Ο χειμωνας ερχεται. Πλησιαζει. Ειναι βαρυς. Νιωθω τις απειλες του στο πετσι μου.. τον μυριζω στον αερα. Εισβαλλει στις σκεψεις μου βιαια και τις παγωνει. Τις πεθαινει.
Πρωτη του Νοεμβρη σημερα, και ο μηνας μας καλωσορισε στην αγκαλια του με βροχη. Την βαρια την βροχη. Οχι την μπορα που περναει. Την μπορα την καταλαβαινεις απο την μυρωδια του διψασμενου χωματος που επιτελους δροσιστηκε.. Αλλα οχι, αυτη ειναι βροχη αλλιωτικη, το μονο που μυριζει ειναι καμενη οξια που βγαινει απο τις καμιναδες. Στα μαλλια σου, στα ρουχα σου, στο δερμα σου. Στην ψυχη σου..
Απογευμα. Μικρο δωματιο που μυριζει καραμελα. Καθολου τσιγαρο, σημερα δε θελω να καπνισω. Μονο καφες με αρωμα καραμελα. Καυτος καφες. Τολμηρος. Με κοτσια. Του παει κοντρα του καιρου ρε φιλε.. Σπαει την ψυχρα του Νοεμβρη. Ζεσταινει τα χερια μου. Και μ'αρεσει. Μ'αρεσει που ο καφες μου δε δειλιασε σημερα. Και ετσι δε δειλιασα κι εγω.
Σκορπια χαρτια στο γραφειο. Αποκομματα εφημεριδων και σελιδες απο παλια τεφτερια. Ισως να τα κανω ενα λευκωμα! Αλλα οχι. Δεν ειναι εποχες για λευκωματα. Παλι σε ντουλαπια θα σαπισουν.
Τα κειμενα μου δε με συμπαθουν. Ξεψυχανε γιατι δε τα φροντιζω οπως παλια. Μες στα παραπονα ειναι. Και δεν την αντεχω τη μουρμουρα τους μωρε..
Απογευμα. Μοναχικο. Ησυχο και μουντο. Γεματο μ'αναμνησεις. Χωρις μουσικη. Νεκρο. Κι ομως, με τρελαινει. Μου παιρνει το μυαλο. Μ'αρεσει. Με γοητευει. Ζει μεσα απο μενα. Κι εγω μεσα απο αυτο.
Χειμωνας ερχεται. Και χιονι.. και παγος. Παντου. Σε σπιτια, σε παιδικες χαρες, σε δρομους και σε παρκα.
Ανοιχτη διαπλατα η μπαλκονοπορτα. Και ο καφες ακομα μυριζει. Σου το'πα, ο καφες μου εχει κοτσια. Τιποτα δεν τον σταματα.
Μπαζει μεσα το κρυο. Και κανει ενοχλητικούς ηχους ο αερας. Νομιζω πως ειναι θυμωμενος. Ετοιμος να επιτεθει.
Και γω η ηλιθια, για αλλη μια φορα, ειμαι ετοιμη να βγω με το κοντομανικο.
Κρυωσω δε κρυωσω, δικο μου το φταιξιμο..
εγω την αφησα την πορτα μου ανοιχτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου