attempt 01

Πήγε τρεις κι εγω μονάχη πάλι μένω, δεν έχω πια να χάσω κάτι κι όμως περιμένω

και επιμένω να ξυπνήσω οσους κοιμούνται στα σκοτάδια με τα λόγια μου σαν πουτάνας τρύπια χάδια

στο μπουρδέλο που μας είπανε πως λέγεται ζωή, που χανόμασταν τα βράδια ψάχνοντας πνοή

σ'αυτά που λέγαμε, που κάναμε και πέρναγαν οι μέρες και ζούσαμ' ισως ήσυχα κι ας τρώγαμε τις σφαίρες σας ξυστά 

και μεγαλώσαμε και δώσαμε ότι είχαμε στο όνειρο ποντάραμε κι ας χάσαμε τα πάντα στα μάτια μας μπροστά

οι σκέψεις μας και οι ώρες μας στο χρόνο πια χαμένες σε ρολόγια χωρίς δείκτες και στιγμές ηλεκτρισμένες 

που θυμίζουν οι καριόλες και πονάνε τα μυαλά μας και γυρνάνε και βογγάνε και χτυπάνε στην καρδιά μας

τ'άψυχα μας λόγια ωδές σε νεκρούς επαναστάτες που κοιτάζουν μ'απορία περαστικοί διαβάτες 

και παιδιά, που γεννήθηκαν σε χρόνια δύσκολα, περάσανε πολλά, καλά, κακά, δεν έχει σημασία 

τα δύσκολα είναι δύσκολα κι έχουν τόση αξία 

όση τους δίνεις, κι ας μη θέλεις να πιστέψεις τις αλήθειες μου 

ξεδίνεις με τους στίχους μου παρέα, έλα πάρε με και πάμε καρφί για βράδια νέα

για όμορφες ζωές και μεγάλα ταξίδια σταμάτα να ψάχνεις τον εαυτό σου μες σε ξύδια 

και παράνοια, οι εποχές έρχονται φεύγουν κι εγώ μένω στην αδράνεια 

της σκέψης σου, στης μοίρας την αφάνεια

τι να μας πεις κι εσύ, τι να μας πει κι η μοίρα

τα βράδια ίδια μένουν κι εχω για γκόμενο εναν αναπτήρα και μ'αναβει, οχι αρκετά μα πιο πολύ απο σένα 

που μ'αφησες να κλαίγομαι σε χέρια ξένα, παγωμένα, ποτισμένα με τη θλίψη την άεναη, που μου δίνει η απουσία σου ΜΩΡΟ μου

Αυτά τα λίγα για σήμερα, καληνύχτα.