hey, you

Μου μοιαζεις και σου μοιαζω, και το ξέρεις καλυτερα απο μενα.

Κοιταζω γυρω μου και βρίσκω πραγματα μικρα που σου μοιαζουν απελπιστικα

κι αλλες φορες πραματα μεγαλα που σου μοιαζουν εξισου.

Πραγματα που σε θυμιζουν, αλλα οχι, δεν θελω να κλαψομουνιασω σημερα, θελω να γραψω κατι με νοημα, ωμο νοημα, αλλα ποιος εχασε το νοημα του για να το βρω εγω;

Θελω να παρεις την εννοια του περιορισμου, να την στησεις στον τοιχο του μικρου σου σπιτιου και να την ξεσκισεις με τις κουβεντες σου. Θα θελα για λιγο, μονο για λιγο, για μια τοση δα στιγμη να με παρεις και να μου πεις τι θελεις κι εσυ. 

Οχι μονο τι θες και τι ζητας, αλλα τι θες να κανω, τι να μην κανω, τι να κανουμε, αν θες να κανουμε. Και ολα αυτα το πιπιλανε το μυαλο μου.

Προσπαθω να με κανω ξεχωριστη εκει που η προσοχη εχει πεθανει προ πολλου, προσπαθω να σε κανω να με προσεξεις κι ας εχεις αλλα πραγματα που ξεχωριζουν η ξεχωρισαν, προσπαθω να ειμαι κατι αλλο για να σ'αρεσω. Για να νιωσω οτι θελεις εστω στο ελαχιστο, αυτο που θελω εγω. Τα θελω μου μεγαλα, τα πρεπει μου χαμενα, η αξιοπρεπεια στο πατωμα να σερνεται κι εγω εκει ρε φιλε. 

Σημερα Παρασκευη και μετραω δυο Παρασκευες μακρια σου, σε ενα περιεργο ημερολογιο που αντι για νουμερα, γραφει το ονομα σου. Να ειδες, ριμαρω και για παρτη σου γιατι σ'αρεσει και το ξερω. Μα και παλι, δε γινομαι ξεχωριστη, η ειμαι αλλα εσυ δεν το βλεπεις.

Αφου δεν μπορω να σου πω τα μπερδεμενα μου ποιηματα, στα γραφω, γιατι οταν γραφω δεν ποναει, γιατι ισως και να μην το μαθεις ποτε, αλλα εγω το γραψα.

Θα θελα να σε ξαναδω. Η φαση κωλοψηνει να σε ξαναδω, για να σου δειξω οτι δεν προλαβα να πω, οτι δεν μου μαθανε να λεω, να σου δειξω ποσο θα θελα να μεινω λιγο παραπανω, λιγο, τοσο δα, μονο και μονο για να καταπραυνω τον πονο που μου προκαλουν οι ιδιες μου οι σκεψεις. Για να μαι λιγο πιο ησυχη τα βραδια.

Τα βραδια μενω μονη μου και αγκαλιαζω τα αρκουδακια μου, γιατι ειναι η μοναδικη στιγμη που ειμαι εγω, που δεν το παιζω σκληρη και που ξερω να αγαπω. Και δε με πειραζει. Γιατι με ξερω και με εμπιστευομαι εκεινες τις στιγμες.

Μονο που σημερα θα θελα να παρω εσενα αγκαλια. Και να σε κοιταξω στα ματια.

Θα θελα να μπορουσα να ζησω μονο και μονο για αυτη τη στιγμη της αλληλοκατανοησης, του αλληλοσεβασμου. 

Ειναι καποιος στο δωματιο, αλλα δεν με ενδιαφερει καθολου. Εχω απομονωθει μοναχη και εχω κανει ενα μακροβουτι στα αδυτα του μυαλου μου, προσπαθωντας να βρω κατι που μου ξεφυγε την προηγουμενη φορα. Στα χερια μου κρατω μαυρα λουλουδια της φαντασιας μου, γιατι μ'αρεσουν αυτα, μ'αρεσει και το μαυρο και θελω να στα χαρισω. 

Τι κι αν μαραθουν ρε φιλε. Ας εχεις κατι απο μενα. Εστω και μαραμενο.

Εγω εχω πολλα δικα σου. Ηταν κατι βραδια ομορφα που καναμε και βολτες, θυμασαι;

Τοτε μπορει να μη το προσεξες η να μη το καταλαβες, αλλα μου δωσες κομματια σου.

Κι εγω τα πηρα και τα κρατω σα φυλαχτο... τι κοινοτυπο.

Τι κοινοτυπη που ειμαι. Και πως σου ζητω να αγαπησεις κατι κοινοτυπο, ενω το ξερω και το ξερεις πως εισαι ξεχωριστος; Οχι μονο για μενα, για ολους.

Ιδιαιτερος. Γουιρντο, πως το λεν στο χωριο σου.

Ισως για αυτο μου'λειψες λιγακι σημερα. Απο χθες βασικα, αλλα σημερα πιο πολυ.

Ενας κατεβατος, βαρετος και κοινοτυπος μονολογος ειναι η κληρονομια μου.

Τι θα λεγες να ερθω να σε δω, και να ξανασυστηθουμε;

Γιατι αλλαξες και αλλαξα και οι αναμνησεις που εχω ειναι ιδιες.

Βλεπεις και μονος σου, δεν κολλαει το πραμα. 

Τι θα'λεγες να μου δινες κατι να χω να θυμαμαι απ'τα παλια;

Τι θα'λεγες να μεινουμε μαζι; Οχι, μη βιαζεσαι να παρεξηγησεις. Οχι σε σπιτι.

Να μεινουμε λιγακι μαζι στο μυαλο μου, να δουμε αν δουλευει η φαση.

Να μιλαμε λιγο παραπανω. Να κανεις κι αυτα τα μικρα πραγματα που με συγκινουν και ψιλοβουρκωνω μολις πεφτει ο ηλιος.

Καποιος με εχει πεισει οτι η στεναχωρια ειναι καλη και δημιουργικη, κι εγω συνεχιζω ετσι. Γιατι ειμαι και πολυ ηλιθια ωρες ωρες. Γιατι τους ακουω. Ακουω τους αλλους και σενα μαζι, αντι να ακουω εμενα. Γιατι την ειδα και πολυ καλη τον τελευταιο καιρο, κι ας γαμηθηκε το πραμα στην πορεια.

Ειμαι μια κλεφτρα, στο λεω να το ξερεις. Κλεβω στιχους μουσικες και ποιηματα απο δω κι απο κει, κι επειτα τα ντυνω με δικα μου ξεκουρδιστα λογια για να παρουν αλλη πνοη. Οχι καλυτερη, ουτε χειροτερη. Απλα διαφορετικη.

Και τις κλεφτρες να τις φοβασαι γιατι μπορουν να σου κλεψουν τα παντα, απο κει που δεν το περιμενεις.

Μερικες φορες κλεβω τοσο απληστα, που ξεχειλιζω και χυνομαι στον δρομο.

Κι αντε να με μαζεψεις μετα.

Ελα και κανε μου παρεα ρε γαμωτο, ελα και κρατα μου συντροφια μαζι με το αλκοολ και τις ιδεες μου. Κι ισως να σου δωσω και μια τζουρα απο το καυτο μου τσιγαρο, γιατι δινω κι απο τα κλεμμενα μου καμια φορα.. αρκει να το ζητησεις.

Αυτος ο μονολογος, η μονη μου κληρονομια.

Το μυαλο μου ειναι αρρωστο κι εχει στερεψει απο ιδεες, αλλα αφου εχω στραγγιστηρι το στραγγιζω, παιζει προβλημα; 

Βαριεμαι. Βαριεμαι πολυ συχνα.

Κι εσυ βαριεσαι, μου το χεις πει. 

Μονο που εγω θα θελα να βαρεθουμε μαζι μια φορα.

Απλα, ομορφα και παιδικα σε μικρα σπιτακια με κερακια κι ερωτα.

Μου λειπεις, ακους; Μου λειπεις μα δεν με ποναει.

Γιατι εχω ακομα αναμνησεις να με ταιζουν το ειναι σου.

Να φοβηθεις μονο οταν τελειωσουν.

Γιατι τοτε παλι, θα γινω μια ψευτορομαντικη κλεφτρα.

Ισως νευριασω πολυ μια μερα, κι ερθω και κλεψω εσενα.

Να μου κρατας παρεα με τη βια γιατι τα χαπια δεν πιανουν πια.

Γιατι τα ερωτευτηκα και με συνηθισαν, οπως πολλα ακομη πραγματα.

Γιατι ετσι ειμαι εγω. Ερωτευομαι καθε δευτερολεπτο.

Σημερα ειμαι ερωτευμενη με το λερωμενο σου μυαλο.

Προσεχε, δε το λεω βρωμικο, γιατι δεν ειναι. Απλα λιγο λερωμενο. 

Και το ξερεις ρε γαμωτο, πως μπορω να καθαρισω τα παντα...

Και μενα και σενα και τα μυαλα μας και τα σπιτια μας και τα παντα.

Δεν λεω τιποτα που δεν εχω ξαναπει, δεν βγαζω τιποτα που να πλησιαζει την εννοια της τεχνης, αλλα για καποιο λογο δεν μπορω να σταματησω να γραφω, δε θελω, γιατι οταν παψω να εκφραζομαι ισως ο ερωτας μου να τελειωσει.

Ισως να μη με θελω ουτε γω. Ισως να μη γουσταρω να με θελω γιατι δεν ειναι ακομα μεσανυχτα και ηδη με βαριεμαι.

Σε σκεφτομαι και το σωμα μου τεντωνεται μπροστα απο μια σαπχια οθονη απο την αμηχανια.

Αν ημουν μαγισσα, θα κουνουσα το ραβδακι μου και θα σε εβαζα μεσα στο αγαπημενο μου βραδινο αρκουδακι. Δε θελω να μιλας. Θελω να μιλαω και να με ακους. Και να συμφωνεις με τα ματια σου. Κι ακομα κι αν θες να φυγεις, να μη μπορεις, γιατι θα σε εχω αγκαλια.

Γιατι θα παρω την ελευθερια σου και θα της γαμησω το νοημα.

Δε θελω να σαι ομηρος μου, μα ουτε και Λευτερος. Θελω να θελω να θελεις να με θελεις.

Μπερδεμα ε; 

Μη νομιζεις οτι τα πουλια που πετανε στον ουρανο, ειναι ελευθερα.

Μην νομιζεις οτι υπαρχει η ελευθερια.

Αν εφτιαχνα πραγματα με τα χερια μου, θα σου φτιαχνα μια ελευθερια που δεν θα περιοριζεται απο κανεναν ουρανο.

Ισως να σου χω φτιαξει μια και την εχω κλεισμενη στο συρταρι μου.

Ισως να στην εδωσα μια νυχτα που περπατουσαμε, αλλα εσυ ειχες να πας καπου και βιαζοσουν.

Ψαξε λιγο στο δρομο. Μπορει να την βρεις.

Αν δεν την τσαλαπατησαν. Αν δεν την κλεψαν οι αλητες φίλοι σου.

Ειμαι μονη και απομυθοποιω τον εαυτο μου μεσα σε τυχαια τετραστιχα.

Ποτε δεν σ'αρεσε η ποιηση, το ξερω.

Αλλα εμενα μου αρεσει.

Ποιηση ειναι τα ματια σου ακομα κι οταν εχεις χαμενο βλεμμα, ειναι οι νυχτες βαμμενες μ'αιμα κι ισως λιγο ψεμα

Ποιηση ειναι τα κεκαλυμμενα λογια σου, ενω ξερω την αληθεια της ψυχης σου

Ποιηση μπορει να ναι το πουλι σου, μα αν δεν το χαιρομαι εγω, αντε γαμησου.

Να τες οι ριμες.

Δωσμου ενα βρωμομπητο κι εγω θα αραξω τις σκεψεις μου πανω του.

Αυτο το κειμενο δε λεει να τελειωσει αλλα πρεπει, αλλα δεν θελω, αλλα το ξερω οτι πρεπει, μαμα δε θελω να μεγαλωσω, θελω να μεινω για παντα μικρη, φοβαμαι να πεθανω μονη μου, φοβαμαι να ζησω και μαζι σου, φτανει Μαριαννα με το κειμενο, φτανει, οχι σου λεω μη μου μιλας, θα γραφω οσο θελω, φτανει ειπα.

Η φωνη μεσα με νικησε

Παω να παρω τσιγ