Είναι μια άκυρη Κυριακή του Μάρτη, μιας χρονιάς που δεν έχει σημασία ούτε να αναφέρω, ουτε να σκέφτομαι, γιατί αυτόματα θα αναγκαστώ να σκεφτώ πόσο απελπιστικά γρήγορα περνάν τα χρόνια. Και ρε φίλε, δε το θέλω, αλλά το κάνω. Μεγαλώνω, και δε με φοβίζει τόσο πολύ αυτό για να σου πω και την αλήθεια μου, αλλα το γεγονός ότι δεν θα είμαι ποτέ πια μικρή με κάνει να σκέφτομαι λιγάκι παραπάνω τα βράδια πριν κοιμηθώ. Είναι αδικο ο χρόνος να σε πηγαίνει πάντα μπροστά, μα ποτέ πίσω. Ακόμα κι αν αυτό το "μπροστά" καθορίζεται με ένα τέμπο που δεν το ελέγχεις εσύ. Δηλαδή, ούτε στο μέλλον μπορούμε να πηδήξουμε απότομα, αλλά κάποια στιγμή θα φτάσουμε είτε γουστάρουμε είτε όχι. Ενω το παρελθόν είναι ύπουλο, πάντα ήταν, πάντα βασάνιζε, πάντα έκρυβε λάθη, πάντα αγκάλιαζε τις όποιες ενοχές μας και τις έντυνε με την λέξη "μεταμέλεια". Για να γίνουμε τάχα καλύτεροι. Για να επανεκδοθούμε τάχα σε βελτιωμένη βερσιόν. Γιατί παλιους δε μας γουστάρει κανένας, και τα παλιά μας λάθη γίνανε κλισέ πια. Γιατί το παλιό αν δεν του πατήσεις μια ένεση καινουργίλας δεν πουλάει ρε φιλαράκι, πως να το κάνουμε; Και αυτήν την τάδε Κυριακή του τάδε έτους λοιπόν, έρχομαι κι εγώ με τη σειρά μου να σε πρήξω όπως θα σε έπρηξαν άλλα τόσα άτομα σήμερα, κι ίσως και απόψε. Το πρήξιμο δεν έχει ώρα. Απλα το βράδυ είναι λιγότερο ενοχλητικό γιατι γίνεσαι περισσότερο ανεκτικός λόγω αλκοόλ ή φεγγαριού ή επειδή γάμησες το γκομενάκι και σου φύγανε τα νεύρα ρε αδερφέ.
Εγώ που λες είμαι πολύ ειρηνικός τύπος ανθρώπου. Δε θα σε πιάσω σε καμιά περίπτωση στη μέση του δρόμου για να σου φτύσω τις αλήθειες που αντιλαμβάνομαι στη μάπα, ούτε θα μαι το άτομο που θα διαφωνεί με τα πάντα γιατί γουστάρει την αδρεναλίνη του τσακωμού. Οοοοοχι, εγώ ειμαι ο κλασσικός μαλάκας που δηλώνει αναρχικός αλλα θα κάτσει να ακούσει τον χροισαβγείτι για να μη φάει ξύλο, η για να αποφύγει μια όποια διαφωνία. Ετσι, γιατί νομίζω πως είναι καλό να σε συμπαθούν όλοι.
Ομως μάτια μου, δεν πάει έτσι. Το μόνο που κερδίζω ή εν πάσει περιπτώσει κέρδιζα τόσα χρόνια, ήταν το να μάθω καλά το ρόλο μου σε ένα θεατρικό, που όλοι γύρω μου υποδύονταν τους ανθρώπους κι εγώ έπαιζα έναν χαμελαίοντα. Ωραίος ο χαμελαίων, γαμάει, δε λέω. Αράζει όλη μέρα κι αλλάζει χρώματα όταν είναι να του κάνουν κακό, κι αφομοιώνεται με το περιβάλλον για να ναι απλά αόρατος στους εχθρούς. Αλλά τι καταφέρνει; Να περνάει παγερά αδιάφορος. Σαν εμένα. Αντί να σου φτύσω την γνώμη μου στη σκατένια φατσα σου, καταπίνω όλο λαχτάρα ένα χύσιμο κομπλεξισμού και κοίτα, ουάου, έχω μπλογκ και σε κράζω απο δω μέσα. Επώνυμα μεν, ανώνυμα προς σε σένα. Και άντε ψάξου για ποιον τα λέω. Για σένα τα λέω μωρη καριόλα, για σένα που αναρωτιέσαι για ποιον. Με όλους τα έχω απόψε. Αυριο θα μετανιώσω που σε έβρισα γιατί είμαι μαλάκας, αλλά πολυ καλή στο είδος μου. Και σαν χαμελαίων καλουτσικη είμαι, πάντα μ'αρεσε το θέατρο. Σαν άνθρωπος τα σκάτωσα και τώρα τα τρώω σκατωμένα, αυτό είναι όλο. Γαμιέσαι και γαμιέμαι και γαμιόμαστε, κι η όλη φάση μας είναι τόσο γαμησετα, που αντί να την στρώσουμε λιγάκι, γαμάμε κι άλλο και πιέζουμε τα γαμήσια χωρίς όριο. Και το γαμήσι μωρό μου, θέλει κι αυτό μέτρο.
Κι εγώ δεν το χω. Γαμάω πολύ και μου λείπουν οι οργασμικοί μου εκείνοι αυνανισμοί τα χρόνια που δε γάμαγα, με πιάνεις;
Βρίζω προς άκυρες κατευθύνσεις και βγάζω δήθεν τα νεύρα μου αγαπητέ αναγνώστη.
Αράζω σε σπίτια αγνώστων και εκεί που αρχίζει το κέφι, βγαίνω ήσυχα από την πίσω πόρτα για να μη δει κανείς πως δείλιασα και φεύγω. Κι αν τύχει και με δουν, λέω τάχα πως πάω για τσιγάρα. Πόσο ηλίθιοι που με πιστεύουν. Ψάχνω σε περιπάτους το νόημα μιας ζωής που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω. Δεν είναι ένα πράγμα το νόημα της ζωής, αγαπητέ αναγνώστη. Στο'χω ξαναπεί πως δεν ξέρω τι είναι κι ούτε πρόκειται να το βρω, να μη γελιόμαστε μεταξύ μας. Πριν καιρό όμως ήξερα πολλά πράγματα που δεν είναι. Τώρα δεν ξέρω ούτε κι αυτό. Δεν ξέρω αν είναι σωστός ο τρόπος που ζω, η αν είναι λάθος, γιατί δεν ξέρω πρωτα απ'όλα τι είναι σωστό και λάθος.
Γουστάρω πολύ να αμφισβητώ τα πάντα, δες το σαν χόμπι, δες το σαν ασχολία γιατί βαριέμαι την ζωή μου.
Καταχρήσεις, σαπίλα, καταχρήσεις, διάβασμα, καταχρήσεις, mindfucking, καταχρήσεις και άγιος ο Θεός, ποιος Θεός Μαριάννα, δεν υπάρχει Θεός κι ακόμα κι αν υπάρχει δεν γνωρίζει ότι υπάρχεις, κι άμα δεν υπάρχει για τι τον γράφεις με κεφαλαίο, απο σεβασμό τάχα, σεβασμό σε κάτι που δεν υπάρχει γιατί δεν είσαι σίγουρη αν υπάρχει, γιατί φοβάσαι, γιατί ο φόβος ότι μπορεί να υπάρχει σου γαμάει το μυαλό, γιατί θα κολυμπήσεις ακόμη μια φορά στα ψέμματα και στα λάθη, γιατί τα λάθη ορίζονται όχι από το τι είναι σωστό, αλλά απο το τι δεν είναι, μα ότι δεν είναι σωστό δεν είναι απαραίτητα και λάθος, φτάνει Μαριάννα μη το γαμάς το μυαλό σου, φτάνει μη γαμάς άλλο, φτάνει γιατί γαμάς συνέχεια και είσαι πιο μόνη από ποτέ, φτάνει και τέλος, φτάνει και θέλω έναν πνευματικό αυνανισμό, έχωσα το δάχτυλο στο υγρό μου μυαλό και το γαμάω μέχρι να τελειώσει, μέχρι να χύσει υγρά κομμάτια εγκεφάλου στο κρεβάτι μου, κομμάτια που δεν μπορώ και δεν θέλω να μαζέψω.
Τώρα όντως πάω για τσιγάρα.
Αλλά μη με πιστεύεις
Εγώ που λες είμαι πολύ ειρηνικός τύπος ανθρώπου. Δε θα σε πιάσω σε καμιά περίπτωση στη μέση του δρόμου για να σου φτύσω τις αλήθειες που αντιλαμβάνομαι στη μάπα, ούτε θα μαι το άτομο που θα διαφωνεί με τα πάντα γιατί γουστάρει την αδρεναλίνη του τσακωμού. Οοοοοχι, εγώ ειμαι ο κλασσικός μαλάκας που δηλώνει αναρχικός αλλα θα κάτσει να ακούσει τον χροισαβγείτι για να μη φάει ξύλο, η για να αποφύγει μια όποια διαφωνία. Ετσι, γιατί νομίζω πως είναι καλό να σε συμπαθούν όλοι.
Ομως μάτια μου, δεν πάει έτσι. Το μόνο που κερδίζω ή εν πάσει περιπτώσει κέρδιζα τόσα χρόνια, ήταν το να μάθω καλά το ρόλο μου σε ένα θεατρικό, που όλοι γύρω μου υποδύονταν τους ανθρώπους κι εγώ έπαιζα έναν χαμελαίοντα. Ωραίος ο χαμελαίων, γαμάει, δε λέω. Αράζει όλη μέρα κι αλλάζει χρώματα όταν είναι να του κάνουν κακό, κι αφομοιώνεται με το περιβάλλον για να ναι απλά αόρατος στους εχθρούς. Αλλά τι καταφέρνει; Να περνάει παγερά αδιάφορος. Σαν εμένα. Αντί να σου φτύσω την γνώμη μου στη σκατένια φατσα σου, καταπίνω όλο λαχτάρα ένα χύσιμο κομπλεξισμού και κοίτα, ουάου, έχω μπλογκ και σε κράζω απο δω μέσα. Επώνυμα μεν, ανώνυμα προς σε σένα. Και άντε ψάξου για ποιον τα λέω. Για σένα τα λέω μωρη καριόλα, για σένα που αναρωτιέσαι για ποιον. Με όλους τα έχω απόψε. Αυριο θα μετανιώσω που σε έβρισα γιατί είμαι μαλάκας, αλλά πολυ καλή στο είδος μου. Και σαν χαμελαίων καλουτσικη είμαι, πάντα μ'αρεσε το θέατρο. Σαν άνθρωπος τα σκάτωσα και τώρα τα τρώω σκατωμένα, αυτό είναι όλο. Γαμιέσαι και γαμιέμαι και γαμιόμαστε, κι η όλη φάση μας είναι τόσο γαμησετα, που αντί να την στρώσουμε λιγάκι, γαμάμε κι άλλο και πιέζουμε τα γαμήσια χωρίς όριο. Και το γαμήσι μωρό μου, θέλει κι αυτό μέτρο.
Κι εγώ δεν το χω. Γαμάω πολύ και μου λείπουν οι οργασμικοί μου εκείνοι αυνανισμοί τα χρόνια που δε γάμαγα, με πιάνεις;
Βρίζω προς άκυρες κατευθύνσεις και βγάζω δήθεν τα νεύρα μου αγαπητέ αναγνώστη.
Αράζω σε σπίτια αγνώστων και εκεί που αρχίζει το κέφι, βγαίνω ήσυχα από την πίσω πόρτα για να μη δει κανείς πως δείλιασα και φεύγω. Κι αν τύχει και με δουν, λέω τάχα πως πάω για τσιγάρα. Πόσο ηλίθιοι που με πιστεύουν. Ψάχνω σε περιπάτους το νόημα μιας ζωής που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω. Δεν είναι ένα πράγμα το νόημα της ζωής, αγαπητέ αναγνώστη. Στο'χω ξαναπεί πως δεν ξέρω τι είναι κι ούτε πρόκειται να το βρω, να μη γελιόμαστε μεταξύ μας. Πριν καιρό όμως ήξερα πολλά πράγματα που δεν είναι. Τώρα δεν ξέρω ούτε κι αυτό. Δεν ξέρω αν είναι σωστός ο τρόπος που ζω, η αν είναι λάθος, γιατί δεν ξέρω πρωτα απ'όλα τι είναι σωστό και λάθος.
Γουστάρω πολύ να αμφισβητώ τα πάντα, δες το σαν χόμπι, δες το σαν ασχολία γιατί βαριέμαι την ζωή μου.
Καταχρήσεις, σαπίλα, καταχρήσεις, διάβασμα, καταχρήσεις, mindfucking, καταχρήσεις και άγιος ο Θεός, ποιος Θεός Μαριάννα, δεν υπάρχει Θεός κι ακόμα κι αν υπάρχει δεν γνωρίζει ότι υπάρχεις, κι άμα δεν υπάρχει για τι τον γράφεις με κεφαλαίο, απο σεβασμό τάχα, σεβασμό σε κάτι που δεν υπάρχει γιατί δεν είσαι σίγουρη αν υπάρχει, γιατί φοβάσαι, γιατί ο φόβος ότι μπορεί να υπάρχει σου γαμάει το μυαλό, γιατί θα κολυμπήσεις ακόμη μια φορά στα ψέμματα και στα λάθη, γιατί τα λάθη ορίζονται όχι από το τι είναι σωστό, αλλά απο το τι δεν είναι, μα ότι δεν είναι σωστό δεν είναι απαραίτητα και λάθος, φτάνει Μαριάννα μη το γαμάς το μυαλό σου, φτάνει μη γαμάς άλλο, φτάνει γιατί γαμάς συνέχεια και είσαι πιο μόνη από ποτέ, φτάνει και τέλος, φτάνει και θέλω έναν πνευματικό αυνανισμό, έχωσα το δάχτυλο στο υγρό μου μυαλό και το γαμάω μέχρι να τελειώσει, μέχρι να χύσει υγρά κομμάτια εγκεφάλου στο κρεβάτι μου, κομμάτια που δεν μπορώ και δεν θέλω να μαζέψω.
Τώρα όντως πάω για τσιγάρα.
Αλλά μη με πιστεύεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου