Δεν υπάρχει πόρτα που να ανοίγει το άπειρο.

Ένας αλήτης της έκλεψε τον ήλιο...

Με φωνή άψυχη, με μάτια νυσταγμένα

της έκοψε τα όνειρα, της πήρε την καρδιά της

την αφησε να ζει εκεί, μαζί με τα θηρία.

Μουρμουρητά θολά, ψίθυροι γκρεμισμένοι

αβάσταχτοι μονόλογοι

πίσω απ΄το πέπλο της αυγής

που απελπισμένα θέλανε να μπούνε στη ζωή της.

Και ξάφνου ένα κλειδί 

υπόσχεται εισιτήριο για μακρινά ταξίδια

για λόφους ασημόχτιστους κι απύθμενα ποτάμια

στην σιγουριά του απέραντου

στη λήθη του αδυνάτου

στις αμμουδιές της θάλασσας

στο μάταιο άγγιγμα του...
Σκαλισμένα γράμματα και χρώμα θυμωμένο

και μια επιγραφή στεγνή, σε πέτρα χαραγμένη
"ότι κι αν έφτιαξε ο Θεός
ακόμη κι αν σ'έλουσε με φως
είναι ο κόσμος μας βουβός
κι οι άνθρωποι γνωρίζουν πως

δεν υπάρχει πόρτα που να ανοίγει το άπειρο."