Χωρίς νόημα

Χμ. Είναι 11. Κατι έχω πάθει με αυτήν την ώρα τελευταία..

Τα φιλτράκια μου τελειώνουν. Άραγε θα την βγάλω την νυχτα??

Δύσκολη μέρα σήμερα και χρειάζομαι τσιγάρα.. ΠΟΛΛΑ τσιγάρα

Η χαρμολύπη έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητας μου και δεν ξέρω

αν υπερισχύει η χαρά ή η λύπη. Μικρές στιγμές της ημέρας μου χαριζουν τρελή χαρα,

ενώ τις υπόλοιπες νταουνιάζω άσχημα. Και τώρα αγαπητέ μοναδικέ μου αναγνώστη 

θα με ρωτήσεις γιατί και δίκιο θα'χεις. Πάντα ησουνα περιεργος, σε θυμάμαι..

Έχω το χείριστο συνήθιο να αγαπάω κάτι τελειωμένο. Κάτι απο το οποίο τράβηξα

ότι ήταν να τραβήξω και έχει πλέον στερέψει. Μας τελείωσε, πώς να το πω..

Αλλά εγώ εκεί, καμένη και κατεστραμένη συνεχίζω να πιστέυω σε μια ελπίδα που έχει χαθει από καιρό.

Αγαπάμε φίλε μου... Αγαπάμε και καιγόμαστε.

Τα όμορφα πράγματα στην ζωή τελειώνουν σύντομα. Έτσι έγινε και με εμας μάλλον

και εξαφανίστηκε όλο αυτό που κάποτε υπήρχε και το ζούσαμε σε όλη την ένταση του.

Σαν νερό κύλησαν εκείνες οι μέρες. Λες και έγινε πριν απο χρόνια ολόκληρα...

Αχ.. Οι στιγμές. Πανέμορφες ήταν.

Έχουν μείνει κάποιες αχνές αναμνήσεις που δεν λένε να σβηστούν οι ρουφιάνες.

Δε βαριέσαι. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια..

Χωρίς ουσία ξεκίνησε αυτο το ποστ, και χωρις ουσια καταλήγει.

Απλά τώρα νιώθω οτι ελάφρυνε το βάρος στην καρδιά μου.

Τι σου κάνει ενα λευκο ηλεκτρονικό χαρτι όμως ε?

Τεεεεεεεελος πάντων. Να με σκέφτεσαι που και που.

Καληνύχτα.