Πιπες φραπές και επανάσταση

Εχω νεύρα και με έχει πιάσει μια μανια να γράφω, όλη μέρα γράφω, όλη νύχτα γράφω, κι όταν κλείνω το κωλολάπτοπ γράφω σε τετράδια, σε χαρτοπετσέτες, σε ότι είναι λευκό γιατί γουστάρω να λερώνω. Φίλε, ειλικρινά, δεν έχω κάτι να πω, ή τουλάχιστον δεν έχω σκεφτεί ότι θέλω να πω κάτι, αν ειπωθεί κάτι θα το χω σκεφτεί στην πορεία, γιατί κάθε τέτοιο ποστ μου είναι μια βόλτα στο μυαλό μου. Δε γράφω μουσική για να εκφράζομαι, δεν τραγουδάω, δεν παίζω κάποιο όργανο, δε με έχουν για στιχουργό σε καμιά μπάντα, για αυτό ξεσπάω εδώ, σκέφτομαι εδώ, πονάω εδώ. Κάπου πρέπει να τα πω κι εγώ, θα με πνίξουν στο τέλος οι ίδιες μου οι σκέψεις. Κι οι σκέψεις μου ρε φίλε, αυτές οι σκέψεις.. δεν μπορώ καν να τις περιγράψω. Μπορώ να σκέφτομαι ώρες κοιτώντας το ταβάνι και παίζοντας με το μπαλόνι μου. Όταν γύρισα από το πατρικό μου τα Χριστούγεννα, είχα φέρει ένα μπαλόνι, στις 4 Γενάρη. Από τότε δεν έχει σκάσει, απλά ξεφουσκώνει σιγά σιγά. Οπως η θέληση μου για οτιδήποτε μου κάνει καλό. Το βλέπω να φθείρεται, σαν το μυαλό μου. Και ξανασκέφτομαι. Και λάπτοπ και μουσικές σε βλακ μέταλ αισθητική και ξαφνικά το μπαλόνι του Πινόκιο, και τραγουδώ συνειρμικά, και παλι βλακ μέταλ, και Κενο, γιατι η μέταλ ποτέ δεν ήταν αρκετή για να γεμίσει τα κενά μου. Ξερεις που μένω ρε μαλακα, ξέρεις. Κι αν δεν ξέρεις ρώτα με και θα σου πω. Τεράστια είναι η Θεσσαλονίκη, τόσος κόσμος ρε πουστη μου κι εγώ δεν έχω σε ποιόν να τα πω, με ποιον να συζήτήσω, απο ποιον γαμημένο να πάρω ερεθίσματα για να γίνω καλύτερη. Ελα να πιούμε εναν καφε γαμω, εναν καφέ ζητάω μόνο. Για να μπορεσω να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Για να μπορέσω να γράψω κάτι με λίγο νόημα, κι όχι μια κατοσταριά γραμμες γεμάτες πιπες, ματαιότητες και φιλοκατάθλιψη.

Διαλειμμα για τσιγάρο. 
Το στρίψιμο είναι τελετουργία για μένα. Δε γουστάρω τα έτοιμα τα τσιγάρα, δεν έχουν κόπο, δεν έχουν αέρα και πάνω απ'ολα δεν έχουν ατέλειες. Στέκονται εκεί, άψυχα και ίσια. Ενώ τα στριφτά ρε διάολε, τα στριφτά τα κάνεις όπως θες. Χοντρά κι αδύνατα, βαριά κι ελαφριά και μπήγεις μέσα ότι γουστάρεις. Καπνό, φύλλα, φυτά, το μέλλον σου, τις ανασφάλειες σου, τα ατέλειωτα ερωτηματικά σου, ότι γουστάρεις βάλε και κάπνισε. Ο εθισμός μου στο κάπνισμα έγκειται στην ολη διαδικασία, κι όχι στις βαρβάτες δόσεις νικοτίνης. Και το γουστάρω ρε συ. Το γουστάρω πολύ. 

Βαρεμάρα, αντι-ουσία, αντι-μέτρο, αντι-χαρά. Αντι-σταση, αντι-δραση, αντι-υποταγή. Αντι-κείμενο, αντικείμενα εδώ και εκεί, σκόρπια, ανευ κανόνων, μα με περίσσια ζωή. Και βόλτες και τσιγάρα και βόλτες και ποτά και πιώμα που πίνω μα με πίνει τα βράδια, μου ρουφάει οτιδήποτε ζωντανό στο άδειο μου κορμί, και κενό, και κενά που δεν μπορώ να καλύψω μα μέσα τους χωράω, και μέσα μου χωράς, και όλοι οι καλοί χωράνε, και κλασσικός μονόλογος που με πονάει, μπορεί και να ταυτίζεσαι δε ξέρω, θέλω να καπνίσω κι άλλο, περίμενε.

Όσο έστριβα σκεφτόμουν την αντι-επανάσταση, γιατί η επανάσταση σκέτη με απογοήτευσε λιγάκι. Ειμαι πολλά αντί, αντι-σεξίστρια, αντι-φασίστρια, αντι-ρατσίστρια κι όλα αυτα ίσως σου ακούγονται ψαγμενιές, αλλά γουστάρω πολύ να απομυθοποιώ τον εαυτούλη μου και κάθε αλλον μυθοποιημενο που σε θέλει δούλο αντι-σκέψης. Ολα αυτά σημαίνουν πως έχω παρατήσει τη σχολή γιατί είμαι αντι-συστημικη, θυσιάζω χόρτο στον βωμό της κουλτούρας, το αλκοόλ έχει αντικαταστήσει το μπουκάλι νερού στο ψυγείο μου γιατι χωρις αυτο η σκέψη μου είναι ένα τίποτα. Γαμα και την σκέψη μου, γάμα με και μένα γιατί το παίζω μάγκισσα και φιλελεύθερη και λέω πως δε γουστάρω σχέσεις και ταμπέλες, γάμα με πριν ταμπελιαστώ και σημαδευτώ, γάμα με και δώσμου οργασμούς για να χω να λέω και να γράφω, γάμα με γιατι είμαι μια αντι-πουτάνα του συστήματος. Ολες οι λέξεις αν τις κολλήσεις ένα αντί μπροστά, φαντάζουν επαναστατικές.
Στην πραγματικότητα η μόνη μας επανάσταση είναι ο τρόπος σκέψης μας. Επανάσταση είναι να μου κάνεις ερωτα τα βράδια, κι όχι να μου γεμίζεις με σπέρμα το στόμα. Επανάστατική είναι η μάνα μου που με νανουριζε με Ασιμο. Εγώ είμαι απλά ένα χαμένο παρτάλι, ο ξεπεσμός της Επανάστασης, η εκφυλισμένη δημοκρατία του Πλάτωνα, δυο γραμμές φυλακισμένες σε ενα βιβλίο με ποιήματα που έσκασα 30 ευρώ για να αποκτήσω. Τώρα επειδή νιώθω τον αντιφασισμό να κυλάει στις φλέβες μου, θα ανεβάσω την μπασταρδοκρατία στο φέησμπουκ και θα γράψω έναν στίχο κατα του κράτους. Εσένα και εμένα ντεμέκ επαναστάτη, μας αντιπαθώ περισσότερο απο τον φασίστα. Ο φασίστας τουλάχιστον είναι ξεκάθαρος. Ενω εμείς όχι.
Το κείμενο πήγαινε για κουλτουροτέτοιο, αλλά δε το γαμάς; Θα πάω να δώσω 4 ευρώ για καφέ στην παραλία. Γιατί είμαι πολύ επαναστάτρια για να μείνω σπίτι, και δε γουστάρω να λερώνω τις φόρμες μου σε βρώμικα παγκάκια. Ετσι μαλάκα μου. Επανάσταση μέσα απο λάπτοπς και πισίδια, ουάου, και φραπέδες, ας μην ξεχνάμε τον φραπέ, ω ρε μαλάκα μου, δες μια κωλάρα που πέρασε, για τι μιλούσαμε; Α για φασισμό, θάνατος στον φασισμό ρε, είμεθα αναρχικοι εμεις, πηγαίνουμε και σε στέκια, αυτοοργάνωση και χίλιες δυο πιπάρες που καθησυχάζουν την συνείδηση μας. Αντε γαμησου ρε. Να πάω κι εγώ να γαμηθώ.
Τι ηλιθιότητα να μην υπάρχει προστακτική σε πρώτο πρόσωπο γαμώτο μου. Αντε γαμήσου. Η σκέψη μου μόλις αυτοκτόνησε και λέρωσε τον κόκκινο μου τοίχο. Πάω να καθαρίσω, μη μου λερώνεις το κόκκινο της επανάστασης, θίγομαι προσωπικά, θίγεται και ο αντιφασισμός μου. Καλά κωλάκια είμαστε του λόγου μας. 
Το κουδούνι. Καφές. Αντίο.