Σκέψεις για 8 σεξουαλικές παρεκκλίσεις

Ξεκινάω απότομα και μπαίνω μεμιάς στο θέμα.

Αυτή η ανάρτηση, δεν είναι φτύσιμο των σκέψεων μου όπως συνήθως, τύπε και τύπισσα αναγνώστη και αναγνώστρια. Ναι, προφανώς και θα πετάξω κάποιες σκέψεις μου απο δω κι από κει, απλά για πρώτη φορά δημοσιεύω κάτι που να βασίζεται σε κάτι που ήδη υπάρχει. Είναι αυτό που λέμε review ή κριτική δίσκου ή πες το όπως θες, απλά σε λίγο διαφορετική μορφή. Μην περιμένεις υπεραναλυσάρες παρ'ολα αυτά. Πάλι τη γνώμη μου θα πω. Απλώς ξεσυνηθίσέ με για λίγο και πάρε μολύβι και χαρτί για σημειώσεις.

H μέρα ειναι Τετάρτη, απομεσήμερο και τίγκα από καφέδες και μαύρα τσάγια. Πεινάω, αλλά για κάποιο λόγο δε σηκώνομαι να με ταίσω. Αντί αυτού, καπνίζω κι έχω βάλει σε repeat να παίζει το δισκάκι που θα'θελα -ταπεινά- να σχολιάσω σήμερα. 

Δε θα αναλωθώ σε περιγραφές του εν λόγω σιντιού, ψαχτείτε λίγο και πατήστε στο λινκ,  όλα είναι κρυμμένα στα ίντερνετς άμα ψάξεις.

Δε σας κρύβω λοιπόν, πως όταν πρωτοάκουσα τα κομμάτια του δίσκου, ενστικτωδώς γέλασα και σκέφτηκα "τι καμμένα άτομα υπάρχουνε ρε φίλε". Και όσο προχωρούσαν τα κομμάτια, σκέψεις του τύπου "είναι δυνατόν να γαμιούνται με άλογα; ΑΛΟΓΑ;" ήρθαν στο μυαλό μου. Και εκεί που γελούσα, τσακ, μου κόπηκε το γέλιο. Η φάση είναι έτσι, και νομίζω οτι οι περισσότεροι έτσι αντέδρασαν, χωρις να παίρνω κι όρκο. 

Το 8 φετίχ λοιπόν, καλύτερα να το ακούσεις μόνος και ασταμάτητα. Μπορεί τα κομμάτια να'ναι ξεχωριστές "ιστορίες", απλά αν το ακούσεις συνεχόμενα θα το νιώσεις περισσότερο και σε πιο έντονο βαθμό.

Δεκέμβρης ήταν λοιπόν, όταν είχα γυρίσει απο ενα όμορφο τριήμερο κάπου προς τον Νότο, κι αποφάσισα να το ακούσω ολόκληρο μόνη μου. Καπάκι όμως, φώναξα ένα φιλαράκι σπίτι με τον χαρακτηριστικό τρόπο "ε μαλάκα, έλα να δεις τι βρήκα". Δεν την πάλευα να το ακούσω ξανά μόνη. Βαρύγδουπο; Ισως. Καμένο; Μπορεί. Το μόνο που ξέρω είναι πως ήθελα να το μοιραστώ, γι'αυτο και τώρα μοιράζομαι μαζί σου τις σκέψεις μου γι'αυτό.

Γενικά, κάθε φορά που το ακούω, μου αφήνει μια πικρία, μια μελαγχολία, μια τάση να καταθλιψιάσω και να καταριέμαι την κοινωνία για τα πάντα. Ενα γεμάτο άλμπουμ με δόσεις αντιφασισμού, είτε σχετικές με τα εκάστοτε κομμάτια, είτε άσχετες, εκεί, παντού παρούσες. Με κάνει να νιώθω περίεργα. Και ώρες ώρες με κάνει να νιώθω αστοιχείωτη και ηλίθια, καθώς με αφήνει να κοροιδεύω τον εαυτό μου για τις υπόλοιπες μουσικές μου προτιμήσεις.

Ειδικότερα, θα ήθελα να ξεχωρίσω τρία κομμάτια, αν δεν θέλεις να το ακούσεις ολόκληρο.

Το πρώτο είναι το "Ωδή σε άλογα όντα". Από την πρώτη στιγμή ο τίτλος μου προξένησε εντύπωση, γιατί κεντράρισα το βλέμμα μου στη λέξη "άλογα". Ναι, το κομμάτι περιέχει ένα άλογο, κυριολεκτικά, μα όντας της θεωρητικής κατεύθυνσης, συνειρμικά σκέφτηκα τα άλογα όντα που μαθαίναμε στα σχόλια των αρχαίων. Τα άλογα όντα που κατά τον Αριστοτέλη, προέρχονται από το στερητικό α και τον λόγο, οποιοδήποτε άλλο ον εκτός από τον άνθρωπο δηλαδή, ο οποίος θεωρείται έλλογο ον. Αρκετά όμως με αυτά. Το μπητ αργό και μουντό, σε storytelling διάθεση.

Κάπου προς τη μέση ανατριχιάζω απο την περιγραφή σεξουαλικών περιπτύξεων ανάμεσα στο Βδέλυγμα και το άλογο του. Και δεν ανατριχιάζω από αηδία, όπως ήταν η πρώτη μου αντίδραση, αλλά από πόνο ψυχικό. Έπειτα μπαίνει ο onesecbeforethend και η διάθεση αλλάζει σε ρομαντισμό και πραγματική αγάπη μεταξύ ενός ζώου κι ενός ανθρώπου. Αλληλεγγύη και αλληλοσεβασμός οι λέξεις κλειδιά. Αντιδράσεις της κοινωνίας σε ένα φαινόμενο που θεωρείται ανώμαλο στη συνέχεια. Η ιστορία τελειώνει όμορφα παρ'ολα αυτά. Η αγάπη αυτή μεταφέρθηκε σε "ένα χωριό στην Νοτιοανατολική Τουρκία", εκεί που τέτοιες καταστάσεις πιθανώς να θεωρούνται αποδεκτές.

Δεύτερο ανατριχιαστικό κομμάτι, οι "Εξομολογήσεις". Θα το εκλάβω ως ένα, ακόμα κι αν και το Α' και το Β' θα μπορούσαν να θεωρηθούν αυτοτελή σκέλη. Μας μιλάει λοιπόν για μια ιστορία βιασμού ενός ανηλίκου από έναν ιερέα. Μια ιστορία που ακούμε συχνά στις ειδήσεις, αλλά ποτέ κανείς δεν κατάφερε να αποτυπώσει έτσι (σε storytelling ραπ τουλάχιστον). Το θέμα είναι, πως έχουμε την ιστορία και από τις δύο οπτικές γωνίες, και του θύματος και του θύτη. Για άλλη μια φορά, το κουπλέ του Βδελύγματος έκανε τις τρίχες στα χέρια μου να σηκωθούν με την πονεμένη και ωμή περιγραφικότητα του. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια καρέκλα ψυχιάτρου και ο αφηγητής όντας ενήλικος, εξιστορεί τα γεγονότα που έγιναν όταν ήταν μικρός, με λεπτομέρειες σκληρές και κυνικές. Στο τέλος έχουμε έναν μονόλογο που απευθύνεται ξεκάθαρα στον ιερέα, βρίζοντας τα θεία δημιουργώντας αντιθεσεις. Ενας άρρωστος ομοδιηγητικός/αυτοδιηγητικός μονόλογος που πονάει και σε πονάει. Στο τέλος μπέρδεψα τους ρόλους του θύματος και του θύτη. Η οδύνη έντονη, μπορεί να σε κάνει να κλάψεις αν είσαι ευάλωτος.

Τρίτο και πιο αγαπημένο κομμάτι του δίσκου. Το θέαμα του βιασμού και ο βιασμός του θεάματος (για το remix, πάτα εδώ). Τι να πρωτοπώ, τι να πρωτοσχολιάσω. Οι αντιθέσεις που υπάρχουν μου χουν πηδήξει το μυαλό και το βράδυ που το άκουσα δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είναι σαν να διάβασα ένα καλό βιβλίο πολιτικού περιεχομένου, συμπυκνωμένο σε 6 λεπτά.

Ο ήρωας, ο οποίος είναι ένας αντιεξουσιαστής από ότι καταλαβαίνω, μας εξιστορεί την πρόθεση του να βιάσει μια παρουσιάστρια της τηλεόρασης (ίσως την Στεφανίδου, ή την Μενεγάκη θα έλεγα) και την παρακολουθεί, ενώ εκείνη έχει πάει για φαγητό με τον "πορνόγερο" της. Ο στίχος "ο μόνος τρόπος να στιγματίσω το παπούτσι μου, είναι να του λιώσω το κεφάλι" μου προκαλεί διάφορες σκέψεις. Η πιο απλή:

Το παπούτσι συμβολίζει -ίσως- τον μπάτσο, ο οποίος όπως και το παπούτσι μας, υποτίθεται πως μας προστατεύει από διάφορα επικύνδυνα πράγματα που θα πατούσαμε αν περπατουσαμε στον δρόμο ξυπόλυτοι. Ο μόνος τρόπος να στιγματίσουμε αυτό το παπούτσι (τον μπάτσο), επειδή δεν γουστάρουμε την υποτιθέμενη προστασία του, είναι να του λιωσουμε το κεφάλι. Μη μας φάνε οι υπεραναλύσεις όμως, δεν ξέρω αν εννοεί αυτό το κομμάτι, αυτά είναι δικές μου σκέψεις.

Από την άλλη, ο onesec έχει τον ρόλο της παρουσιάστριας που σε κάποια φάση την μπερδεύω με ένα μηχάνημα αυτόματων αναλήψεων, γιατί οι στίχοι πάιζουν με την έννοια του βιασμού χρησιμοποιώντας τις λέξεις "ανάληψη" και "κατάθεση". Πολύ μπερδεμένο το κουπλέ, θα μπορούσα να γράφω ώρες ατέλειωτες για αυτό. 

Στο τέλος του κομματιού, ο αντιεξουσιαστής, χαράζει το αναρχικό Α σε μια κλειστή τράπεζα (φαινόμενο συχνό στις πορείες). Το ΑΤΜ λοιπόν στην συγκεκριμένη περίπτωση, απλά εξυπηρετεί τις ανάγκες των καταναλωτών και ουδεμία ευθύνη φέρει για την όλη ιδέα της τράπεζας που εξουσιάζει και εκμεταλλεύεται τον κόσμο. Παίρνει δηλαδή τον ρόλο ενός έμψυχου αντικειμένου, που απλά λειτουργεί ως εργαλείο. Εξ'ου και ο στίχος "μα εγώ δεν έκλεψα ποτέ, μόνο έκλαψα. Κι ακόμα κλαίω." 

Οσο για τα άλλα κομμάτια, ίσως να στα αναλύσω λιγάκι όταν τα καταλάβω καλύτερα. Ελπίζω να μη σε κούρασα πολύ. Προσπάθησα να είμαι όσο πιο σύντομη γίνεται, αλλά η φάση είναι οτι ο δίσκος δεν είναι απλός, όσο απλός κι αν φαίνεται στην αρχή. Ενας δίσκος περίπλοκος λοιπόν, που με έκανε να προβληματιστώ. Μη σε ξεγελάνε οι ωμές βρισιές, δεν είναι κάτι πεταμένο του τύπου "ειμαι ράππερ και γαμιεστε και γαμάω και αντε γαμήσου". Δεν είναι ραπ, είναι άραγμα αρρωστημένων σκέψεων πάνω σε καλά προσεγμένες παραγωγές. Δεν θα βάλω βαθμολογίες, ποτέ δεν ήμουν τέτοια, κι εξάλλου στο είπα, δεν είναι κλασσική κριτική αυτό που διαβάζεις. 

Τον δίσκο πριν τον αγοράσω, τον κατέβασα κομμάτι κομμάτι απο το τιουμπ. 

Απλά η γνώμη μου είναι να τον αγοράσεις. Περιέχει ενα booklet 16 σελίδων με ερμηνευτική ανάλυση των κομματιών. Τώρα που επιτέλους έγραψα αυτό, μπορώ κι εγώ να διαβάσω το εν λόγω booklet, πίνοντας μια μπύρα και ανάβοντας επιτέλους ένα τσιγάρο. Όταν ξεκίνησα να γράφω είχε φως ρε διάολε, με φάγανε οι σκέψεις και ξεχάστηκα.

Είναι εν τέλει από τους δίσκους που λάηβ είναι καλύτεροι από ότι σε studio. Τα συναισθήματα και θετικά και αρνητικά, σε κάθε περίπτωση όμως έντονα. Και μιας και μιλάμε για λάηβ, πάρε και μια αφίσα για Σαλόνικα μεριά αν ενδιαφέρεσαι να το δεις. 

Αυτά για σήμερα. Άσε μου το σχόλιο σου από κάτω. Αν ψήνεσαι γενικά για άλλες κριτικές μου, πες το. Μπορεί και να γράψω για κανα βιβλίο γιατί έχω στερέψει από ιδέες αυτόν τον καιρό.

Σχετικά links:

Βδέλυγμα

onesecbeforetheend
στίχοι