δίνεις στην φωνή. Κι εκείνη ήξερε πολύ καλά να παίζει με τις φωνές. 

Τα σημάδια Εκείνου που κρατάει τα κλειδιά του σπιτιού της, είναι παντού, φαίνονται παντού, μα η Α. δεν κάνει καμιά κίνηση να τα εξαφανίσει. Ξέστρωτο κρεβάτι, κοκκινωπά σεντόνια και στο αριστερό μαξιλάρι υπάρχει ακόμη τ'άρωμα του. Το άρωμά του την μεθάει μέχρι και τις λίγες ώρες που κοιμάται. Εκείνη συνδέει μυρωδιές με συναισθήματα. Κι εκείνος το ξέρει πολύ καλά, για αυτό πάντα έρχεται μυρίζοντας έρωτα. Η σχέση που έχουν είναι περίεργη, είναι έντονη και πολλές φορές ακατανόητη, ακόμη και για τους ίδιους. Δεν είναι αγάπη. Δεν είναι έρωτας. Δεν είναι πάθος. Αν μη τι άλλο, δεν είναι μόνο αυτά. Η Α. έχει σπαταλήσει πολλές νύχτες προσπαθώντας να καταλάβει την κατάσταση και να ερμηνεύσει τα όποια συναισθήματα της. Μα χαώνεται στην πορεία.

Εκείνος είναι λιγομίλητος. Εκφράζεται μέσω της μουσικής, μέσω ποιημάτων, μέσω επαναστατικών σκέψεων, μα ποτέ δεν λέει τι νιώθει. Προτιμά να το δείχνει, αλλά ακόμη κι αυτό, δεν το κάνει πάντα. Αγαπάει κάθε μορφή ζωής και θαυμάζει τα πιο απλά πράγματα. Μια συζήτηση, την γεύση του καφέ τα πρωινά, ένα μικρό έντομο που σκάλωσε στο παντζούρι της μπροστά όψης του σπιτιού του και κλαψουρίζει για ελευθερία. Η έκφραση του προσώπου του είναι ήρεμη, μα ταυτόχρονα και δυναμική. Εκείνη χάνεται στο βλέμμα του και στα δυνατά του χέρια. Δεν ξέρει κανείς τους, αν έχουν ερωτευτεί ο ένας τον άλλον, ή αν απλά είναι γοητευμένοι με τον κόσμο που έχουν φτιάξει, μακριά από τους άλλους, γεμάτο από κώδικες και μη ρεαλιστικές σκέψεις.

Αυτές τις σκέψεις τις διακόπτει ένας ήχος από το τηλέφωνο. Σημάδι πως τελειώνει η μπαταρία. Εκείνη πιάνει το κινητό και βλέπει τρεις αναπάντητες κλήσεις. Η οθόνη εκπέμπει ένα αχνό φως, μα διακρίνονται οχτώ γράμματα: το όνομα Εκείνου.

Ένα παλιό ψηφιακό ρολόι με ραδιοφωνάκι την ειδοποιεί για την ώρα. Εννέα το πρωί. Ο ήλιος που βγήκε μετά την βροχή προσπαθεί απεγνωσμένα να μπει στο σπίτι της. Στα μάτια της. Στην ψυχή της. Μα Εκείνη σηκώνεται, κυρία, και του κλείνει το παντζούρι στα μούτρα. Κάθεται στην μοναδική καρέκλα που υπάρχει στο δωμάτιο και στρίβει ατσούμπαλα ένα τσιγάρο, το οποίο ανάβει με σπίρτο.

Είναι κάποιες ώρες, που το μυαλό σου νομίζεις πως θα εκραγεί από την πολλή σκέψη. Μα δεν είναι η υπερανάλυση το πρόβλημα, ούτε η η υπερβολική σκέψη. Είναι η μονοτονία της σκέψης σου, αυτό που ότι κι αν κάνεις, όπου κι αν βρίσκεσαι, το μυαλό σου είναι σαν μια κολλημένη εικόνα στον υπολογιστή, ένα print screen επικολλημένο στην Ζωγραφική σου, μια ιδέα χρόνια σκαλωμένη στο προσκήνιο του νου σου. Ένα πρόσωπο, με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά, αχνό και ανέκφραστο, που όμως έχει τόση δύναμη και δεν σ'αφήνει να σκεφτείς τίποτε άλλο. Μια παρουσία που την συνδέεις με μουσικές, με ποιήματα και με το στρίψιμο του κάθε σου τσιγάρου. Δεν είναι πως δεν μπορείς να ξεφύγεις. Δεν θέλεις να ξεφύγεις. Έτσι κι εκείνη δεν λέει να ξεφύγει.

Αναρωτιέται αν πρέπει να επιστρέψει τις κλήσεις. Αναρωτιέται αν πρέπει να απαντήσει με απρόσωπο γραπτό μήνυμα. Δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει, και δεν έχει ιδέα αν όντως πρέπει να κάνει κάτι. Η απραξία, είναι κι εκείνη αντίδραση στην πράξη. Ξεχνάει όλα της τα πρέπει και ψάχνει τους δίσκους της.
Ένας από αυτούς έχει περίεργο εξώφυλλο, σε black n' white μορφή. Λευκά γράμματα που σχηματίζονται σε μαύρο φόντο. "Το lose my life".

Τραγουδάει δυνατα τους στίχους. "Let's grow old together, and die at the same time".
Λικέρ, τσιγάρο και post punk. Αυτοί είναι οι φίλοι της. 

Οι συζητήσεις με τον εαυτό της είναι χαοτικά ερωτεύσιμες.
Ο ήλιος κρύβεται πίσω από σύννεφα, μα εκείνη δεν το ξέρει.
Και χάνεται στο ρυθμό της μουσικής..