S.B.

Απόψε τα δέντρα θα τραγουδάνε για κείνον.

Για κεινον που αψηφώντας τα πρέπει των μεγάλων

κουρνιάστηκε στην αγκαλιά του χειμώνα 

που τόσο αγαπά.

Απόψε τα θολά φωτα των δρόμων

θα γίνουν πυγολαμπίδες άγριες

και θα χορέυουν με ρυθμό

τον χτύπο της καρδιάς του.

Απόψε ίσως οι άνθρωποι 

νιώσουν λιγάκι παραπάνω απο το κανονικό

κι αφησουν τις ντροπές 

στην άκρη του μυαλού τους.

Γιατί απόψε με κυριέυει μια γλυκιά τρέλα

και θέλω να νιώθω ό,τι αγγιζω

και να αγγίξω για να νιώσω.

Απόψε θέλω να βγούμε εξω

και να μαστουρωσουμε με μουσική

που θα ακούγεται στους δρομους.

Θέλω τα χέρια μας να βγαζουνε φωτιές

που θα καίνε τις αρνήσεις

τις προσποιήσεις

τα υποτιθέμενα πρότυπα

και τα ανούσια κενά.

Απόψε θα ρίξω αλκοόλ στην φωτιά

για να μην τολμήσει να σβήσει.

Απόψε η νύχτα θα΄ναι μεγάλη

και δε με νοιάζει αν θα μαι μόνη

η θα'χω εσένανε παρέα.

Γιατί απόψε πείτε σε όλους

πως δεν έκοψα τα νύχια του μυαλού μου

και θα σας γρατσουνάνε άγρια

βιάζοντας τα πρέπει και τα μη σας.

Μόλις η νύχτα πέσει

θα ξεράσω την φωτιά μου πάνω σας.
Το μολύβι μου καίει απόψε ρε φίλε
και χαράζει τα άψυχα και χωρίς αντοχές μυαλά μας 
σαν λευκά χαρτιά.
Πιστοποιητικά θανάτου μιας εποχής
που δε λέει να τελειώσει ρε διάολε, δε λέει να τελειώσει.
Και μεις δυο σταγόνες άρνησης
που επιπλέουν στο νερό σαν λάδι.

Εσεις οι επιφανειακοι να με φοβάστε.

Οι υπόλοιποι, δε θα'πρεπε.

Γιατί οι ιδέες δεν καίγονται..
Ούτε απόψε.
Ούτε ποτέ.