...είναι όμως ρε παιδάκι μου κι ο έρωτας, που μέσα στη σαπίλα μου με κάνει να κρυφογελάω.
Που και που φίλοι μου, σε αυτόν τον κόσμο γεννιούνται αστέρια. Αστέρια που τα βλέπεις απο μακριά και προσπαθείς να τα μετρήσεις στον ουρανό του απέραντου. Μου αρέσει να κάθομαι σε γρασίδια και να μετράω τέτοια αστέρια. Αλλά κάνω λάθη πολύ συχνά στο μέτρημα.
Καπου καπου βρίσκω ένα αστέρι που μ'αρέσει περισσότερο από τα άλλα. Οχι γιατί ειναι το πιο λαμπερό, ουτε το πιο μεγάλο. Συνήθως μ'αρέσουν τα άτσαλα κι ατσούμπαλα αστέρια, τα απροστάτευτα και τα μοναχικά. Και το αστέρι που έχω ερωτευτεί με γνώμονα τον Πλάτωνα, κάπως έτσι είναι. Μοναχικό, όχι επειδή δεν έχει τις αστρικές παρέες του, αλλά επειδή προσπαθεί να ξεφύγει απο αυτές. Και αράζει μόνο του στον ουρανό, κρυμμένο στη γωνιά, δίπλα από άγνωστα αστέρια. Μερικές φορές μάλιστα, το βλέπω κολλημένο πάνω τους. Και το ζηλεύω κατά την αστρική μου προβολή.
Το αστέρι που ερωτευτηκα λοιπόν, δεν θέλω να έχει γένος. Δεν έχει κανόνες. Δεν έχει περιορισμούς. Στην αρχή υπήρξα ηλίθια και άπληστη. Νόμιζα πως δεν είναι αρκετά έξυπνο για μένα, νόμιζα πως θα μπορούσα να το κάνω να πέσει παρακαλώντας για ευχές. Γελάστηκα όμως. Είναι δύσκολα προσβάσιμο. Δεν είναι σίγουρο, όπως το νομίζεις κι εσύ. Δεν είναι λιμάνι τ'ουρανού για να αράξεις. Σε σαγηνέυει και μπορεί ώρες ώρες να σου μιλάει όμορφα μόνο από ανάγκη, κι άλλες φορές τα λόγια του να σου φαίνονται ψεύτικα ενώ είναι απόλυτα αληθινά. Μ'αυτό το αστέρι δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τι συμβαίνει στ'αλήθεια. Ολα αυτά στα λέω στα κρυφά, γιατί ειναι τα μυστικά μου.
Το αστέρι μου βγαίνει τσάρκες τα βράδια και χάνεται από τον ουρανό. Πέρασαν πολλές συννεφιές που δεν το έβλεπα. Δεν ήταν εκεί και το έψαχνα. Καθησύχαζα τον εαυτό μου πως απλά δεν φαίνεται, αλλά δεν ήταν έτσι. Εκείνο έβγαζε πόδια και έπεφτε στο κενό. Έπειτα προσγειωνόταν στους δρόμους της πόλης και έτρεχε απο δω κι απο κει με λαχτάρα, μα πάντα κρυμμένο απο μένα.
Εγώ όμως είμαι μια αθεράπευτη παρατηρητής του κόσμου και το έβλεπα χωρίς να το ξέρει.
Το αστέρι μου είναι θαμπό και απόκοσμα όμορφο. Αλλάζει την φωνή του όταν μιλάει στο τηλέφωνο με κοινούς θνητούς, και χαζογελάει επίτηδες. Οταν όμως μιλάει σε μένα η φωνή μοιάζει αληθινή. Το επίγειο αστέρι μου έχει εναν σκύλο που με αγαπάει και μου λείπει. Νιώθω ασφαλής με ένα αστέρι κι έναν σκύλο.
Το αστέρι μου παίρνει διάφορες μορφές, ανάλογα με τον καιρό. Οταν μαγειρεύει είναι συντονισμένο και γλυκό και δεν μ'αφήνει να πιάνω την κουτάλα μη χαλάσω τα πάντα. Οταν κοιμάται χαμογελάει, για αυτό νομίζω πως δεν κοιμάται στ'αλήθεια κι όταν κοιμόμαστε μαζί πάντα μου κάνει χώρο γιατί δε χωράω πουθενά, ακόμα κι αν στριμώχνεται σε μια γωνία. Μου θυμώνει όταν βάζω ξυπνητήρι και δεν ξυπνάω με τίποτα, και μου κρατάει μούτρα αλλά όχι κακία. Οταν περπατάμε μου κρατάει το χέρι για λίγο. Ποτέ δεν δίνει πολλά, για αυτό το ερωτεύτηκα. Γιατί έχει μέτρο. Γιατί με αφήνει όταν δεν μ'αντέχει, για να μην με σκοτώσει μια και καλή. Ανεβαίνει στον ουρανό κι έπειτα ξαναγυρνάει να με βρει, γιατί δεν αντέχει μακριά μου και το ξέρει, γιατί δεν αντέχω μακριά του και το ξέρει κι αυτό. Ωρες ατέλειωτες θα μπορούσα να περιγράφω την ποίηση στις απλές του κινήσεις. Αλλά ο χαρακτήρας του έχει περισσότερο ενδιαφέρον.
Όταν αγαπάει, θέλει να αγαπιέται το ίδιο. Ποτέ λιγότερο, μα ούτε και περισσότερο, γιατί πνίγεται και βαριέται. Δεν θέλει να τελειώνει σχέσεις με άλλους επίγειους θνητούς γιατί δίνει βάση στον χρόνο, γιατί δεν θέλει να στεναχωρεί, γιατί νιώθει ασφαλής και δεν έχει καλές σχέσεις με το τέλος. Εχει μια αγκαλιά που φαίνεται μικρή αλλά χωράει πολλά. Εχει ένα μυαλό που το πάει μακριά, αλλά είναι ακόμα σαν ακατέργαστη μαυρη ζάχαρη. Ακατέργαστο μεν, αλλά στον καφέ μου μόνο μαύρη ζάχαρη χρησιμοποιώ. Εχει μεγάλη ανοχή σε καταστάσεις αλλα αμα νευριάσει, βρες ουρανό να κρυφτείς.
Εκεί που νομίζω πως το κρατώ στα χέρια μου, κάνει κάτι μαγικά και κρύβει τα πόδια του και μέχρι να το καταλάβω βρίσκεται στον ουρανό κι εγώ το κοιτάζω με το παλιό μου τηλεσκόπιο.
Δε με πειράζει όμως.
Γιατί έχω ένα αστέρι.
Δεν είναι απόλυτα δικό μου.
Αλλά θέλει να είναι. Μόνο αυτό με νοιάζει.
Ας αράζει στον ουρανό με αστρικούς ανθρωπους και αστρικά σκυλιά.
Κάπου εκεί πάνω, το βλέπω να καπνίζει. Ανάβω κι εγώ ένα τσιγάρο και μιλάμε για τέχνη.
Εχω ένα αστέρι αγαπητοί αναγνώστες.
Ενα αστέρι που το λένε Δ.
Που και που φίλοι μου, σε αυτόν τον κόσμο γεννιούνται αστέρια. Αστέρια που τα βλέπεις απο μακριά και προσπαθείς να τα μετρήσεις στον ουρανό του απέραντου. Μου αρέσει να κάθομαι σε γρασίδια και να μετράω τέτοια αστέρια. Αλλά κάνω λάθη πολύ συχνά στο μέτρημα.
Καπου καπου βρίσκω ένα αστέρι που μ'αρέσει περισσότερο από τα άλλα. Οχι γιατί ειναι το πιο λαμπερό, ουτε το πιο μεγάλο. Συνήθως μ'αρέσουν τα άτσαλα κι ατσούμπαλα αστέρια, τα απροστάτευτα και τα μοναχικά. Και το αστέρι που έχω ερωτευτεί με γνώμονα τον Πλάτωνα, κάπως έτσι είναι. Μοναχικό, όχι επειδή δεν έχει τις αστρικές παρέες του, αλλά επειδή προσπαθεί να ξεφύγει απο αυτές. Και αράζει μόνο του στον ουρανό, κρυμμένο στη γωνιά, δίπλα από άγνωστα αστέρια. Μερικές φορές μάλιστα, το βλέπω κολλημένο πάνω τους. Και το ζηλεύω κατά την αστρική μου προβολή.
Το αστέρι που ερωτευτηκα λοιπόν, δεν θέλω να έχει γένος. Δεν έχει κανόνες. Δεν έχει περιορισμούς. Στην αρχή υπήρξα ηλίθια και άπληστη. Νόμιζα πως δεν είναι αρκετά έξυπνο για μένα, νόμιζα πως θα μπορούσα να το κάνω να πέσει παρακαλώντας για ευχές. Γελάστηκα όμως. Είναι δύσκολα προσβάσιμο. Δεν είναι σίγουρο, όπως το νομίζεις κι εσύ. Δεν είναι λιμάνι τ'ουρανού για να αράξεις. Σε σαγηνέυει και μπορεί ώρες ώρες να σου μιλάει όμορφα μόνο από ανάγκη, κι άλλες φορές τα λόγια του να σου φαίνονται ψεύτικα ενώ είναι απόλυτα αληθινά. Μ'αυτό το αστέρι δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τι συμβαίνει στ'αλήθεια. Ολα αυτά στα λέω στα κρυφά, γιατί ειναι τα μυστικά μου.
Το αστέρι μου βγαίνει τσάρκες τα βράδια και χάνεται από τον ουρανό. Πέρασαν πολλές συννεφιές που δεν το έβλεπα. Δεν ήταν εκεί και το έψαχνα. Καθησύχαζα τον εαυτό μου πως απλά δεν φαίνεται, αλλά δεν ήταν έτσι. Εκείνο έβγαζε πόδια και έπεφτε στο κενό. Έπειτα προσγειωνόταν στους δρόμους της πόλης και έτρεχε απο δω κι απο κει με λαχτάρα, μα πάντα κρυμμένο απο μένα.
Εγώ όμως είμαι μια αθεράπευτη παρατηρητής του κόσμου και το έβλεπα χωρίς να το ξέρει.
Το αστέρι μου είναι θαμπό και απόκοσμα όμορφο. Αλλάζει την φωνή του όταν μιλάει στο τηλέφωνο με κοινούς θνητούς, και χαζογελάει επίτηδες. Οταν όμως μιλάει σε μένα η φωνή μοιάζει αληθινή. Το επίγειο αστέρι μου έχει εναν σκύλο που με αγαπάει και μου λείπει. Νιώθω ασφαλής με ένα αστέρι κι έναν σκύλο.
Το αστέρι μου παίρνει διάφορες μορφές, ανάλογα με τον καιρό. Οταν μαγειρεύει είναι συντονισμένο και γλυκό και δεν μ'αφήνει να πιάνω την κουτάλα μη χαλάσω τα πάντα. Οταν κοιμάται χαμογελάει, για αυτό νομίζω πως δεν κοιμάται στ'αλήθεια κι όταν κοιμόμαστε μαζί πάντα μου κάνει χώρο γιατί δε χωράω πουθενά, ακόμα κι αν στριμώχνεται σε μια γωνία. Μου θυμώνει όταν βάζω ξυπνητήρι και δεν ξυπνάω με τίποτα, και μου κρατάει μούτρα αλλά όχι κακία. Οταν περπατάμε μου κρατάει το χέρι για λίγο. Ποτέ δεν δίνει πολλά, για αυτό το ερωτεύτηκα. Γιατί έχει μέτρο. Γιατί με αφήνει όταν δεν μ'αντέχει, για να μην με σκοτώσει μια και καλή. Ανεβαίνει στον ουρανό κι έπειτα ξαναγυρνάει να με βρει, γιατί δεν αντέχει μακριά μου και το ξέρει, γιατί δεν αντέχω μακριά του και το ξέρει κι αυτό. Ωρες ατέλειωτες θα μπορούσα να περιγράφω την ποίηση στις απλές του κινήσεις. Αλλά ο χαρακτήρας του έχει περισσότερο ενδιαφέρον.
Όταν αγαπάει, θέλει να αγαπιέται το ίδιο. Ποτέ λιγότερο, μα ούτε και περισσότερο, γιατί πνίγεται και βαριέται. Δεν θέλει να τελειώνει σχέσεις με άλλους επίγειους θνητούς γιατί δίνει βάση στον χρόνο, γιατί δεν θέλει να στεναχωρεί, γιατί νιώθει ασφαλής και δεν έχει καλές σχέσεις με το τέλος. Εχει μια αγκαλιά που φαίνεται μικρή αλλά χωράει πολλά. Εχει ένα μυαλό που το πάει μακριά, αλλά είναι ακόμα σαν ακατέργαστη μαυρη ζάχαρη. Ακατέργαστο μεν, αλλά στον καφέ μου μόνο μαύρη ζάχαρη χρησιμοποιώ. Εχει μεγάλη ανοχή σε καταστάσεις αλλα αμα νευριάσει, βρες ουρανό να κρυφτείς.
Εκεί που νομίζω πως το κρατώ στα χέρια μου, κάνει κάτι μαγικά και κρύβει τα πόδια του και μέχρι να το καταλάβω βρίσκεται στον ουρανό κι εγώ το κοιτάζω με το παλιό μου τηλεσκόπιο.
Δε με πειράζει όμως.
Γιατί έχω ένα αστέρι.
Δεν είναι απόλυτα δικό μου.
Αλλά θέλει να είναι. Μόνο αυτό με νοιάζει.
Ας αράζει στον ουρανό με αστρικούς ανθρωπους και αστρικά σκυλιά.
Κάπου εκεί πάνω, το βλέπω να καπνίζει. Ανάβω κι εγώ ένα τσιγάρο και μιλάμε για τέχνη.
Εχω ένα αστέρι αγαπητοί αναγνώστες.
Ενα αστέρι που το λένε Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου