Κάτι τέτοιες ώρες σε σκέφτομαι
και μεθάω με την καύλα στα μάτια σου
με τις σταγόνες νερού πάνω στα χείλη σου
με την όρεξη σου για ζωή μέσα στο μαύρο
κάτι τέτοιες ώρες μου λείπεις
μα θα' θελα ο πόθος μου για σένα
να έσβηνε την κάψα μου γι'απάθεια
και την ανάγκη του να έχω επιλογή.
Ανάμεσα σε σένα και σε μένα
διαλέγω τη μοναξιά
διότι τίποτα δεν κατάφερε ακόμα να την πνίξει·
μαζί σου είμαι μόνη με τις φοβίες μου
μαζί μου -απλά- μόνη.
Ναι μη με ρωτάς, σ'αγαπάω
μα δε γουστάρω πια να με φοβάμαι
κι έτσι σε χάνω στα στιχάκια μου
για να μπορώ να σε ψάχνω τα βράδια στον καπνό μου
ναι, σ'αγαπάω και το ξέρεις
αλλά η σκέψη σου είναι αδρανής
και με κρατάει πίσω
και πάνω απ'όλα δεν αρκεί
για να γεμίζει με ζωή
το άδειο μου χαρτί
Έρωτας μωρό μου, είναι η εκφυλισμένη επανάσταση
κι επανάσταση είναι ο εξιδανικευμένος έρωτας.
Δυο αέναοι κύκλοι, χωρίς αρχή και τέλος.
Και κάπου στη μέση τους εμείς
να αναρωτιόμαστε αν πριν τον θάνατο
προφτάσαμε να αγγίξουμε
να χορέψουμε
να κλάψουμε
να φιλήσουμε.
Ναι μωρό μου, σ'αγαπάω·
και κλείνομαι σε κενές σελίδες και κενά κελιά
μα αυτά τα γαμημένα τα κενά
ποτέ δε γέμισαν μ'ανθρώπους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου