2202014/0902

Για πρώτη φορά στη ζωή μου, θέλω να μείνω ακριβώς εδώ. Δεν φαντάζομαι ταξίδια σε άλλες πόλεις ή ζωή σε άλλες χώρες. Το μόνο που θέλω είναι ατέλειωτες βόλτες εδώ, άντε και λίγο παραπέρα. Θέλω να μείνω εδώ για πάντα κι όσο ο χρόνος μου τελειώνει, το θέλω ακόμα περισσότερο. Ίσως να φταίει που μεγαλώνω και αποβάλλω παιδιάστικες συμπεριφορές. Τώρα ευθύνες, τώρα υποχρεώσεις, τώρα είμαι ενήλικη. Ετσι μου είπανε τουλάχιστον. Τι κι αν εγώ νιώθω ακόμα παιδί.

Μου αρκεί λίγη μπύρα, κανα τσιγάρο κι η σκέψη σου. Αυτή η σκέψη σου τριγυρνάει στο σπίτι μου, γυμνή και πρόστυχη. Με προκαλεί να την ερωτευτώ και να χορεύω μαζί της στα σκοτάδια. Δεν ξέρω αν σε θέλω, ή αν αναγκάστηκα να σε θέλω επειδή δεν θέλω κάποιον άλλον. Δεν ξέρω αν είσαι καλύτερος ή λιγότερο χειρότερος εν τέλει. Μακάρι να ηξερα λίγο ποιά είμαι, να μπορούσα να με καταλάβω και να με ερωτευτώ όπως νομίζω πως ερωτεύτηκα εσένα. 

Μη μου μιλάς όταν δεν έχεις όρεξη. Εγώ σε θέλω κι η θέληση ουδεμία σχέση έχει με υποχρεώσεις.

Σήμερα θα'θελα να σε φωτογραφίσω με το μυαλό μου, κι έπειτα να κυκλώνω την φάτσα σου και να γράφω τ'ονομα σου από κάτω με άτσαλα παιδικά γράμματα. Ετσι, για να μπορώ να σε θυμάμαι όποτε μου γουστάρει. Ετσι, γιατί ωρες ώρες σε θελω ακίνητο κι αγέλαστο. Έτσι, για να'χω να σε δείχνω σ'όσους μου πηδάνε το μυαλό τα βράδια.

Το πάθος με ξέχασε και βγήκε βόλτα.. και μου λείπει. Και σε μένα, και σ'αυτά που σκέφτομαι και γράφω. Κι ίσως άδικα να σκέφτομαι κι άδικα να προσπαθώ να γεμίσω λευκά ηλεκτρονικά κελιά με μαύρα εικονικά γράμματα. Ισως απο την αλλη το παθος να μ'άφησε όταν εφυγες εσύ, γιατί μπορεί να σ'αγάπησε πιο πολύ απ'ότι αγάπησε εμένα. Πολλά είναι τα ίσως μου τελευταία, κι έχουν έρθει βίαια να αντικαταστήσουν τα άλλοτε ατέλειωτα γιατί μου.

Οι νύχτες είναι όμορφες μα δεν της απολαμβάνω όπως παλια. Τώρα ξυπνάω πρωί, γιατι καποιος μου χε πει να μάθω να ζω την ημέρα. Δε λέω, όμορφες είναι κι οι ημέρες. Με τον ήλιο, τον κόσμο, την αίσθηση του καφέ καθώς ο ήλιος ανατέλλει.. Τις βόλτες δίπλα απο μια θάλλασα μπλε κι όχι μαύρη και σκοτεινή. Αλλα δεν είναι το ίδιο ρε αδερφέ. Εγώ στην νυχτα έμαθα να ζω. Αυτήν αγάπησα. Σ'αυτήν αγάπησα. Σ'αυτήν έζησα πολλά χρόνια. Προτιμώ το σκοτάδι και την αδράνεια του, γιατί μέσα του νιώθω μια ασφάλεια απερίγραπτη. Κάποτε το φοβόμουν. Τώρα φοβάμαι τον εαυτό μου στον ήλιο. Επειδή φαίνομαι. Επειδή κατάντησα ευάλωτη στα πάντα. 

Ωρες ώρες αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν είχα ένα πρόγραμμα. Αν μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου σε λίγα χρόνια και τι θα θελα να έχω κάνει. Αν θα θελα ποτέ να θέλω να κάνω παιδιά, ή να χω μια γάτα μες στο σπίτι που η ζωή της εξαρτάται από μένα. Κι ακόμα πιο απλά, αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν θα μπορούσα να γράψω κάτι που θα χει αρχή μέση και τέλος, παραγράφους και περίληψη, νόημα συμπυκνωμένο κι όχι λόγια του αέρα. Απλά αναρωτιέμαι όμως, και ποτέ δεν πιέζω τη σκέψη μου παραπάνω.

Σήμερα το πρωί ξύπνησα και νόμιζα πως θα μπορέσω να γράψω όπως παλιά. Νόμιζα πως κρατούσα το νόημα στην κούπα του καφέ μου. Γι'αλλη μια φορά γελάστηκα κι ας μη γέλασα όμως.

Ίσως το νόημα να μη μπορείς να το βρεις, γιατί δεν υπάρχει. Ίσως φταίει που είναι ακόμα πολύ πρωί. Ίσως να φταίει που δεν πίνω πια. Και χωρίς το αλκοόλ -ίσως- οι σκέψεις μου να είναι ένα τίποτα.

Για πρώτη φορά όμως, θέλω να μείνω ακριβώς εδώ. Στην όμορφη μου πόλη.

Αυτό που με σκοτώνει όμως, είναι που δεν ξέρω αν νίκησα τις επιθυμίες μου εν τέλει, η αν με νίκησε η πόλη γιατί παρέδωσα τα όπλα την νύχτα που έπαψα να ελπίζω.

Παραδίνομαι και πουλιέμαι φτηνά, σε όποιον θέλει να με πάρει.

Το τηλέφωνο μου το'χεις.
Μάλλον.