Και πάλι πέρασε η βδομάδα, και πάλι ήρθε Κυριακή, και πάλι η Κυριακή μου είναι ανούσια και βρώμικη. Μακριά σου και μακριά μου και μακριά απ'ότι αγάπησα κι αγαπώ, μακριά απο τις στιγμές που θα'θελα να ζήσω, μακριά απο οτιδήποτε υγιεινό, μακριά απο μια ουσιαστική ανθρώπινη επαφή.
Όλες μου οι εβδομάδες ένας αγώνας δρόμου, για να προλάβω την χαρά. Μα τρέχει πιο γρήγορα απο μένα, γιατί εγώ καπνίζω και πίνω και είμαι σάπια για να τρέχω. Γι'αυτό δεν την πρόλαβα πάλι.
Άδειο το σπίτι, μα είναι μικρό και με ξεγελάει. Άδεια κι εγώ, μα είμαι μεγάλη και ξεγελιέμαι.
Σήμερα νιώθω άσχημη. Μπορεί και να είμαι. Το θέμα όμως είναι, πως ποτέ δεν έχω ξανανιώσει τόσο άσχημη. Ανασφάλειες πάντα υπήρχαν, δεν λέω. Αλλά τώρα είναι διαφορετικά. Νιώθω την ασχήμια να με κυριεύει, κι εγώ ανήμπορη και φοβισμένη, δεν κοιτάω καν τον καθρέφτη. Αισθάνομαι άσχημη γιατί συναναστρέφομαι με άσχημους ανθρώπους. Η ομορφιά λένε, βγαίνει από μέσα μας. Το ίδιο κάνει και η ασχήμια. Μόνο που η ασχήμια είναι χειρότερη, γιατί όταν αντιληφθείς πως δεν είναι μοναχά επιφανειακή, πονάει. Με πονάει, σε πονάει, μας πονάει και πονάμε και πονάω και δεν ξέρω να κλίνω και ρήματα με τη σειρά.
Η μόνη διαφυγή απ'το κελί μου είναι οι τσάρκες στην όμορφή μου πόλη. Στα μέρη που συναντάω δυο γνωστούς και μετά απο ένα "τι κανεις, καλά, μιλάμε, να πάμε για κανα καφέ ρε" συνεχίζω το δρόμο μου αφήνοντας για χνάρια κομμάτια της ψυχής μου. Μια φορά θα'θελα να κάτσω και να μιλήσω. Να μου μιλήσουν. Να μαλώσουμε. Να βγει η ένταση. Να προσπαθήσω να καταλάβω και να γίνω κατανοητή. Να μείνω εκεί χωρίς να συνεχίσω σε κανέναν δρόμο. Να μείνω εκεί και να ουρλιάξω αυτά που έχω να πω, γαμώτο μου. Και όχι να αναλώνομαι σε κούφια λόγια και σε κεκαλυμμένα "τίποτα" έπειτα από την ενδιαφέρουσα ντυμένη αδιάφορη ερώτηση "τι έχεις".
Τι να έχω ρε μαλάκα. Πονάω ρε. Πονάω και φωνάζω, με ακούς;
Εσύ μου πες πως θα σαι εκεί. Όλο πηγαίνω όμως, και ποτέ δε σε βρίσκω.
Μόλις γύρισα από την τσάρκα μου. Σήμερα σιωπή έξω. Σήμερα κανένας γνωστός. Σήμερα αδράνεια και αργές κινήσεις παντού. Σήμερα όλοι ξεμεθάνε απο τα χθεσινά ξενύχτια. Αλλά εγώ δεν ήπια χθες. Ούτε ξενύχτησα έξω. Και δεν την μπορώ την σημερινή ησυχία. Η σιωπή σου με κουφαίνει. Αυτό μπορεί να μην σε νοιάζει. Απλά μετά δε γουστάρω να παραπονιέσαι που φώναζες και δεν σ'άκουγα. Έτσι, στα ίσα.
Θα αρκεστώ στις μνήμες απ'τις βόλτες μου. Κι έτσι θα πορευθώ. Στην τελική, όλη μου η ζωή είναι μια βόλτα. Μόνο που κάθε μέρα τελειώνει και πρέπει να γυρίσω πίσω στην ασφάλεια της φυλακής μου. Για να μην κρυώσω. Για να μην πάθω τίποτα. Για να μην με βρει κανείς νεκρή έξω. Μη νομίζεις πως εδώ έχει ζέστη, ούτε πως είμαι απόλυτα ασφαλής. Απλά η ασφάλεια είναι σχετική κι εγώ άσχετη μαζί της.
Από μικρή δεν πίστεψα ποτέ σε ευτυχισμένο τέλος. Δε θα'δινα δεκάρα αν την Σταχτοπούτα δεν την έβρισκε ο πρίγκηπας, ούτε αν η Ωραία Κοιμωμένη κοιμότανε ακόμα. Ίσως αν ήταν έτσι τα πράματα, να πίστευα στα παραμύθια. Θέλω μεγάλες δόσεις ρεαλισμού να με λούζουν καθημερινά, γιατί τα ουτοπικά σου όνειρα δεν μου λένε κάτι. Αυτά τα περί αγάπης κι επανάστασης και έρωτα.. να τα βάλεις στον κώλο σου ρε χαμένε. Πούλα τα εκεί που μπορείς. Πούλα τα και σε μένα, μα δεν αγοράζω, στο λέω. Εν τέλει μπορεί και να μην υπάρχει αγάπη. Έχεις αναρωτηθεί πόσο δεδομένα θεωρούμε κάποια πράγματα; Ποιός έχει αποδείξει την ύπαρξη της αγάπης; Ένα μείγμα ανάγκης είναι, εγωισμού και κακού τάημινγκ. Αλλιώς κανείς δεν θα αγαπούσε κανέναν.
Σχεδόν όλα είναι μάταια, εδώ στη σαπίλα που επέλεξα να ζω. Και λέω σχεδόν, έτσι, για να μην με πιάσει και μένα η απελπισιά.
Η αρνητική μου ενέργεια σήμερα εκπέμπεται παντού και προς όλες τις κατευθύνσεις. Γίνε δέκτης της ή σήκω και φύγε. Το'ξερες όταν με γνώριζες οτι ήμουν έτσι. Τα΄χαμε πει, θυμάσαι; Σου'χα μιλήσει για μονοτονία και μου΄δινες λουλούδια. Σου μιλούσα για μελαγχολία και μου πέταγες έρωτα, δήθεν κατα τύχη και στοχευμένα. Πίστεψες πως θα αλλάξω ε; Σε κορόιδεψα μωρέ. Έτσι είμαι ΄γω. Μη το παίρνεις προσωπικά.
Ήθελα τόσο πολύ να κλάψω, μα δεν ήξερα για ποιον. Ήθελα τόσο πολύ να δώσω αγάπη, μα δεν πέτυχα κανέναν στο δρόμο. Ήθελα τόσο πολύ να μιλήσω σε κάποιον, αλλά οι online φίλοι μου έχουν τα δικά τους. Κι έτσι μίλησα σε μένα και μου'πα οτι μ'αγαπάω.
Μπορεί να μου'πα ψέματα. Για αυτό κλαίω.
Οχι για σένα. Ούτε για κείνον. Ούτε και για κείνη πια.
Μόνο για μένα.
Μπας και καταφέρω να με πείσω πως με αγαπάω τόσο, ώστε να μπορώ να κλαίω για πάρτη μου ρε διάολε.
Α.. και αν περάσεις ποτέ από δω, χτύπα μου την πόρτα. Γιατί τα βράδια μου στη μοναξιά τα βαρέθηκα. Κι η αγάπη μου βαρέθηκε να μπαλώνει τρύπιες ψυχές.
Όλες μου οι εβδομάδες ένας αγώνας δρόμου, για να προλάβω την χαρά. Μα τρέχει πιο γρήγορα απο μένα, γιατί εγώ καπνίζω και πίνω και είμαι σάπια για να τρέχω. Γι'αυτό δεν την πρόλαβα πάλι.
Άδειο το σπίτι, μα είναι μικρό και με ξεγελάει. Άδεια κι εγώ, μα είμαι μεγάλη και ξεγελιέμαι.
Σήμερα νιώθω άσχημη. Μπορεί και να είμαι. Το θέμα όμως είναι, πως ποτέ δεν έχω ξανανιώσει τόσο άσχημη. Ανασφάλειες πάντα υπήρχαν, δεν λέω. Αλλά τώρα είναι διαφορετικά. Νιώθω την ασχήμια να με κυριεύει, κι εγώ ανήμπορη και φοβισμένη, δεν κοιτάω καν τον καθρέφτη. Αισθάνομαι άσχημη γιατί συναναστρέφομαι με άσχημους ανθρώπους. Η ομορφιά λένε, βγαίνει από μέσα μας. Το ίδιο κάνει και η ασχήμια. Μόνο που η ασχήμια είναι χειρότερη, γιατί όταν αντιληφθείς πως δεν είναι μοναχά επιφανειακή, πονάει. Με πονάει, σε πονάει, μας πονάει και πονάμε και πονάω και δεν ξέρω να κλίνω και ρήματα με τη σειρά.
Η μόνη διαφυγή απ'το κελί μου είναι οι τσάρκες στην όμορφή μου πόλη. Στα μέρη που συναντάω δυο γνωστούς και μετά απο ένα "τι κανεις, καλά, μιλάμε, να πάμε για κανα καφέ ρε" συνεχίζω το δρόμο μου αφήνοντας για χνάρια κομμάτια της ψυχής μου. Μια φορά θα'θελα να κάτσω και να μιλήσω. Να μου μιλήσουν. Να μαλώσουμε. Να βγει η ένταση. Να προσπαθήσω να καταλάβω και να γίνω κατανοητή. Να μείνω εκεί χωρίς να συνεχίσω σε κανέναν δρόμο. Να μείνω εκεί και να ουρλιάξω αυτά που έχω να πω, γαμώτο μου. Και όχι να αναλώνομαι σε κούφια λόγια και σε κεκαλυμμένα "τίποτα" έπειτα από την ενδιαφέρουσα ντυμένη αδιάφορη ερώτηση "τι έχεις".
Τι να έχω ρε μαλάκα. Πονάω ρε. Πονάω και φωνάζω, με ακούς;
Εσύ μου πες πως θα σαι εκεί. Όλο πηγαίνω όμως, και ποτέ δε σε βρίσκω.
Μόλις γύρισα από την τσάρκα μου. Σήμερα σιωπή έξω. Σήμερα κανένας γνωστός. Σήμερα αδράνεια και αργές κινήσεις παντού. Σήμερα όλοι ξεμεθάνε απο τα χθεσινά ξενύχτια. Αλλά εγώ δεν ήπια χθες. Ούτε ξενύχτησα έξω. Και δεν την μπορώ την σημερινή ησυχία. Η σιωπή σου με κουφαίνει. Αυτό μπορεί να μην σε νοιάζει. Απλά μετά δε γουστάρω να παραπονιέσαι που φώναζες και δεν σ'άκουγα. Έτσι, στα ίσα.
Θα αρκεστώ στις μνήμες απ'τις βόλτες μου. Κι έτσι θα πορευθώ. Στην τελική, όλη μου η ζωή είναι μια βόλτα. Μόνο που κάθε μέρα τελειώνει και πρέπει να γυρίσω πίσω στην ασφάλεια της φυλακής μου. Για να μην κρυώσω. Για να μην πάθω τίποτα. Για να μην με βρει κανείς νεκρή έξω. Μη νομίζεις πως εδώ έχει ζέστη, ούτε πως είμαι απόλυτα ασφαλής. Απλά η ασφάλεια είναι σχετική κι εγώ άσχετη μαζί της.
Από μικρή δεν πίστεψα ποτέ σε ευτυχισμένο τέλος. Δε θα'δινα δεκάρα αν την Σταχτοπούτα δεν την έβρισκε ο πρίγκηπας, ούτε αν η Ωραία Κοιμωμένη κοιμότανε ακόμα. Ίσως αν ήταν έτσι τα πράματα, να πίστευα στα παραμύθια. Θέλω μεγάλες δόσεις ρεαλισμού να με λούζουν καθημερινά, γιατί τα ουτοπικά σου όνειρα δεν μου λένε κάτι. Αυτά τα περί αγάπης κι επανάστασης και έρωτα.. να τα βάλεις στον κώλο σου ρε χαμένε. Πούλα τα εκεί που μπορείς. Πούλα τα και σε μένα, μα δεν αγοράζω, στο λέω. Εν τέλει μπορεί και να μην υπάρχει αγάπη. Έχεις αναρωτηθεί πόσο δεδομένα θεωρούμε κάποια πράγματα; Ποιός έχει αποδείξει την ύπαρξη της αγάπης; Ένα μείγμα ανάγκης είναι, εγωισμού και κακού τάημινγκ. Αλλιώς κανείς δεν θα αγαπούσε κανέναν.
Σχεδόν όλα είναι μάταια, εδώ στη σαπίλα που επέλεξα να ζω. Και λέω σχεδόν, έτσι, για να μην με πιάσει και μένα η απελπισιά.
Η αρνητική μου ενέργεια σήμερα εκπέμπεται παντού και προς όλες τις κατευθύνσεις. Γίνε δέκτης της ή σήκω και φύγε. Το'ξερες όταν με γνώριζες οτι ήμουν έτσι. Τα΄χαμε πει, θυμάσαι; Σου'χα μιλήσει για μονοτονία και μου΄δινες λουλούδια. Σου μιλούσα για μελαγχολία και μου πέταγες έρωτα, δήθεν κατα τύχη και στοχευμένα. Πίστεψες πως θα αλλάξω ε; Σε κορόιδεψα μωρέ. Έτσι είμαι ΄γω. Μη το παίρνεις προσωπικά.
Ήθελα τόσο πολύ να κλάψω, μα δεν ήξερα για ποιον. Ήθελα τόσο πολύ να δώσω αγάπη, μα δεν πέτυχα κανέναν στο δρόμο. Ήθελα τόσο πολύ να μιλήσω σε κάποιον, αλλά οι online φίλοι μου έχουν τα δικά τους. Κι έτσι μίλησα σε μένα και μου'πα οτι μ'αγαπάω.
Μπορεί να μου'πα ψέματα. Για αυτό κλαίω.
Οχι για σένα. Ούτε για κείνον. Ούτε και για κείνη πια.
Μόνο για μένα.
Μπας και καταφέρω να με πείσω πως με αγαπάω τόσο, ώστε να μπορώ να κλαίω για πάρτη μου ρε διάολε.
Α.. και αν περάσεις ποτέ από δω, χτύπα μου την πόρτα. Γιατί τα βράδια μου στη μοναξιά τα βαρέθηκα. Κι η αγάπη μου βαρέθηκε να μπαλώνει τρύπιες ψυχές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου