Έξω έχει πάλι καλή μέρα. Αυτό που με σκοτώνει είναι πως έτσι θα το πάμε από δω και πέρα. Ναι φιλαράκι, δε γουστάρω καλοκαίρι, και δε γουστάρω που η μέρα κρατάει περισσότερο από τη νύχτα. Ζω τη νύχτα, για αυτό ακούω μπλακ μέταλ. Η μπορει να ακούω μπλακ μέταλ για αυτό να ζω το βράδυ. Εν πάσει περιπτώσει, με ενοχλεί η ζέστη. Θα μου πεις και ποιον δεν ενοχλεί; Ναι δε λέω. Θα χεις τα δίκια σου. Απλά εμένα με ενοχλεί παραπάνω από τον μέσο άνθρωπο. Τους χειμώνες τους βγάζω με κοντομάνικο και ζακέτα και σαν έρθει η άνοιξη, πετάω τη ζακέτα μου. Το καλοκαίρι τι; Είναι νεκρή περίοδος για μένα. Τα καλοκαίρια είμαι μια χαρωπή νοικοκυρά στο χωριό, βοηθάω τη μαμά, βγαίνω με τον μπαμπά, έχω τα χωράφια μου. Ιδρώτας γκρίνια και πιάσιμο στην μέση. Αυτά είναι τα καλοκαίρια μου. Δημιουργία και δημιουργικότητα ΜΗΔΕΝ. Το μόνο που αγγιζει την έννοια της δημιουργίας, είναι το τσιπουράκι που φτιάχνουμε. Αλλά τι να το κάνεις. Το καλοκαίρι δεν τραβάει ούτως ή άλλως.
Εισαγωγάρα για να πω ουσιαστικά τι; Ότι μισώ τα καλοκαίρια. Τα μισώ όπως μισώ πολλά πράγματα, τα μισώ όπως μισεί ο γκρινιάρης στρουμφ τα πάντα, τα μισώ με όλη μου την ψυχή και μισώ και όσους τα αγαπούν. Μη με γνωρίσεις καλοκαίρι, θα σε φάει η γκρίνια μου, γίνομαι κακός άνθρωπος γιατί όταν βράζει ο κόσμος στους 40 βαθμούς δεν μπορώ να πάω πουθενά να αράξω και να γράψω και να καπνίσω και να σκεφτώ. Ούτε μόνη ούτε με παρέα. Αμάξι δεν οδηγώ για να φεύγω. Νομίζω πως τα καλοκαίρια είμαι παγιδευμένη από τα μαγικά του κλιματιστικού. Με αγαπάει και το αγαπώ σαν ιδέα, όχι μόνο αυτό του σπιτιου μου, αλλά όλα, σε κάθε σπίτι, σε κάθε μαγαζί, σε κάθε γειτονιά της γης. Αν είναι και Inverter η αγάπη γίνεται έρωτας. Κι εγώ ερωτευμένη.
Είμαι μονίμως ερωτευμένη με πράγματα. Τα πράγματα τα ερωτεύομαι ευκολότερα από τους ανθρώπους και δυσκολότερα από τις καταστάσεις. Κάτι σε φάση καταστάσεις>πράγματα>άνθρωποι. Αυτόν τον καιρό τυχαίνει να μαι ερωτευμένη με ένα γυάλινο μπουκάλι μπύρας που δεν προλαβαίνει να αδειάσει ποτέ, μ'ένα ροζ τσιγάρο και με έναν μπάρμαν. Κάθε έρωτας μου έχει προδιαγεγραμμένη πορεία. Ας πούμε η μπύρα. Με καυλώνει η μυρωδιά της, με τρελαίνει ο αφρός της και αν είναι μαύρη της κάνω ερωτικές εξομολογήσεις πριν την πιω. Μου χαρίζει βράδια ηδονής, έιτε μόνη της είτε σε συνδυασμό με άλλα πράγματα. Αλλά θέλει κάτι σαν αντάλλαγμα. Την ανιδιοτέλεια δεν την ξέρει, δεν την γνώρισε ποτέ της, για αυτό μου παίρνει κομμάτια στομαχιού και συκωτιού φεύγοντας. Μα πάντα φεύγει κυρία. Όσο εκείνη φεύγει μπροστά, εγώ μένω πίσω. Να, το τσιγάρο, άλλο παράδειγμα. Μόλις το ακουμπάω στο στόμα μου ότι νεύρα έχω ηρεμούν. Χάνομαι στον καπνό που μου δανείζει. Και λέω "δανείζει", γιατί χάρισμα δεν είναι. Τον παίρνει πίσω. Κι όταν ο καπνός εξαφανίζεται, θολώνουν τα πνευμόνια μου. Ο μόνος που δε βλάπτει τα ζωτικά μου όργανα είναι ο μπάρμαν. Αλλα κι αυτή η πορεία είναι γραμμένη πολύ πριν τον ερωτευτώ. Ο έρωτας όταν είναι μονόπλευρος είναι κακό πράμα ρε παιδιά. Δηλαδή τόσα άτομα ρε, γιατί πάμε και πέφτουμε στον έναν ή στην μία που μας ρίχνει στις καταχρήσεις; Θα σου πω εγώ γιατί. Γιατι με τη στεναχώρια αποκτάμε μια ιδιαιτερότητα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Η στεναχώρια δεν έχει καμιά ομορφιά. Είναι μαύρη και σάπια. Ειδικά όταν την επιλέγεις. Και κρύβεσαι τις νύχτες πίσω της. Η μαγκιά είναι να γελάς ρε. Ξέρω, τετριμμένο, αλλα έμπνευση δε παίζει. Δε γελάω, αλλά είναι μια καλή συμβουλή γενικα.
Ο μόνος τρόπος να με ερωτευτεί αυτός ο special someone, είναι να εξαυλωθώ και να μετατραπώ σε αλκοόλ παντός τύπου. Το αλκοόλ το αγαπάει. Κι εκείνο τον αγαπάει το ίδιο. Πιο πολύ από ότι μ'αγαπάει εμένα η μπύρα μου, γαμώτο..
Εισαγωγάρα για να πω ουσιαστικά τι; Ότι μισώ τα καλοκαίρια. Τα μισώ όπως μισώ πολλά πράγματα, τα μισώ όπως μισεί ο γκρινιάρης στρουμφ τα πάντα, τα μισώ με όλη μου την ψυχή και μισώ και όσους τα αγαπούν. Μη με γνωρίσεις καλοκαίρι, θα σε φάει η γκρίνια μου, γίνομαι κακός άνθρωπος γιατί όταν βράζει ο κόσμος στους 40 βαθμούς δεν μπορώ να πάω πουθενά να αράξω και να γράψω και να καπνίσω και να σκεφτώ. Ούτε μόνη ούτε με παρέα. Αμάξι δεν οδηγώ για να φεύγω. Νομίζω πως τα καλοκαίρια είμαι παγιδευμένη από τα μαγικά του κλιματιστικού. Με αγαπάει και το αγαπώ σαν ιδέα, όχι μόνο αυτό του σπιτιου μου, αλλά όλα, σε κάθε σπίτι, σε κάθε μαγαζί, σε κάθε γειτονιά της γης. Αν είναι και Inverter η αγάπη γίνεται έρωτας. Κι εγώ ερωτευμένη.
Είμαι μονίμως ερωτευμένη με πράγματα. Τα πράγματα τα ερωτεύομαι ευκολότερα από τους ανθρώπους και δυσκολότερα από τις καταστάσεις. Κάτι σε φάση καταστάσεις>πράγματα>άνθρωποι. Αυτόν τον καιρό τυχαίνει να μαι ερωτευμένη με ένα γυάλινο μπουκάλι μπύρας που δεν προλαβαίνει να αδειάσει ποτέ, μ'ένα ροζ τσιγάρο και με έναν μπάρμαν. Κάθε έρωτας μου έχει προδιαγεγραμμένη πορεία. Ας πούμε η μπύρα. Με καυλώνει η μυρωδιά της, με τρελαίνει ο αφρός της και αν είναι μαύρη της κάνω ερωτικές εξομολογήσεις πριν την πιω. Μου χαρίζει βράδια ηδονής, έιτε μόνη της είτε σε συνδυασμό με άλλα πράγματα. Αλλά θέλει κάτι σαν αντάλλαγμα. Την ανιδιοτέλεια δεν την ξέρει, δεν την γνώρισε ποτέ της, για αυτό μου παίρνει κομμάτια στομαχιού και συκωτιού φεύγοντας. Μα πάντα φεύγει κυρία. Όσο εκείνη φεύγει μπροστά, εγώ μένω πίσω. Να, το τσιγάρο, άλλο παράδειγμα. Μόλις το ακουμπάω στο στόμα μου ότι νεύρα έχω ηρεμούν. Χάνομαι στον καπνό που μου δανείζει. Και λέω "δανείζει", γιατί χάρισμα δεν είναι. Τον παίρνει πίσω. Κι όταν ο καπνός εξαφανίζεται, θολώνουν τα πνευμόνια μου. Ο μόνος που δε βλάπτει τα ζωτικά μου όργανα είναι ο μπάρμαν. Αλλα κι αυτή η πορεία είναι γραμμένη πολύ πριν τον ερωτευτώ. Ο έρωτας όταν είναι μονόπλευρος είναι κακό πράμα ρε παιδιά. Δηλαδή τόσα άτομα ρε, γιατί πάμε και πέφτουμε στον έναν ή στην μία που μας ρίχνει στις καταχρήσεις; Θα σου πω εγώ γιατί. Γιατι με τη στεναχώρια αποκτάμε μια ιδιαιτερότητα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Η στεναχώρια δεν έχει καμιά ομορφιά. Είναι μαύρη και σάπια. Ειδικά όταν την επιλέγεις. Και κρύβεσαι τις νύχτες πίσω της. Η μαγκιά είναι να γελάς ρε. Ξέρω, τετριμμένο, αλλα έμπνευση δε παίζει. Δε γελάω, αλλά είναι μια καλή συμβουλή γενικα.
Ο μόνος τρόπος να με ερωτευτεί αυτός ο special someone, είναι να εξαυλωθώ και να μετατραπώ σε αλκοόλ παντός τύπου. Το αλκοόλ το αγαπάει. Κι εκείνο τον αγαπάει το ίδιο. Πιο πολύ από ότι μ'αγαπάει εμένα η μπύρα μου, γαμώτο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου